Ο Πάνος ήταν ένας από τους μάγκες του σχολείου τότε. Δεν κάναμε παρέα, τον αποφεύγαμε μάλιστα γιατί δεν θέλαμε μπλεξίματα. Μια μέρα στην προσευχή ακούστηκε ότι τον έπιασαν να ρίχνει κροτίδες στους διαδρόμους. «Αλλαγή περιβάλλοντος», είπαν. Τι ήταν αυτό; Θα άλλαζε σχολείο δηλαδή. Για μέρες χάθηκε. Μετά δειλά- δειλά ερχόταν στο σχόλασμα η στην τελευταία ώρα στα κλεφτά και ανάπνεε λίγο αέρα του παλιού του σχολείου πια, έπαιζε λίγο μπάσκετ και ξανάφευγε. Μόνος. Ακόμη και τώρα τον βλέπω μερικές φορές. Είναι μια χαρά. Έχει καλύτερο αυτοκίνητο και ζει σε μια ωραία μονοκατοικία. «Μόνο στη γυναίκα τον περνάω, η δικιά μου είναι πιο όμορφη», σκέφτομαι. Λάθος. Κάθε φορά που τον βλέπω ο Πάνος έχει στα μάτια εκείνη την ίδια μελαγχολική όψη που είχε όταν η τιμωρία του Λυκειάρχη προσγειώθηκε στο προαύλιο εκείνο το φθινοπωρινό πρωινό.
«Τα δικαστήρια δεν τα κοιτάνε αυτά», ψελλίζει ο Κωνσταντίνος, επαναφέροντάς με στην πραγματικότητα, λίγο για να δείξει στους συμμαθητές του ότι ξέρει κάτι από τη διαδικασία της προσπάθειας να κλείσουν τα Εκπαιδευτήρια Ράπτου, περισσότερο για να παραπονεθεί.
Είναι αλήθεια ότι με το κλείσιμο του σχολείου τους, τα παιδιά χάνουν έναν ολόκληρο κόσμο κάτω από τα πόδια τους, με ανυπολόγιστες συνέπειες στην ψυχολογία τους. Μου κάνει τεράστια εντύπωση ότι εμείς οι μεγάλοι το αντιμετωπίζουμε σαν ένα γεγονός νομικό, οικονομικό, διαδικαστικό. Μου κάνει επίσης εντύπωση που υπάρχει «εκπαιδευτικός» στην πόλη που στέλνει δύο δικηγόρους στο δικαστήριο για να βεβαιωθεί ότι το σχολείο θα κλείσει στη μέση της χρονιάς και παράλληλα προετοιμάζει τους δικού του μαθητές να δεχθούν τους νεοφερμένους !
Έστω και ένα παιδί να υποφέρει από την αυτή την κατάσταση έχουμε αποτύχει όλοι. Γιατί θα υποφέρει επειδή πολλοί από εμάς πολύ απλά, ΔΕΝ κάναμε σωστά τη δουλειά μας.
Η γνώμη μου είναι ότι η Πολιτεία θα δείξει την ευαισθησία που απαιτούν οι περιστάσεις και δεν θα κλείσει το σχολείο γιατί δεν τηρήθηκαν οι προθεσμίες. Είμαι επίσης σίγουρος ότι μια κυβέρνηση Κ.Μητσοτάκη δεν θα κλείσει μια επιχείρηση που αναβλύζει υγεία για γραφειοκρατικούς λόγους.
Είναι κρίμα σε αυτή την συστράτευση ψυχών να είναι απούσα η εκκλησία. Σε μια πόλη που κάθε Κυριακή εκκλησιάζεται το 5-10% του πληθυσμού, η εκκλησία οφείλει να αφήσει την πολύτιμη μοναξιά της, να έρθει κοντά στα παιδιά και να συνδράμει στην αγωνία τους. Πώς αλλιώς θα τα φέρει κοντά της ;
Ο Πάνος της εφηβείας μου το πέρασε όλο αυτό από μια κουτουράδα του. Τα δικά μας παιδιά θα το περάσουν από κουτουράδες και ίντριγκες των μεγάλων. Και συνεπώς θα το ξεπεράσουν πολύ πιο δύσκολα.
