Χθες το βράδυ η Άννα Βαγενά παρευρέθηκε στην προβολή και προλόγισε την ταινία «Το προξενιό της Άννας» στην «Ταινιοθήκη της Ελλάδος», στα πλαίσια μεγάλου αφιερώματος στον σκηνοθέτη Παντελή Βούλγαρη και έκανε την εξής δήλωση:
«Χθες το βράδυ, 08/12/2022 παίχτηκε στην «Ταινιοθήκη της Ελλάδος» στα πλαίσια αφιερώματος για τον Παντελή Βούλγαρη η ταινία του «Το προξενιό της Άννας», στην οποία πρωταγωνιστούσα και που για την ερμηνεία μου σ’αυτή πήρα το βραβείο Ά γυναικείου ρόλου, στο κινηματογραφικό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1972.
Είχα πολλά χρόνια να δω την ταινία και πραγματικά συγκλονίστηκα. Βλέποντάς την κανείς, δε μπορεί να πιστέψει ότι είναι μια ταινία που γυρίστηκε πριν από 50 χρόνια. Τόσο σημερινή με τόσο φρέσκια ματιά, που θα μπορούσε άνετα να συγκριθεί με τις καλές ταινίες που γυρίζονται σήμερα.
Μπράβο, Παντελή γι’αυτό το κινηματογραφικό θαύμα που κατάφερες με το «Προξενιό της Άννας» το 1972. Και να σκεφτεί κανείς ότι ήσουν μόνο 32 χρονών. Είχες μια ωριμότητα και μια κυριαρχία στο υλικό σου και σ’αυτά που ήθελες να πεις, που τη συναντά κανείς μόνο σε σπουδαίους δημιουργούς. Παντελή, είσαι πραγματικά σπουδαίος, γιατί ποτέ δεν παρίστανες τον «σπουδαίο». Ήσουν ταπεινός και σεμνός απέναντι στην τέχνη σου και γι’αυτό μεγαλούργησες.
Εχθές μου έκανες το μεγαλύτερο δώρο. Μου είπες, ότι στην ταινία ήμουν μοναδική και ανεπανάληπτη. Το να σου λέει κάτι τέτοιο ο σκηνοθέτης σου, βλέποντας την ερμηνεία σου μετά από 50 χρόνια, είναι για τον ηθοποιό ο καλύτερος έπαινος.
Για να είμαι ειλικρινής κι εγώ ξαφνιάστηκα με την ερμηνεία μου. Ήμουνα μόνο 25 χρονών όταν γυρίστηκε η ταινία και αναρωτιόμουν βλέποντάς τη, πού βρήκα όλον αυτόν τον βουβό πόνο και τη βουβή διαμαρτυρία που εκφράζω με το πρόσωπό μου και τα μάτια μου. Δικαίως, μάλλον, μου δώσανε το βραβείο καλύτερης ερμηνείας. Τότε δεν το είχα συνειδητοποιήσει, αλλά τώρα καταλαβαίνω ότι, με την Άννα στο «Προξενιό της Άννας», εξέφρασα όλη την απελπισία των νέων ανθρώπων, των κοριτσιών και των αγοριών, που η φτώχια τα ανάγκαζε και τα αναγκάζει, να φύγουν από την επαρχία και να δουλέψουν σε «παρακατιανές» δουλειές σε άλλες χώρες, ή στην Αθήνα. Κι εδώ η επαρχιώτικη καταγωγή μου, για την οποία είμαι περήφανη, μου’δωσε το συναίσθημα για αυτή τη μοναδική ερμηνεία» .
