Της Ειρήνης Παπουτσή
Με την Ελλάδα βυθισμένη για μια 10ετία σε οικονομική κρίση, οι περικοπές, τα «πασαλείμματα» των μετακινήσεων για την κάλυψη αναγκών και ο περίφημος νόμος της κινητικότητας ήρθαν να βάλουν φαρδιά πλατιά την υπογραφή τους στα όσα καταγράφονται τα τελευταία 24ωρα στην κοιλάδα των Τεμπών.
Με τους «μοιραίους» σταθμάρχες προφανώς και να αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου – σε ένα σιδηροδρομικό δυστύχημα που στοίχισε δεκάδες ζωές – και μια κοινωνία που δικαίως ζητά απαντήσεις και απονομή δικαιοσύνης η δημοσιογραφική έρευνα και η αντικειμενική και συνάμα ψύχραιμη πληροφόρηση αποτελούν χρέος και αυτή ακριβώς θα είναι και η προσέγγιση σε τούτο το κείμενο που, κάποιοι, θα συνεχίσετε να διαβάζετε μέχρι τέλους.
Οι προκηρύξεις θέσεων σταθμάρχη και τα όρια ηλικίας που ωστόσο δεν ισχύουν για πρώην εργαζόμενους του ΟΣΕ, σε συνδυασμό με την αγωνία του πολίτη για το μέλλον και το άγχος για καλύτερα συντάξιμα σαφώς και πρέπει να αναφερθούν εδώ, με την περίπτωση του κατηγορούμενου 59χρονου (που ανέλαβε την ευθύνη που του αναλογεί) να μην αποτελεί «ανακάλυψη της Αμερικής». Άλλωστε όπως προκύπτει από μια έρευνα στη «Διαύγεια» και τη σχετική ανάρτηση που δημοσιεύει η LP, η παραπάνω περίπτωση δεν ήταν η μοναδική και προφανώς δε θα’ ναι και η τελευταία.
Όπως εύκολα διαπιστώνει κανείς την περίφημη καραμέλα των «υπηρεσιακών αναγκών» πιπιλίζουν εδώ και χρόνια άπαντες στην Ελλάδα, ενώ όπως προκύπτει από την ανάρτηση που έχουμε στη διάθεσή μας υπάλληλος του ΟΣΕ μέχρι και το 2011 μεταφέρθηκε με ΚΥΑ στο Κέντρο Στήριξης Αυτιστικών Ατόμων Μαγνησίας, για να συνεχίσει ως υπάλληλος με σχέση εργασίας Ιδιωτικού Δικαίου Αορίστου Χρόνου, ειδικότητας ΔΕ Οδηγών, στο Παράρτημα ΑμεΑ Λάρισας «Ο ΑΡΙΣΤΕΥΣ Λάρισας», του Κέντρου Κοινωνικής Πρόνοιας Περιφέρειας Θεσσαλίας.
Ο ίδιος άνθρωπος λοιπόν κατέληξε να επανέλθει στον ΟΣΕ το 2019 πια, στη Διεύθυνση Κυκλοφορίας/Υπηρεσία Υποστήριξης Κυκλοφορίας Κεντρικής και Νοτίου Ελλάδος/Τμήμα Επιθεώρησης Λάρισας (ΔΚ/ΥΥΚΚΝΕ/ΤΕ.ΛΑΡ) του ΟΣΕ, σε κενή οργανική θέση ειδικότητας ΔΕ Σταθμάρχη του Κλάδου Κυκλοφορίας.
Την ώρα που σε όλες τις προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες οι συγκεκριμένες θέσεις καταλαμβάνονται από ανθρώπους που περνούν νωρίτερα τουλάχιστον διετία στα θρανία και πάνω από έναν χρόνο πρακτικής εκπαίδευσης πριν αναλάβουν θέση σταθμάρχη και διαχειριστούν ανθρώπινες ζωές, στην Ελλάδα οι περίφημες «υπηρεσιακές ανάγκες» καλύπτονται με συνοπτικές διαδικασίες, σε μια ιστορία που επιτέλους πρέπει να απασχολήσει σοβαρά τον νομοθέτη, αλλά και τον κάθε εμπλεκόμενο πολιτικό, που σε δόξα του πελατειακού κράτους συνεχίζει να διαχειρίζεται «υποθέσεις» ψηφοφόρων του με αντάλλαγμα τον «σταυρό» του και την ψήφο του.
Αφήνουμε για το τέλος τον ίδιο τον πολίτη, καθώς κάποτε θα πρέπει να δούμε έξω από τον μικρόκοσμο του εγώ μας, για να πάψουμε επιτέλους να βυθιζόμαστε σα χώρα σε εθνικά πένθη, τα οποία οι ίδιοι προκαλέσαμε με την στάση ζωής και τις επιλογές μας.
