Της Ειρήνης Παπουτσή
Λένε πως ο δημοσιογράφος καλείται να «αποστασιοποιηθεί» από το θέμα του για να’ ναι αντικειμενικός. Το επιχείρησα είναι η αλήθεια και ομολογώ πως στάθηκε αδύνατον! Η ευγενική και γεμάτη μουσικότητα φωνή από την άλλη άκρη της γραμμής ξύπνησε μνήμες και… έσβησε και την τελευταία ελπίδα, καθώς γρήγορα διαπίστωσα πως την ίδια ώρα τον έκανα εικόνα: Αλμοδοβαρικός, υπέρλαμπρος μέσα στο κοστούμι του Ασλάνη και η εισαγωγή από το «Μια χαμένη Κυριακή» στ’ αυτιά μου!
Ο Μάριος Βεάνος, ειδικά στη Λάρισα (και όχι μόνον), δε χρειάζεται συστάσεις. Κεντρικός ήρωας του βιβλίου του Θάνου Αλεξανδρή, «Αυτή η νύχτα μένει» αλλά και της ομότιτλης τηλεοπτικής σειράς που μεταδίδεται φέτος από τη συχνότητα του Alpha, θα’ λεγε κανείς πως απλώς ξαναμπήκε στις ζωές μας, γιατί, αν με ρωτάτε, από την καρδιά του Λαρισαίου δε βγήκε ποτέ.
«Ήρθα περί τα τέλη του ’80 για πρώτη φορά σε μια μεγαλούπολη και ήθελα να κερδίσω το… στοίχημα», παραδέχεται αβίαστα, μιλώντας στη LarissaPress για το σχέδιό του να επιβληθεί ως παρουσία πριν καν εμφανιστεί στην πόλη, με τις εντυπωσιακές αφίσες της πρεμιέρας του στον «Διογένη» να κατακλύζουν τη Λάρισα, αποτέλεσμα μιας εξίσου εντυπωσιακής δουλειάς που είχε προηγηθεί στην Αθήνα και στα στούντιο του Διαμαντόπουλου.
«Θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσω πολλά… θαυμαστικά και άλλα τόσα αποσιωπητικά στο κείμενο», σκέφτομαι καθώς συνομιλούμε, έχοντας να κάνω όχι μόνον με έναν καλλιτέχνη – χαμαιλέοντα, που άφησε εποχή στη Λάρισα, μα και με έναν απίστευτα διακριτικό άνθρωπο, που τάραξε τα νερά και επιμένει να θέτει όρια και να σέβεται πάνω απ’ όλα το κοινό μα και τον αξιακό του κώδικα.
«Όλα είναι θέμα συμπεριφοράς και προσωπικότητας. Ο καλλιτέχνης βαδίζει σε μια λεπτή κλωστή. Ήμουν συνειδητοποιημένος πως ο κόσμος θα ερχόταν στο μαγαζί μετά την αρχική έκπληξή του και το σοκ για το ανδρικό όνομα που συνόδευε την εικόνα. Έμενε να θέσω όρια και να περάσω με την προσωπικότητά μου την καλλιτεχνική μου πρόταση. Τελικά τα κατάφερα, βρήκα έναν κεφάτο κόσμο που ήξερε να γλεντάει και κείνοι είδαν σε μένα όχι μόνο τον καλλιτέχνη αλλά κυρίως τον άνθρωπο», θα πει.
Στην εποχή της υπερβολής και του υπερβολικού χρήματος ήταν τελικά ο Βεάνος ο υπερβολικός, αναρωτιέμαι, δίχως να ξεχνώ πως χρειάστηκε να αποχωρήσει από μαγαζί της Κρήτης μετά από παρέμβαση Μητροπολίτη, ενώ στη Λάρισα αγαπήθηκε όσο λίγοι και συζητήθηκε όσο κανείς.
«Αλήθεια είναι, από μαγαζί του νησιού αποχώρησα όντως γι’ αυτόν τον λόγο», συνεχίζει γελώντας, περιγράφοντας την υπερβολή του ως «αρχοντική», αλλά και ερμηνεύοντας με χαρακτηριστική άνεση την στάση των Λαρισαίων απέναντι «στο απ’ αλλού φερμένο» και σε μια «περσόνα» που δεν είχαν ξανανταμώσει.
«Την υπερβολή μου δεν τη διακατείχε φθήνια. Επίσης η Λάρισα ήταν πόλη που ήξερε από καλό τραγούδι, το διέκρινε και το εκτιμούσε, παράλληλα δε οι Λαρισαίες και οι Λαρισαίοι ήταν καλοντυμένοι άνθρωποι και φυσικά… στοχοποίησα τις γυναίκες, που με αγάπησαν πολύ. Η γυναίκα “τραβάει” τον άντρα στα μπουζούκια, ενώ η εικόνα μου δεν ήταν μόνο πρωτόγνωρη και πρωτοποριακή, καθώς όπως αποδείχθηκε υπήρξε κλασική στο πέρασμα των χρόνων. Θέλει τόλμη να το κάνεις», παραδέχεται, με τις ιστορίες από τις απίστευτες νύχτες του ’80 και του ‘90 να παίρνουν σιγά – σιγά τη θέση τους στην κουβέντα μας.
Αποθέωση, λουλούδια, σαμπάνιες, «ζημιές» μεγάλες και ουρές έξω από το καμαρίνι του, η Τροχαία να παλεύει να βάλει τάξη στην κυκλοφορία έξω από τον «Διογένη», τραπέζια κλεισμένα από βδομάδες πριν και άλλα που… επιστρατεύτηκαν τελευταία ώρα ακόμη και από τα καμαρίνια για τα μάτια επώνυμων επιχειρηματιών, χαμός για μια φωτογραφία του στη βόλτα του στην Κούμα, μα και… μούντζες σερβιτόρων ανταγωνιστών στη μαρκίζα με το όνομά του, στη θέα του γεμάτου πάρκινγκ του «Διογένη»!
«Παρασκευή βράδυ, το μαγαζί γεμάτο και ανάμεσά τους μια παρέα που επιμένει να σχολιάζει άσχημα. Σταματώ απότομα την ορχήστρα και ζητώ να αποχωρήσουν δίχως να χρεωθούν τίποτα. Και αυτό γίνεται, με τον κόσμο να ξεσπά σε ένα απίστευτο χειροκρότημα και το γλέντι να συνεχίζεται. Δε βαριέσαι, ένας καλλιτέχνης δεν αρέσει απαραίτητα σε όλους και πάντα θα βρίσκονται κάποιοι που θα σε περιμένουν στη γωνία», σχολιάζει τη μοναδική «στραβή» που του έτυχε στη Λάρισα, για να θυμηθεί ενθουσιασμένος, αμέσως μετά, τη φωτογραφία του, που όπως του μετέφερε θαυμαστής, κοσμούσε την τηλεόραση συγγενικού του προσώπου, συνοδευόμενη από το καλύτερο σεμέν και τα μπιμπελό του σπιτιού!
«Ξέρετε θέλει προσοχή, εύκολα η “περσόνα” γίνεται καρικατούρα. Είσαι ο εφευρέτης του εαυτού σου και ο εφευρέτης της τέχνης σου, μου είπε κάποτε δημοσιογράφος. Μου άρεσε η κουβέντα και την κράτησα. Με σεβασμό, αγάπη πολλή, δουλειά και κόπο πορεύτηκα, ο κόσμος το κατάλαβε πως ήταν η προτεραιότητά μου και με αγάπησε πολύ», αναφέρει ο Μάριος Βεάνος, μιλώντας μου για τη σημασία που έδινε και στην παραμικρή λεπτομέρεια.
«Φωνή, μακιγιάζ, ρούχο – Ασλάνη, Αρμάνι και Βαλεντίνο όταν είχα πια τη δυνατότητα – μα και φροντίδα για το άψογο από κάθε άποψη τραπεζομάντηλο, το καθαρό σταχτοδοχείο, το ομοιόμορφο ντύσιμο της ορχήστρας. Σεβόμουν αυτόν που πλήρωνε και ήταν μια τελετουργία για μένα», θα πει, μιλώντας πάντα με θέρμη για τη Λάρισα, τη νύχτα της και τα «σκυλάδικά» της.
«Δε σας ενοχλεί η λέξη;», τον ρωτώ, για να εισπράξω ένα από τα μεγαλοπρεπέστερα «καθόλου» που έχω ακούσει!
«Όλα εν δυνάμει σκυλάδικα είναι, μην κοιτάς που τα αυθεντικά έκλεισαν. Είναι που χάλασε η ψυχολογία του κόσμου, επικράτησαν τα ξενόφερτα, ήρθε και η οικονομική κρίση και μαζί το τέλος. Να ξέρετε όμως, οι περιστρεφόμενες πίστες και το να θες να γίνεις… Μπιγιονσέ δε φτάνουν. Αν δεν ανέβεις στο τραπέζι, αν δεν πάρω στο χέρι το ντέφι πως θα γλεντήσει ο κόσμος;».
Με την κουβέντα μας ανεξάντλητη και το χιούμορ του αστείρευτο αλιεύω από το προφίλ του: «οι άνθρωποι δεν ερωτεύονται φύλο, ερωτεύονται βλέμμα», με τον ίδιο να μου μιλά τρυφερά μα και με απίστευτη διακριτικότητα για έναν άνθρωπο «που τον ερωτεύτηκε παράφορα, δίχως να έχει σχέση με την ιδιαιτερότητά του».
«Δεν έγινε ποτέ τίποτα μεταξύ μας. Το μοιράστηκε όμως, τον στήριξα στο να αποβάλλει τις ενοχές. Όσο για μένα, άργησα να ερωτευτώ, είχα μέσα μου συστολή, αλλά πάντα πρόσεχα και το τι θα πει ο κόσμος, όχι απαραίτητα από συστολή μα από σεβασμό στο κοινό, που για χρόνια ήταν η προτεραιότητά μου. Πάντως είναι λυπηρό ακόμη και στις μέρες μας να υπάρχουν ομοφοβικοί. Εγώ πάλι είχα όπλο το χιούμορ. Μεγάλη δουλειά το χιούμορ, μεγάλο όπλο. Όταν αυτοσαρκάζεσαι δε σε αγγίζουν οι προσβολές σε κανένα επίπεδο».
«Χορτασμένος», χειμαρρώδης και ακομπλεξάριστος ο Μάριος Βεάνος με αποχαιρετά με την υπόσχεση πως θα τα ξαναπούμε και καλλιτεχνικά. «Στη Βέροια μπορεί να χρωστάω το ξεκίνημά μου μα στη Λάρισα χρωστώ την καθιέρωσή μου. Μεγάλη η αγάπη μου… Δεν τελειώσαμε, χρωστάω μια εμφάνιση βγαλμένη απ’ τα παλιά και θα την κάνω»!
Την Τροχαία λυπάμαι, κρυφογελάω στην σκέψη, ευχαριστώντας τον για τη μοιρασιά…
Σ.Σ.: Θερμές ευχαριστίες για την ευγενική παραχώρηση του φωτογραφικού υλικού για τις ανάγκες της συνέντευξης.
