Το όνομά του και η απόφασή του να αναμιχθεί ενεργά στις περιφερειακές εκλογές του Οκτωβρίου, δίπλα στον Δημήτρη Κουρέτα, αποτέλεσαν την πρώτη μεγάλη έκπληξη στην τοπική πολιτική σκηνή. Ο ίδιος και τα ιστορικά Εκπαιδευτήρια που διευθύνει απασχόλησαν έντονα ακόμα και τα πανελλαδικά ΜΜΕ, όταν πριν ένα χρόνο πάρθηκε η απόφαση να σταματήσει η λειτουργία τους.
Προσωπικότητα ατόφια πολιτική, αντισυμβατική, με στέρεες απόψεις, πολλές φορές προκλητικές καθώς δεν εκφράζουν τις καθιερωμένες αντιλήψεις, ο Νίκος Ράπτης δεν συνηθίζει να μασάει τα λόγια του. Έτσι λίγες μόνο μέρες πριν τις εκλογές της Κυριακής μιλάει στη LarissaPress για την απόφασή του να κατέβει στις περιφερειακές εκλογές, τοποθετείται για τον Κώστα Αγοραστό και τη διαχείρισή του στην Περιφέρεια Θεσσαλίας, για τον Στέφανο Κασσελάκη και τη νίκη του στις εσωκομματικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ, για την Κλιματική Κρίση και τον “πόλεμο” της δικής μας γενιάς και όλα αυτά σκιαγραφώντας ουσιαστικά την πολιτική του ταυτότητα, μια ταυτότητα εδώ και χρόνια σμιλευμένη στα Κινήματα της Οικολογίας και των Δικαιωμάτων των Ζώων…
Χρειαζόμαστε εδώ και τώρα χαλύβδωση της κοινωνικής αλληλεγγύης, πελώρια μείωση των ανισοτήτων, μεγάλη αναβάθμιση στα δημόσια αγαθά.
Κύριε Ράπτη η υποψηφιότητά σας στο πλευρό του Δημήτρη Κουρέτα για την Περιφέρεια Θεσσαλίας προκάλεσε έκπληξη και συζητήθηκε αρκετά. Οι περισσότεροι δεν περίμεναν πως θα αναμειχθείτε με τις εκλογές αυτές. Τι ήταν αυτό που σας ώθησε στην απόφαση;
Ήμουν ανέκαθεν πολιτικά ενεργός. Την τελευταία δεκαπενταετία ήμουν κεντρικό στέλεχος στον οικολογικό και φιλοζωικό χώρο, διατηρούσα επί πολλά χρόνια μία σημαντική πολιτική ιστοσελίδα, το 2013 αναμείχθηκα στις διεργασίες για την ενότητα της προοδευτικής παράταξης στην «κίνηση των 58», μαζί με τους κ.κ. Μπένο, Αλιβιζάτο, τον Παρασκευά Αυγερινό, τον Μουζέλη, τον Παγουλάτο, τον Ροζάκη, τον Σκάλκο, τη Δρέττα, τη Σώτη Τριανταφύλλου κ.ά.
Οι εκλογές του Μαΐου και Ιουνίου μου υπέδειξαν να αποχωρήσω οριστικά από την κομματική πολιτική. Μου προτάθηκε έξαφνα να ασχοληθώ με την τοπική αυτοδιοίκηση, στη Θεσσαλία μάλιστα, όπου τυχαίνει να διευθύνω τα Εκπαιδευτήρια Μ. Ν. Ράπτου, ένα ιστορικό εκπαιδευτικό οργανισμό για την περιοχή μας, που επιπλέον ορφάνεψε πέρσι, μετά την εκδημία της ιδρύτριάς του και με χρειάζεται περισσότερο κοντά του.
Στα μάτια μου, οι εκλογές του 2023 έβαλαν ταφόπλακα στο εγχείρημα της αυτόνομης κομματικής παρουσίας της Πολιτικής Οικολογίας στην Ελλάδα. Παράλληλα προκάλεσαν μία φοβερή και επικίνδυνη ανισορροπία στην κεντρική πολιτική μας σκηνή. Ουσιαστικά εξέλειπε η «προοδευτική» εναλλακτική πρόταση πράγμα που είναι αρνητικό για την Πατρίδα μας, για τους λιγότερο ευνοημένους, για τη δημοκρατία, για τη φύση κ.λπ. Αυτή τη στιγμή, πρώτη προτεραιότητα είναι να αποκατασταθεί στην Ελλάδα η διαλεκτική μεταξύ «προοδευτικού» και «συντηρητικού» πόλου.
Αναμειχθήκατε ενεργά στις ζυμώσεις που λαμβάνουν χώρα στο πεδίο της Κεντροαριστεράς, δηλώνοντας επίσημα την στήριξή σας στη Έφη Αχτσιόγλου. Οι εσωκομματικές κάλπες στον ΣΥΡΙΖΑ ανέδειξαν νέο πρόεδρο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης τον Στέφανο Κασσελάκη. Τι προοιωνίζεται η επικράτησή του, όσον αφορά το μέλλον του ευρύτερου αυτού πολιτικού χώρου, κατά τη γνώμη σας και πώς επηρεάζει τη δική σας πορεία;
Υποστήριξα την Έφη Αχτσιόγλου στο όνομα ακριβώς της εξισορρόπησης του πολιτικού μας συστήματος. Είδα στο πρόσωπό της μία ικανή, έξυπνη γυναίκα, με οργανικές σχέσεις με τον χώρο της, προερχόμενη από την πραγματική κοινωνία, με ψυχική άνεση και διανοητικές ικανότητες που θα της επέτρεπαν να πραγματοποιήσει αλλαγές και να ηγηθεί μίας σοβαρής μεταρρυθμιστικής προσπάθειας στον κόμμα της.
Η επιλογή Κασσελάκη είναι για μένα ακατανόητη. Ένας ολόκληρος κόσμος ψήφισε για ηγεσία του κόμματός του -και για επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που είναι πολιτειακό αξίωμα- με κριτήρια τηλεπαιχνιδιού. Εύχομαι μεν στον κ. Κασσελάκη τα καλύτερα, αλλά δεν μπορώ να πάψω να φοβάμαι τα χειρότερα. Τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ έκαναν μία επιλογή υψηλού ρίσκου. Φοβάμαι την κατάρρευση του «φαινομένου» Κασσελάκη, τη γελοιοποίηση και τον εξευτελισμό ενός ιστορικού χώρου. Σε μία τέτοια περίπτωση, θα απαξιωθεί ολόκληρος ο χώρος αριστερά του κέντρου και θα βρεθούμε πια εμπρός στο οδυνηρό δίλημμα «κεντροδεξιά ή άκρα δεξιά».
Βέβαια τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ είχαν κάθε δικαίωμα να κάνουν τις επιλογές τους και μακάρι να πέφτω έξω στις εκτιμήσεις μου και ο Κασσελάκης να αποδειχθεί ένας καλός πολιτικός ηγέτης, που θα μπορέσει να εκφράσει μία εναλλακτική κυβερνητική προοπτική.
Αυτό που κυρίως εγώ καταλογίζω στον Κώστα Αγοραστό πολιτικά, είναι πως απορροφήθηκε ως πολιτικός από την ανάγκη να επανεκλέγεται
Πρόσφατα αντιμετωπίσαμε στη Θεσσαλία και στο νομό της Λάρισας δυο καταστροφικές πλημμύρες σε διάστημα λίγων ημερών, με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα. Τι οφείλουμε να κρατήσουμε από αυτή την ιστορία, η οποία όπως όλα δείχνουν δεν τελειώνει εδώ;
Μιλώντας στα παιδιά του Λυκείου στο σχολείο μας, τους προειδοποίησα πως από εδώ και πέρα αυτή θα είναι η ζωή τους: Καταιγίδες, πλημμύρες, καύσωνες, ξηρασίες, πρωτοφανείς χαλαζοπτώσεις, χιονοπτώσεις και ανεμοθύελλες που θα προσομοιάζουν διαρκώς και περισσότερο με τροπικούς τυφώνες. Νέες πανδημίες επίσης, που έχουν να κάνουν με το πώς φερόμαστε στα οικοσυστήματα και στα ζώα. Καθώς αυτή είναι μία πλανητική τάση, θα έχουμε επίσης περισσότερη γεωπολιτική αστάθεια, μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμών, εκπτώχευση κ.λπ. Αυτά είναι γνωστά και μετρημένα και εξηγήσιμα πράγματα εδώ και τριάντα χρόνια τουλάχιστο. Το μόνο που με σοκάρει είναι η απάθεια της γενιάς μας για το μέλλον των παιδιών της.
Εάν θέλουμε να αποφύγουμε το «κλιματικό χάος», βασικό κριτήριο κάθε πολιτικής επιλογής από εδώ και μπρος πρέπει να γίνει ο μετριασμός και η προσαρμογή στην Κλιματική Κρίση. Εάν θέλουμε να διατηρήσουμε ένα μίνιμουμ ευημερίας, ειρήνης και ελευθερίας, καλούμαστε να εφεύρουμε έναν νέο πολιτισμό, να αλλάξουμε όλες τις πλευρές της ζωής μας: το πώς εργαζόμαστε, μετακινούμαστε, στεγαζόμαστε, ψυχαγωγούμεθα, διατρεφόμαστε, πολιτευόμαστε κ.λπ. Σε κάθε περίπτωση, ο εγωτισμός, ο ατομισμός που ηγεμόνευσε μετά τη δεκαετία του 1980 είναι συνταγή καταστροφής. Χρειαζόμαστε εδώ και τώρα χαλύβδωση της κοινωνικής αλληλεγγύης, πελώρια μείωση των ανισοτήτων, μεγάλη αναβάθμιση στα δημόσια αγαθά.
Είμαστε σε πόλεμο! Μας καλούν στα όπλα, ενάντια στην Κλιματική Κρίση. Τι κάνουμε σε έναν πόλεμο; Προσηλωνόμαστε στην απόκρουση του εχθρού, σοβαρευόμαστε, συσπειρωνόμαστε. Όλοι όσοι μπορούν να πάρουν όπλο επιστρατεύονται. Κριτήρια που προπολεμικά έμοιαζαν σημαντικά (π.χ. η κομματική προέλευση, οι ιδεολογικές πεποιθήσεις, διάφορες αποκλίνουσες απόψεις σε κοινωνικά ή οικονομικά ζητήματα κ.λπ) είναι έξαφνα αμελητέα. Το μόνο που έχει σημασία είναι κάθε βόλι να πιάνει στόχο.
Μετά την καταστροφή, στοχοποιήσατε ως αυτοδιοικητική παράταξη τον Περιφερειάρχη Κώστα Αγοραστό. Είναι ζήτημα ενός προσώπου όλο αυτό που συνέβη στη Θεσσαλία ή οι ευθύνες διαχέονται σε ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό;
Ποτέ μου δεν προσωποποίησα τα πολιτικά προβλήματα. Γνωρίζω τον Κώστα Αγοραστό πάνω από είκοσι χρόνια, ήμουν δάσκαλος στα δύο του παιδιά, που είναι θαυμάσια από κάθε άποψη -και αυτό λέει πολλά για την ποιότητα του περιβάλλοντος που αναπτύχθηκαν- και σε αυτή τη σχέση εκτίμησα τον ίδιο και τη σύζυγό του, ως άξιους οικογενειάρχες…
Φυσικά, ως Περιφερειάρχης έχει τις ευθύνες που του αναλογούν για την καταστροφή στην οποία οδηγηθήκαμε. Όπως έχει φυσικά και η κυβέρνηση, η οποία φαίνεται πως προσπαθεί να του φορτώσει όλες τις ευθύνες, επιφυλάσσοντάς του τον ίδιο ρόλο με τον σταθμάρχη, στην τραγωδία των Τεμπών…
Αυτό που κυρίως εγώ καταλογίζω στον Κώστα Αγοραστό πολιτικά, είναι πως απορροφήθηκε ως πολιτικός από την ανάγκη να επανεκλέγεται (που είναι φυσικά και σημαντική και θεμιτή, για κάθε πολιτικό). Όλα συνέβησαν ως να λησμόνησε εντελώς -και το έκανε από πολύ νωρίς, από την εποχή που ήταν βουλευτής ακόμα- πως ο ηγέτης οφείλει να δείχνει και κάποιο βαθμό ηγετικότητας, να καθοδηγεί τους εκλογείς του προς κάπου, να έχει κάνει κάποιες πολιτικές επιλογές. Στην πολιτική του Αγοραστού δεν διακρίνω καμία ιεράρχηση. Βλέπω μόνο την αγωνία να ικανοποιούνται οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, να μη δυσαρεστείται κανείς, να δίνουμε το παρών μόνο σε ευχάριστες ειδήσεις, να ελέγχουμε τη ροή της πληροφορίας… Όπως λέγεται όμως, «κανείς δεν μπορεί να οδηγήσει ένα λαό εκεί που αυτός ήδη βρίσκεται».
Επίσης, η περίπτωση Αγοραστού επιβεβαιώνει και μία άλλη γνωστή ρήση, σύμφωνα με την οποία «οι πολιτικοί και οι πάνες των μωρών πρέπει να αλλάζουν συχνά, και για τον ίδιο λόγο». Είναι αποδεδειγμένο πια πως η μακροημέρευση στην εξουσία είναι αντιπαραγωγική. Δεν είναι τυχαίο πως η οκταετία τείνει διεθνώς να επιβληθεί ως ανώτατο όριο υπηρεσίας στο ίδιο αιρετό αξίωμα. Είναι σχεδόν κακόγουστο να διεκδικεί σήμερα ο Κώστας Αγοραστός, ούτε λίγο, ούτε πολύ, να μπει όχι στη δεύτερη, αλλά στην.. τρίτη οκταετία του ως Περιφερειάρχης Θεσσαλίας.
Τι πρέπει να αλλάξει από δω και πέρα σε επίπεδο Περιφέρειας και, τελικά, γιατί Δημήτρης Κουρέτας και όχι Κώστας Αγοραστός;
Αυτό που πρέπει να γίνει είναι η Ανασυγκρότηση της Θεσσαλίας, δηλαδή μία βροχή πόρων σε βιώσιμα και παραγωγικά έργα και κοινωνικές παρεμβάσεις. Για να γίνει σωστά η Ανασυγκρότηση θεωρώ πως:
Πρώτον, πρέπει να ακουστεί η φωνή των τοπικών κοινωνιών. Προτείνω λοιπόν μία «συνέλευση για τη Θεσσαλία».
Δεύτερον, χρειάζεται να υπάρξει ένας ανεξάρτητος Φορέας Ανασυγκρότησης και ένα ειδικό νομικό πλαίσιο, στο πρότυπο του «Αθήνα 2004».
Τρίτον, είναι σημαντικό η Περιφέρεια Θεσσαλίας να ανήκει στους φέροντες Πολιτική Ευθύνη για το εγχείρημα της Ανασυγκρότησης, ως ο κατ’ εξοχήν φορέας των τοπικών κοινοτήτων της περιοχής μας, μαζί φυσικά με την κυβέρνηση και ίσως μιας task force με ευρωπαϊκή αναφορά.
Εάν επανεκλεγεί ο Κώστας Αγοραστός, είναι βέβαιο πως η Περιφέρεια Θεσσαλίας θα αποβληθεί από το εγχείρημα της Ανασυγκρότησης. Όλες οι αποφάσεις θα επιστρέψουν στην Αθήνα. Η τοπική μας διακυβέρνηση θα καταργηθεί de facto. Γι’ αυτό λέω πως η εναλλαγή στην περιφερειακή αρχή είναι πλέον στοιχειώδης έκφραση αυτοάμυνας της κοινωνίας.
Εάν αντιθέτως εκλεγεί ο Καθηγητής Δημήτρης Κουρέτας, έχουμε μια ευκαιρία να ακουστεί η φωνή ημών, των Θεσσαλών, στο πώς θα είναι το μέλλον μας. Για να γίνει αυτό όμως, δεν αρκεί η εκλογική νίκη. Θα χρειαστεί επίσης να παίξουμε σωστά τα χαρτιά μας:
Να ομονοήσουμε στο τοπικό επίπεδο. Το επόμενο Περιφερειακό Συμβούλιο πρέπει να πάψει να λειτουργεί ως κακέκτυπο της Βουλής και να γίνει εργαστήριο Οικουμενικής Κυβέρνησης της Θεσσαλίας.
Οι τοπικές μας κοινωνίες θα πρέπει να κινητοποιηθούν, για να «γυρίσουν το παιχνίδι» και να επιβάλλουν στην Αθήνα να μας ακούσει.
Τέλος, η Περιφέρεια Θεσσαλίας χρειάζεται να ωριμάσει οργανωσιακά. Είναι ένας μεγάλος οργανισμός, που σήμερα λειτουργεί σαν προσωπικό μαγαζί. Είναι η ώρα να περάσει στο επόμενο επίπεδο: να αξιοποιηθούν τα στελέχη της με τις πιο πολλές γνώσεις, την πιο πολλή διάθεση για δουλειά, τις περισσότερες ικανότητες, χωρίς να παίζει ρόλο το… ποιο κόμμα υποστηρίζουν ή το ποιες διασυνδέσεις έχουν. Επίσης οι αντιπεριφέρειες να στελεχωθούν επιτέλους ως τομείς παραγωγής πολιτικής, όχι πια ως «βοηθοί» του Περιφερειάρχη!
Μόνο έτσι θα ξαναμπεί η Θεσσαλία στο γήπεδο της Ανασυγκρότησης, όπου θα διεξάγεται το μεγάλο παιχνίδι για τις κοινωνίες μας τα επόμενα πέντε ή δέκα χρόνια. Αλλιώς, μας επιφυλάσσεται ο ρόλος του θεατή ή του ζήτουλα πελάτη.
Παρακολουθώ με ενδιαφέρον την προεκλογική σας καμπάνια, η οποία μόνο ως «συμβατική» δεν μπορεί να χαρακτηριστεί και το λέω αυτό γιατί καλύπτει πολλούς τομείς οι οποίοι φαίνονται κάποιες φορές να μην συνδέονται άμεσα με τις εκλογές για την Περιφέρεια. Σίγουρα πίσω της κρύβεται μια πολιτική αντίληψη και φιλοσοφία μάλλον διαφορετική…
Δεν έχω ξανακάνει εκλογική καμπάνια. Δεν με στηρίζει κανένα κόμμα. Βασίζομαι μόνο σε όσες και σε όσους με γνωρίζουν προσωπικά. Αν νομίζετε πως μάλλον θα συμβάλλω θετικά στο επόμενο Περιφερειακό Συμβούλιο, ας με επιλέξετε. Αν πάλι εκτιμάτε πως είμαι μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης, να με καταψηφίσετε. Αυτό το δίλημμα προσπαθώ να θέσω αυτό το διάστημα.
Τους προηγούμενους μήνες το όνομά σας έγινε πανελλαδικό θέμα εξαιτίας της απόφασης που είχε παρθεί να σταματήσει η λειτουργία των Εκπαιδευτηρίων Ράπτου. Πόσο σας επηρέασε όλη αυτή η ιστορία ως άνθρωπο και πώς επέδρασε στην πολιτική σας ταυτότητα και ψυχοσύνθεση;
Στο επίπεδο του συνειδητού, αυτά τα χρόνια της επίθεσης κατά της οικογένειάς μου, αλλά και της προσπάθειας για την επαγγελματική, κοινωνική και οικονομική μου εξόντωση, έβαλα στο μυαλό μου αυτή την περιπέτεια σε ένα «κουτί» -και κατά τα άλλα ζούσα όπως πάντα. Ουδέποτε αγχώθηκα υπερβολικά: Κοιμόμουν και έτρωγα κανονικά, η συζυγική μου ζωή και η πολιτική μου δραστηριότητα συνεχίστηκαν φυσιολογικά. Υποσυνείδητα πιθανό να επηρεάστηκα περισσότερο, αλλά τουλάχιστο δεν εκδηλώθηκαν συμπτώματα που να εμποδίζουν την κοινωνική, επαγγελματική, διανοητική ή ψυχική μου λειτουργία.
Φαντάζομαι πως από όλο αυτό κέρδισα σε αναγνωρισιμότητα, πράγμα που ίσως να βάρυνε υποσυνείδητα στην απόφασή μου να εκτεθώ στη βάσανο της σταυροδοσίας, για πρώτη φορά στη ζωή μου. Είμαι μάλλον εσωστρεφής σαν άνθρωπος, και η ψηφοθηρία είναι για μένα κόντρα ρόλος. Αλλά έχω δεσμευτεί στην απόφασή μου να συμμετέχω ενεργά στην περιφερειακή πολιτική και έχω την πεποίθηση πως με την παρουσία μου στο επόμενο Περιφερειακό Συμβούλιο θα προσφέρω στο κοινωνικό σύνολο. Βέβαια, αυτή είναι μία υπόθεση εργασίας, που θα την επιβεβαιώσει ή θα την απορρίψει το εκλογικό σώμα, αυτήν την Κυριακή…
