Στις 21 Ιουλίου 1928, αυτοκτονεί ο Κώστας Καρυωτάκης σε ηλικία 32 ετών. Στις 21 Ιουλίου 2022, κυκλοφορεί μελοποιημένο και ερμηνευμένο από τον Γιώργο Μάρτο, το ποίημα του “Νοσταλγία”, αποτέλεσμα της βαθιάς εκτίμησής του στο έργο του Καρυωτάκη.
Στη “Νοσταλγία” ο Γιώργος Μάρτος βυθίζεται στα λόγια που περιγράφουν μια περασμένη αγάπη. Φωτίζει με τη μελωδία του τα σκοτεινά της μνήμης και των ψυχών και με τον ηλεκτρισμό της ενορχήστρωσης μοιάζει να ξαναζωντανεύει την αγάπη που έφυγε.
Έχοντας παρουσιάσει και στο παρελθόν αντίστοιχες – υψηλής αισθητικής – μουσικές συνθέσεις πάνω σε έργα σημαντικών Ελλήνων ποιητών, ο χαρισματικός δημιουργός καταθέτει αυτή τη φορά τη δική του μουσική ματιά πάνω στο αγαπημένο ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη, 94 χρόνια μετά τον θάνατό του.
Στις 21 Ιουλίου 1928, το απόγευμα και σε ηλικία μόλις 32 ετών, ο Κώστας Καρυωτάκης περπάτησε από το καφενείο “Ουράνιος Κήπος” της Βρυσούλας προς τη θέση Βαθύ της Μαργαρώνας, μια απόσταση περίπου 400 μέτρων. Ξάπλωσε κάτω από έναν ευκάλυπτο και αυτοκτόνησε με πιστόλι στην καρδιά.
Η τότε χωροφυλακή τράβηξε φωτογραφία του άψυχου σώματος του, η οποία έχει δημοσιευθεί, και τον δείχνει κουστουμαρισμένο, με ψαθάκι και με το χέρι με το πιστόλι στο στήθος. Στη θέση αυτή βρίσκεται σήμερα το στρατόπεδο των καυσίμων της 8ης Μεραρχίας Πεζικού και υπάρχει εκεί αναμνηστική μαρμάρινη επιγραφή που τοποθέτησε η Περιηγητική Λέσχη Πρέβεζας το 1970. Η πινακίδα γράφει: “Εδώ, στις 21 Ιουλίου 1928, βρήκε τη γαλήνη με μια σφαίρα στην καρδιά ο ποιητής Κώστας Καρυωτάκης”.
Ποίηση: Κώστας Καρυωτάκης // Μελοποίηση: Γιώργος Μάρτος.
Μουσικοί: Σπύρος Αβραμιώτης (τύμπανα), Γαβριήλ Σαββίδης (μπάσο), Πέτρος Καλορίτης (πιάνο – πλήκτρα), Νίκος Παπαδόπουλος (ηλεκτρική κιθάρα), Λευκή Κολοβού (τσέλο), Γιώργος Μάρτος (ακουστική κιθάρα), Ηχοληψία – Μίξη – Mastering: Νίκος Παπαδόπουλος.
Η ηχογράφηση έγινε στο Soundflakes Studio / Σχεδιασμός εξωφύλλου: Δημήτρης Κατσουλάκος (Ergon Graphics) / Ο πίνακας του εξωφύλλου είναι της Σοφίας Δατσέρη και έχει τίτλο «Ο Γλάρος».
Από την πρώτη ποιητική συλλογή του Κώστα Καρυωτάκη με τίτλο «Ο πόνος του ανθρώπου και των πραμάτων» (1919).
