Ζοέλ Ντικέρ: Το αίνιγμα του δωματίου 622
2022 επιμέλεια Ιωάννα Ανδρέου μετάφραση Γιάννης Στρίγκος
εκδ. Πατάκη σελ. 700
Της Νατάσας Παπουτσή
Η Ελβετία είναι μια χώρα μάλλον ‘’ξενέρωτη’’ και βαρετή για το μεσογειακό μου ταπεραμέντο. Τη σέβομαι όμως, η συνεισφορά της στην εξέλιξη της ανθρωπότητας είναι μεγάλη κατά την γνώμη μου κυρίως για τρείς λόγους: τη σοκολάτα, τον μεγάλο ψυχαναλυτή Καρλ Γιούνγκ και τον χημικό Άλμπερτ Χόφμαν, που απομόνωσε στα 1938 το αμίδιο του λυσεργικού οξέος και δημιούργησε το L.S.D., τον βασιλιά των παραισθησιογόνων! Κατά τα λοιπά αποτελεί ένα περίκλειστο κράτος, τακτοποιημένο, οριοθετημένο και καθώς πρέπει, δηλαδή βαρετό για τα δεδομένα μου, το ξαναλέω.
Έχει ειδυλλιακά τοπία που αποτελούν must χειμερινούς προορισμούς για τους κοσμικούς και φημισμένα τυριά. Επιμένω πως στην Ελλάδα έχουμε καλύτερα, και από τα δύο! Και φυσικά τράπεζες και ρολόγια. Η Ελβετία έχει μια εύρωστη οικονομία και ένα ισχυρό τραπεζικό σύστημα που της εξασφαλίζει μια από τις πιο προνομιούχες θέσεις στο οικονομικό στερέωμα. Κάθε επενδυτής που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να έχει έναν τουλάχιστον λογαριασμό στις τράπεζές της. Πράγμα που προσωπικά ουδόλως με αφορά…Έτσι λοιπόν όταν πήρα στα χέρια μου το βιβλίο του Ζοέλ Ντικέρ η πρώτη μου σκέψη ήταν ‘’θα βαρεθώ με τον ξενέρωτο απ’ τη Γενεύη’’. Mea culpa φίλοι μου!
Το αίνιγμα του δωματίου 622 ήταν εξαιρετικό μυθιστόρημα. Η ιστορία ξεκινά με έναν φόνο. Ένα πτώμα στο δωμάτιο 622 του πολυτελούς ξενοδοχείου «Παλάς ντε Βερμπιέ», στις Ελβετικές Άλπεις, ανοίγει την αυλαία σε μια παράσταση όπου πρωταγωνιστές είναι το χρήμα, οι συνωμοσίες, τα παιχνίδια εξουσίας και ένα ερωτικό τρίγωνο. Η αστυνομική έρευνα που διεξάγεται δεν καταλήγει πουθενά. Πολλά χρόνια αργότερα, το 2018, ένας διάσημος συγγραφέας, ο Ζοέλ, φτάνει για διακοπές στο ίδιο ξενοδοχείο και με την βοήθεια μιας ενοίκου, της Σκάρλετ, αποφασίζει να ψάξει τις απαντήσεις και να λύσει το αίνιγμα του δωματίου 622. Η πορεία προς τη λύση του μυστηρίου αποτελεί παράλληλα το υλικό για το νέο του βιβλίο.
Και επειδή ο Ζοέλ Ντικέρ είναι Ελβετός θα τα γράψω κι εγώ τακτοποιημένα και αριθμημένα. Πρώτον: είναι τόσα τα πρόσωπα και οι ανατροπές που εξυπηρετούν την πλοκή που οι 700 σελίδες είναι ολωσδιόλου απαραίτητες. Δεύτερον: ο Ντικέρ είναι μεγάλος τεχνίτης στον τρόπο που αφηγείται. Αναγάγει το flash back σε πολύ δυνατό εργαλείο για να καθοδηγήσει τον αναγνώστη απ’ το παρόν στο παρελθόν και τον κρατά σε διαρκή αγωνία για το παρακάτω. Τρίτον: οι χαρακτήρες του έχουν τόσα στρώματα και υποστρώματα σαν ένα μιλφέιγ με καλή ελβετική σοκολάτα. Τέταρτον: δίνει εξαιρετικές πληροφορίες για το Ελβετικό τραπεζικό σύστημα χωρίς να κουράζει. Και τέλος: το ίδιο το βιβλίο αποτελεί ένα μεγάλο ευχαριστώ του συγγραφέα στον εκδότη του που πρώτος τον στήριξε και τον εμπιστεύτηκε. Ο Μπερνάρ ντε Φαλουά είναι υπαρκτό πρόσωπο, πρόκειται για τον εκδότη του Ζοέλ Ντικέρ!
Και επειδή μιλάμε για αίνιγμα, αν θέλετε να μάθετε ποιοι είναι ο Μακαίρ, ο Λιέβ, η Αναστασία, ο κύριος Μπινάρ και πολλοί άλλοι διαβάστε το βιβλίο. Συνοδέψτε το με μια βότκα Beluga και καλή απόλαυση!
