Φορτωμένος με χιλιάδες αναμνήσεις; Ίσως. Νομίζω ότι φαίνεται πια ότι ο κ.Τσίπρας προτιμά να μεταφέρει τις αισθήσεις, τις παραισθήσεις και τις ψευδαισθήσεις του σε χρόνο υπερσυντέλικο, έναν χρόνο πίσω από το πρωθυπουργικό του παρελθόν. Είμαι σίγουρος ότι αυτό κάπως θα εξηγείται επιστημονικά στην ψυχολογία ή και την ψυχιατρική αλλά δεν είναι το φόρτε μου αυτές οι επιστήμες και θα το εξηγήσω με την πολιτική.
Η άρνηση της επιστροφής στην πραγματικότητα της διακυβέρνησής του θεωρητικά συνιστά μια προσπάθεια να παρασυρθεί το υποσυνείδητο μακριά από τις οδυνηρές μνήμες. Μιλάμε για το υποσυνείδητο των ψηφοφόρων; Όχι μόνον. Αλλά και το δικό του. Ας μην ξεχνάμε ότι τα σοκ της της τετραετίας 2015-2019 υπήρξαν απανωτά, σφοδρά, και πολυδιάστατα.
Ο Τσίπρας δεν είναι χαζός, αντίθετα με αυτό που πιστεύουν πολλοί νεοδημοκράτες. Εντάξει, δεν έμαθε αγγλικά γιατί προφανώς έκανε αμέτρητες κοπάνες από το φροντιστήριο, αλλά κανείς χαζός δεν τελείωσε το Πολυτεχνείο χωρίς να πατάει το πόδι του στο αμφιθέατρο. Γνωρίζει πολύ καλά ότι οι ψηφοφόροι που του γύρισαν την πλάτη το 2019 δεν πρόκειται να επιστρέψουν στον ΣΥΡΙΖΑ και το παιχνίδι του κέντρου έχει χαθεί για αυτόν μετά από τις καταστροφικές του επιλογές. Άρα και οι εκλογές.
Τι μπορεί να κάνει; μα ότι κάνει κάθε πολεμιστής που βλέπει ότι χάνει την μάχη: να προετοιμαστεί για την επόμενη. Μέσα στο κόμμα του αυτή τη φορά. Και όπως από εμπειρία θυμάται, όταν γεράσουν τα άλογα, τα σκοτώνουν, μόνο που τώρα είναι αυτός στη θέση του θύματος και όχι του θύτη. Πρέπει λοιπόν να θωρακιστεί πίσω από αφηγήματα που θολώνουν τα νερά της ήττας και όσο το δυνατόν μειώνουν τα απόνερα. Χρειάζεται να ενδυναμώσει την συγκολλητική ουσία της ήττας και να την σφυρηλατήσει με μια πολιτική ταυτοτήτων και έμφαση στην αντιπαλότητα προς τον «άλλο».
Από εκεί πηγάζουν οι αναφορές στη Δεξιά και η προσπάθεια διχασμού την ελληνικής κοινωνίας έτσι ώστε να μεταφερθεί το κέντρο βάρους της ευθύνης. Σε κάτι τέτοιο αλλά στην ακροδεξιά του έκφανση κινείται και ο έτερος «ετοιμοθάνατος» Βελόπουλος. Εξάλλου, ο λαϊκισμός είναι η ναυαρχίδα των δύο άκρων.
Η στροφή Τσίπρα στον παραδοσιακό ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποξενώνει και άλλο τους ψηφοφόρους που δειλά χόρευαν στο Σύνταγμα το βράδυ των εκλογών του 2015, τον φέρνει όμως πιο κοντά σε αυτούς που έσερναν τον χορό, και αυτούς θα χρειαστεί στις εσωκομματικές διεργασίες κατά τις οποίες θα δει την κομματική του παντοκρατορία να αμφισβητείται.
