Με αυτά τα λόγια με καλησπέρισε η μαθήτριά μου η Κωνσταντίνα χθες το απόγευμα. Παρά το άγχος για τις εξετάσεις του Σαββατοκύριακου, ήταν εμφανής στα μάτια της ένας «χριστουγεννιάτικος» ενθουσιασμός. Πράγματι, μπορεί το Πάρκο των Ευχών ναι φαντάζει στα μάτια μου σαν ο πτωχότατος συγγενής του Μύλου των Ξωτικών της γειτονικής μας πόλης των Τρικάλων, δεν παύει όμως να είναι ένα ευχάριστο μέρος που ομορφαίνει τα χριστουγεννιάτικα απογεύματά μας αλλά και -έστω προσωρινά- το πάρκο του Αλκαζάρ.
Ως εδώ καλά. Το πέπλο μυστηρίου που σκεπάζει τις οικονομικές αναθέσεις της δημοτικής αρχής όμως, δεν προσθέτει στο Χριστουγεννιάτικο σκηνικό. Είναι λυπηρό και στενάχωρο αυτή η ωραία πρωτοβουλία να κρατείται όμηρος μιας παρέας που θεωρεί τον Δήμο Λάρισας τσιφλίκι της και δεν λογοδοτεί στο Δημοτικό Συμβούλιο. Μήπως δεν είναι λεφτά όλων μας αυτά που επενδύονται στο Πάρκο των Ευχών;
Ποια είναι η εικόνα του κόσμου για μια πρωτοβουλία για την οποία ακούγονται τόσα πολλά;
Τι να πιστέψουμε όταν η αντιπολίτευση μιλά για αδιαφάνεια στην διαχείριση χιλιάδων ευρώ και αντί να συσταθεί μια διαπαραταξιακή επιτροπή, όλα γίνονται μουλωχτά;
Είναι δυνατόν να συγκαλείται το δημοτικό συμβούλιο της πόλης μία ημέρα πριν να ανοίξει το πάρκο;
Αν δεν είναι αυτό απαξίωση των δημοκρατικών θεσμών και της διαφάνειας, τότε τι είναι;
Αν η ακύρωση της συνεδρίασης του δημοτικού συμβουλίου δεν είναι μια ζοφερή εικόνα του τρόπου που επέλεξε να πολιτεύεται η δημοτική αρχή, τότε τι είναι;
Εννοείται ότι δεν τα είπα αυτά στην Κωνσταντίνα και στους συμμαθητές της. Αυτοί θα διασκεδάσουν και θα ξοδέψουν εκεί το χαρτζιλίκι τους, μην γνωρίζοντας την σημασία του για τους μεγάλους…
