Παναγιώτης Κολέλης: Κομμένες γλώσσες
2022 επιμέλεια Δημήτρης Λυμπερόπουλος
εκδ. ΚΨΜ σελ. 227
Της Νατάσας Παπουτσή
Ο Μπαρούχ Σπινόζα με προειδοποίησε από την πρώτη σελίδα: ούτε να κλαψουρίζεις ούτε να εξοργίζεσαι. Φρόντισε να καταλάβεις.
Προσπάθησα πολύ είναι η αλήθεια να καταπνίξω κάποια συναισθήματα και να συνεχίσω την ανάγνωση. Οι ‘’Κομμένες γλώσσες’’ του Παναγιώτη Κολέλη δεν αφήνουν περιθώρια για παζαρέματα. Το βιβλίο είναι δύσκολο, ωμό και μαύρο, πολύ μαύρο!!
Εννιά ιστορίες, θα μπορούσαν να ήταν και ταινίες μικρού μήκους όπως πολύ εύστοχα επισημαίνει η Σεμίνα Διγενή στον πρόλογό της. Ιστορίες τόσο ακραία ρεαλιστικές που ουσιαστικά παραπέμπουν στον σουρεαλισμό. Οι ήρωές του άνθρωποι καθημερινοί, συνηθισμένοι. Που τους συναντάς παντού: στη γειτονιά σου, στο γραφείο, σε μια διαδήλωση…
Ο Κωστής, η Φανή, ο Διονύσης, ο κύριος Νίκος… Ο συγγραφέας άλλους τους ονοματίζει κι άλλους όχι. Δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία. Τα ονόματα δεν έχουν σημασία. Σημασία εδώ έχουν οι άνθρωποι και οι επιλογές τους. Η ανθρωπιά και η απανθρωπιά τους. Όπως και το τέλος τους: βουτιά στο κενό!
Το σύμπαν του Παναγιώτη Κολέλη είναι δυστοπικό, απαισιόδοξο. Οι ήρωές του μπορούν να μετατραπούν από την μια στιγμή στην άλλη από θύτες σε θύματα.
Σαν τον πατέρα του Κωστή, αστυνομικός, συνταξιούχος πια αλλά πάντα αστυνομικός, υπερασπιστής του νόμου και της τάξης. Σκοτώνει στο ξύλο έναν ‘’εισβολέα’’ που μπήκε στο μαγαζί που εργάζεται η γυναίκα του. Οι γείτονες επικροτούν την πράξη, αποκαταστάθηκε η ασφάλεια στη γειτονιά τους…
Σαν τον Μάκη και τη Σουζάνα που αναγκάζονται να ανέχονται τον πατέρα του Μάκη στο σπίτι για την σύνταξη και αποκρύπτουν τον θάνατό του για να εξακολουθούν να ζούνε απ’ αυτήν. Η σχέση τους όμως ‘’μπάζει’’ τόσο πολύ που δεν εμπιστεύονται ο ένας τον άλλο πως θα κρατήσει το μυστικό. Και κόβουν τις γλώσσες τους για να μη μιλήσουν!!
Πονάει το βιβλίο όσο και η πραγματικότητα. Η απανθρωπιά, ο ρατσισμός, η εκμετάλλευση, το αίμα και το σπέρμα που καταθέτουμε για να εισπράξουμε κέρδος με τόκο. Χρήμα, σάρκα, καρέκλες και κοστούμια. Και ωραίες φωτογραφίες και σχόλια με καρδούλες και φατσούλες στο φατσοβιβλίο!!
Προσπάθησα να καταλάβω, όπως σοφά με συμβούλεψε ο Σπινόζα. Υπάρχουν ασπρόμαυρα ουράνια τόξα; Και οι γαρδένιες δεν εξακολουθούν να μυρίζουν ακόμη και μαραμένες; Άντεξα να γράψω μόνο για δυο από τις εννιά ιστορίες. Το βιβλίο όμως το διάβασα ολόκληρο. Όσοι αντέχετε διαβάστε και τις υπόλοιπες εφτά. Αξίζει…
