Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, στις επόμενες Ευρωεκλογές το ΚΚΕ διεκδικεί να πετύχει διψήφιο ποσοστό, για πρώτη φορά μετά από σαράντα χρόνια. Η τρίτη θέση είναι πιθανή, ενώ και η δεύτερη δεν μπορεί να αποκλείεται. Το ΚΚΕ θα εκλέξει οπωσδήποτε δύο, μπορεί και τρεις Ευρωβουλευτές.
Το 2014, στην Ευρωβουλή το ΚΚΕ έπαψε να συμμετέχει στην πιο αριστερή του ομάδα, όπως το έκανε αδιάλειπτα, από το 1979. Από τότε οι κουκουέδες Ευρωβουλευτές θεωρούνται «μη εγγεγραμμένοι», μαζί με εθνικιστές, ακροδεξιούς, λαϊκιστές, αυτονομιστές και διαγραμμένους πάσης φύσεως! Αυτή η σεχταριστική επιλογή ταιριάζει ασφαλώς στη γενική απομονωτική πολιτική του Περισσού μετά τη διάσπασή τού 1991, που -εδώ που τα λέμε- είναι ακριβώς εκείνη που του εξασφάλισε το ζειν και του δίνει σήμερα την ελκυστική εικόνα του «καθαρού» κόμματος.
Το 2014, η αποχώρηση του ΚΚΕ από την Αριστερά ήταν μια ευκαιριακή πολιτική, που εξυπηρετούσε τότε την ανάγκη να εξασφαλιστεί μια «υγειονομική ζώνη» από τον επελαύνοντα ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα όμως, το ζητούμενο για το ΚΚΕ δεν είναι πια να «μπετονάρει» το δικό του ακροατήριο από τις σειρήνες του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αντιθέτως να χτίσει γέφυρες επικοινωνίας με τους εργαζόμενους που απελευθερώνονται από την ελκτική δύναμη της Κουμουνδούρου. Εάν το ΚΚΕ ανακοίνωνε πως επανέρχεται στην Ομάδα της Αριστεράς, αυτομάτως θα αποκτούσε ερείσματα σε ευρύτατα στρώματα προοδευτικών πολιτών, που αναζητούν κάποια πολιτική διέξοδο από την κρίση που σοβεί στον χώρο αριστερά του κέντρου.
Από την άλλη, στις επόμενες Ευρωεκλογές το μείζον είναι να αντιμετωπισθεί η άνοδος της ακροδεξιάς. Τον Ιούνιο του 2024, οι Ευρωεκλογές θα έχουν ισχυρό αντιφασιστικό πρόσημο, σε αντίθεση με εκείνες του 2014 ή του 2019! Έχει μεγάλη πολιτική σημασία να παραμείνει η Αριστερά μία ισχυρή ομάδα στο ΕΚ, ιδίως σε συνδυασμό με τη μεγάλη πτώση που αναμένεται για τους δεξιόστροφους Πράσινους και για το μακρονικό μόρφωμα του «Renew Europe». Οι δύο ή τρεις κουκουέδες Ευρωβουλευτές θα είναι πολύτιμοι για τον ευρωπαϊκό αντιφασισμό και για την Αριστερά της ηπείρου μας. Η φυσιολογική θέση των Ελλήνων κομμουνιστών είναι δίπλα στους Πορτογάλους, στους Κύπριους και ενδεχομένως στους Γάλλους, στους Ισπανούς ή στους Ιταλούς συντρόφους τους, στην ομάδα της Αριστεράς, και όχι στους ετερόκλητους και αναποτελεσματικούς «μη εγγεγραμμένους».
H αύξηση της εκλογικής απήχησης του ΚΚΕ, «αντικειμενικά» αυξάνει την πολιτική του ευθύνη. Ο απομονωτισμός μπορεί να είναι καλός και να αποδίδει εκλογικά όταν είσαι κομπάρσος. Όταν όμως οι ψηφοφόροι σε σπρώχνουν να μπεις στο γήπεδο και να αγωνιστείς σαν πρωταγωνιστής, δύσκολα μπορείς να τους το αρνηθείς ατιμώρητα! Εξάλλου, ο λενινισμός -στον οποίο ομνύει το ΚΚΕ- δεν είναι σε καμία περίπτωση μία θεωρία της πολιτικής καθαρότητας! Η επανένταξη του ΚΚΕ σε μία λειτουργική Πολιτική Ομάδα του ΕΚ μπορεί να είναι η πρώτη, προσεκτική, ρωγμή στο πολιτικό τείχος που το ίδιο το ΚΚΕ έκτισε για την προστασία του, αλλά που τώρα κινδυνεύει να το πνίξει.
*Ο Νίκος Ράπτης είναι εκπαιδευτικός. Δεν είναι φίλος του ΚΚΕ, αλλά ενδιαφέρεται για τη δημοκρατία και την κοινωνική και κλιματική δικαιοσύνη.