Η βασική αποστολή του ΣΥΡΙΖΑ μετά τον Τσίπρα ήταν μία: Να αποδείξει πως είναι κόμμα εξουσίας και αντεπεξέρχεται με άνεση στη δοκιμασία της διαδοχής. Πως έχει ξεπεράσει την κακοδαιμονία των αριστερών κομπάρσων της πολιτικής, όπου κάθε διχογνωμία καταλήγει «φυσιολογικά» σε διάσπαση.
Τα πράγματα πήγαν όσο χειρότερα γινόταν. Φυσικά, δεν διευκόλυνε η κωμικοτραγική περίπτωση Κασσελάκη. Η εκλογή του όμως εκφράζει μία πολιτική πλειοψηφία. Εντός του ΣΥΡΙΖΑ, οι αυτοαποκαλούμενοι «κεντρώοι» (αυτοί που οι παραδοσιακοί ένοικοι της Κουμουνδούρου χαρακτηρίζουν «λουμπεναριό του ΣΥΡΙΖΑ») αποδείχθηκε ότι έχουν το πάνω χέρι -και είναι αποφασισμένοι να κυριαρχήσουν.
Μετά το ντόμινο των αποχωρήσεων και των διασπάσεων, οι εκλογείς θα τιμωρήσουν αυστηρά όλα τα θραύσματα του ΣΥΡΙΖΑ, διότι όλα καταδίκασαν την Αριστερά να επιστρέψει στο πολιτικό περιθώριο. Η ομάδα Αχτσιόγλου-Τσακαλώτου δεν έχει καμία τύχη. Μετά την ήττα του 2019 και τη συντριβή του 2023, αυτή η Αριστερά δεν μπορεί πια να παράγει συναισθήματα -που είναι σήμερα η βασική κινητήρια δύναμη της πολιτικής. Η συστράτευση μαζί της σημαίνει από επώδυνους συμβιβασμούς έως εσωκομματική ταλαιπωρία. Ποιος να θέλει να το υποστεί αυτό και γιατί;
Εξίσου άδειο συναισθηματικά είναι το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Το κόμμα του Ανδρουλάκη λειτουργεί μάλλον σαν κόμμα-μνημόσυνο για τους άνω των εξήντα, παρά σαν εγερτήριο σάλπισμα για τους νεότερους αντικυβερνητικούς Έλληνες.
Αυτή τη στιγμή, μόνο το ΚΚΕ και η ακροδεξιά μπορούν να «πατήσουν» στην οργή, στην απογοήτευση και στην απελπισία, τα συναισθήματα που κυριαρχούν στην κοινωνία μας. Ο «παρα-αριστερός» λαϊκισμός του Κασσελάκη μπορεί επίσης να το κάνει, αρκεί να ξεκόψει εντελώς από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Εάν όμως αυτές οι εναλλακτικές γίνουν κυβέρνηση, θα αποδειχτούν από αδιέξοδες έως επικίνδυνες. Όπως και να είναι, ο χώρος Δεξιά της ΝΔ έχει ολοένα και περισσότερες πιθανότητες να κυριαρχήσει στην αντιπολίτευση. Αριστερά του Κέντρου, ξεμένουν από χρόνο και από αφήγημα.
