Δήμητρα Παπαδοπούλου: Ο έρωτας είναι παιχνίδι, μωρό μου
2022 επιμέλεια Βίκυ Κατσαρού
εκδ. Διόπτρα σελ. 385
Της Νατάσας Παπουτσή
Τους καλλιτέχνες που αγαπάμε συνήθως τους τοποθετούμε σ’ ένα βάθρο. Τους θαυμάζουμε και τους αποδίδουμε ιδιότητες που πολλές φορές δεν έχουν. Και τότε ‘’ξενερώνουμε’’ και θυμώνουμε μαζί τους γιατί νοιώθουμε ότι μας πρόδωσε ένας δικός μας άνθρωπος.
Για τη Δήμητρα Παπαδοπούλου αυτό δεν ισχύει. Χωρίς να τη γνωρίζω προσωπικά τη νοιώθω φίλη. Κι αυτό γιατί είναι τόσο “χωμάτινη” και προσιτή και όταν χαμογελά το χαμόγελο φτάνει στα μάτια της. Κι έχει τόσο ταλέντο και χιούμορ…
Στο μυθιστόρημά της καταπιάνεται με τον έρωτα και όχι μόνο. Η ηρωίδα της, φοιτήτρια, γνωρίζει και ερωτεύεται τον Βασίλη και παίζει ρόλους πολλούς για να τον κατακτήσει. Της άνετης, της μοιραίας, της επαναστάτριας. Αυτό που θέλει είναι μόνο η αγάπη του. Αλλά ο Βασίλης, επαναστάτης και νάρκισσος, δεν είναι για αποκλειστικότητες. Μοιράζεται ανάμεσα στην επανάσταση και τις γυναίκες. Υπάρχει στη ζωή του η Αλέκα και κάποιες άλλες. Η ηρωίδα προσπαθεί να κερδίσει την αποκλειστικότητα και την αγάπη του αλλά όλα καταρρέουν. Όταν βρίσκει τη γαλήνη στο πρόσωπο του Άγγελου ο Βασίλης επιστρέφει, για να βρεθεί πάλι εκείνη στη δίνη ανάμεσα στον έρωτα και την αγάπη.
Το βιβλίο διαβάζεται μονορούφι. Είναι γλαφυρό και ζωντανό, από το 1980 που ξεκινά σχεδόν μέχρι το σήμερα. Η Δήμητρα Παπαδοπούλου γράφει για τα Εξάρχεια, τις καταλήψεις και τις συνελεύσεις στα Πανεπιστήμια, για τις ταβέρνες και τα αγαπημένα στέκια σαν τον Κάβουρα! Τότε που στα ρεμπετάδικα γινόμασταν μια παρέα και στις φοιτητικές γκαρσονιέρες γλεντάγαμε μ’ ένα μπουζούκι. Τότε που όπως γράφει η ίδια ‘’σηκώναμε τα πρεζάκια από κάτω όταν πέφταν’’. Και γινόταν κουβέντες και καβγάδες μαζί για τα πάντα, για έναν κόσμο καλύτερο.
Αλλά η πένα της πιάνει και το σήμερα. Την πανδημία, τη γενιά των σόσιαλ μίντια και της τραπ μουσικής. Γράφει για όλα με κατανόηση, χιούμορ και απέραντη αγάπη.
Τη θαύμαζα πάντα τη Δήμητρα Παπαδοπούλου και από την στιγμή που διάβασα το ‘’Ο έρωτας είναι παιχνίδι, μωρό μου’’ την νοιώθω δικό μου άνθρωπο. Ωραία προσπάθεια και περιμένω και συνέχεια…
