Αν μπορεί να βγει ένα νέο από τις εξελίξεις της εκλογικής αναμέτρησης στην Θράκη αυτό είναι η μη εργαλειοποίηση από Τουρκικής πλευράς της εργαλειοποίησης της Ελληνικής πλευράς, πράγμα που ομολογουμένως με εξέπληξε. Η μάλλον με ανησύχησε. Η Τουρκία δεν αφήνει τα ελληνικά φάουλ να περνάνε ανεκμετάλλευτα. Τώρα γιατί;
Όπως συνηθίζει μετά από κάθε εκλογική του νίκη, ο Ερντογάν περνά την υψηλή στρατηγική του από τη θεωρία στην πράξη και χαράσσει μια πορεία φιλόδοξη και στοχευμένη. Άλλοτε του βγαίνει και άλλοτε όχι. Αυτή τη φορά, οι γεωπολιτικές ισορροπίες και η οικονομία επιτάσσουν εξελίξεις μεσοπρόθεσμα. Η πολιτική των «μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες» (komşularla sıfır sorun) μπορεί να μην επιτεύχθηκε με τον Νταβούτογλου, ίσως όμως επιβληθεί από το δολάριο, όσο και αν η επιθυμία της Τουρκίας είναι να σωθεί η οικονομία χωρίς υποταγή στη Δύση. Αν αυτό συμβεί όμως , ο Ερντογάν σώζεται με τη βοήθεια του Γείτονα. Δηλαδή, να τα βρουν στο Αιγαίο.
Είναι διακαής πόθος του ΑΚΡ, του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, να ακυρώσει πτυχές της Συνθήκης της Λωζάνης με τις οποίες διαφωνεί, διεκδικώντας σκόπιμα γκριζαρισμένες περιοχές της ελληνικής επικράτειας. Ο Ερντογάν το διακηρύσσει ότι κινείται προς αυτή την κατεύθυνση και δεν περνά απαρατήρητο ότι Έλληνες υπέρμαχοι του κατευνασμού μιλούν πλέον απροκάλυπτα υπέρ μιας πιο light προσέγγισης στο τουρκικό αφήγημα. «Οι συνθήκες δεν είναι εντολές του Μωυσή», διατείνονται. Βέβαια δεν είναι. Η τήρησή τους είναι πιο επιτακτική. Αν παραβείς τις Δέκα Εντολές, ζητάς συγχώρεση από τον Θεό και Αυτός σε συγχωρεί. Αν κάνεις λάθος με μια διεθνή συνθήκη, δεν θα σε συγχωρέσει ποτέ κανείς.
Είναι οι συνθήκες όπως τα οχυρά, δεν παραδίδονται αλλά καταλαμβάνονται. Είναι πασιφανές ότι είναι απίθανο να δεχτεί ο Ελληνικός λαός να παραδώσει κεκτημένα δεκαετιών για λίγη και εφήμερη ησυχία. Ο Ελληνικός λαός γνωρίζει ότι είναι καταδικασμένος από την γεωγραφία και την ιστορία να εξοπλίζεται και να είναι έτοιμος να υπερασπιστεί την ελευθερία του.
Κανείς στην Ελλάδα δεν είναι αντίθετος στο να γίνει το Αιγαίο μια θάλασσα φιλίας και ειρήνης αλλά αυτό δεν πρόκειται να γίνει με αμφισβητήσεις του διεθνούς δικαίου και των συνθηκών, με καταπάτηση και αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Η Τουρκία θα πρέπει να σταματήσει να είναι η χώρα που 49 χρόνια μετά την εισβολή στην Κύπρο συνεχίζει να παρανομεί εμμένοντας στην διατήρηση στρατευμάτων κατοχής. Η Ελλάδα, οφείλει να διευθετήσει όλες τις εκκρεμότητες με το παρελθόν πριν αναλάβει καινούριες δεσμεύσεις.
Το καζάν-καζάν (win-win) είναι μια επιθυμητή εξέλιξη αλλά το πρώτο χαρτί που πρέπει να ανοίξει στο τραπέζι είναι το ματωμένο. Αυτό του Κυπριακού.
