Κείμενο – Φωτογραφία : Δημήτρης Καστανάρας // larissapress
Το απόγευμα Κυριακής με βρίσκει στο Κέντρο του ΕΚΑΒ, σουρουπώνει και σε λίγο ξεκινά μια ακόμη βραδινή βάρδια.
Στο τηλεφωνικό κέντρο οι τέσσερις γραμμές επικοινωνίας που καλύπτουν όλη τη Θεσσαλία δεν σταματούν. Οι άνθρωποι του ΕΚΑΒ προσπαθούν να ηρεμούν τους ανθρώπους που καλούν για βοήθεια ώστε να πάρουν σωστές πληροφορίες και να αναχωρήσουν τα οχήματα. Για την ώρα οι κλήσεις που δέχονται είναι από την Καρδίτσα, τον Βόλο, τα Τρίκαλα.
Στην κουβέντα που κάνουμε, στον ελάχιστο χρόνο που έχουν ανάμεσα από τις κλήσεις, μου λένε πως χρειάζεται αλλαγή ο εξοπλισμός του κέντρου με πιο σύγχρονα μηχανήματα και πως χρειάζονται επιπλέον άτομα. Μ’ αυτά βλέπω σύμφωνο και τον πρόεδρο των εργαζομένων που συμπληρώνει πως επιτέλους έχει εγκριθεί το κονδύλι για την αλλαγή του εξοπλισμού και περιμένουν να δουν με την στελέχωση κι άλλων έμπειρων ατόμων τι θα γίνει γιατί με το υπάρχον προσωπικό στο κέντρο μπορούν να σηκώσουν μόνον τέσσερις τηλεφωνικές γραμμές.
Πέφτει σήμα για το Α4 για έναν ηλικιωμένο με δύσπνοια χρόνια καρδιολογικά προβλήματα και κατεβαίνω γρήγορα κάτω για να φύγω και εγώ με το πλήρωμα. Τα άτομα που αποτελούν το πλήρωμα του ασθενοφόρου και θα με πάρουν μαζί τους είναι ο Νέστωρας με οδηγό τον Δημήτρη. Είχαν χρόνια στην Αθήνα, από τότε που ξεκίνησαν την δουλειά, μετά βρέθηκαν θέσεις στον Βόλο και μόλις τα τελευταία χρόνια είναι στο σπίτι τους στην Λάρισα.
“Είμαστε συνέχεια μαζί”, μου λέει ο Δημήτρης, “δεν είναι εύκολο να αλλάζεις συνεργάτη. Ξέρουμε με κλειστά μάτια τι θα κάνουμε και πως θα βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο στο όποιο περιστατικό”.
Ο ασύρματος ειδοποιεί για ένα ελαφρύ τροχαίο κι ένα από τα υπόλοιπα ασθενοφόρα που έχει βάρδια το αναλαμβάνει. “Το βράδυ είναι καλύτερα”, μου λέει ο Νέστωρας, “δεν έχει την πολλή κίνηση και μπορείς να φτάσεις πιο γρήγορα στο συμβάν. Το πρωί είναι κόλαση κι αν πέσεις και σε δρόμο που γίνεται λαϊκή..”.
Φτάνουμε στη διεύθυνση, ο Δημήτρης και ο Νέστωρας παίρνουν το ειδικό καρεκλάκι για να κατεβάσουν τον κύριο Βασίλη μαζί και η σύζυγός του με μια τσάντα με τα ρούχα που θα χρειαστούν για τη διανυκτέρευση στο νοσοκομείο, μικρά πρακτικά θέματα που τα μαθαίνεις με τον καιρό.
Το φορείο είναι είδη κάτω στον δρόμο και με μιας σηκώνουν τον κυρ Βασίλη κάτω την καρέκλα και τον βάζουν στο φορείο. Μέσα στο ασθενοφόρο τον συνδέουν αμέσως με την σταθερή φιάλη οξυγόνου και του ζητούν να είναι ήρεμος, τον καθησυχάζουν ανθρώπινα πως όλα θα πάνε καλά. Όσο ο Δημήτρης οδηγεί για να πάμε στο Πανεπιστημιακό το οποίο εφημερεύει, ο Νέστωρας βρίσκεται πίσω με τον ασθενή και τη σύζυγο του.
Το να είσαι στο πίσω μέρος του οχήματος όσο αυτό πηγαίνει με μεγάλη ταχύτητα και να προσπαθείς να διατηρήσεις την ισορροπία σου για να κρατήσεις κάποιον στη ζωή, μόνο εύκολο δεν είναι.
Φτάνουμε στο νοσοκομείο και ο Δημήτρης με τον Νέστωρα πηγαίνουν τον ασθενή στο εσωτερικό και περιμένουν να ολοκληρώσουν τα διαδικαστικά με τους γιατρούς.
Δίνουν σήμα για τέλος στον ασύρματο και γυρνάμε στην βάση περιμένοντας το επόμενο περιστατικό. Το ασθενοφόρο παρκάρει πίσω από τα υπόλοιπα ασθενοφόρα που έχουν παραδώσει τα περιστατικά τους και τα πληρώματα έχουν κάνει πηγαδάκια μέχρι την επόμενη κλήση. Το κρύο τσουχτερό πλέον και η μοναδική απόδραση των πληρωμάτων είναι ο καφές το τσιγάρο και τα αστεία μεταξύ τους.
Η βάρδια μόλις έχει ξεκινήσει.
Περιμένοντας την νέα κλήση και μαθαίνοντας τα άλλα πληρώματα πως είμαι εκεί για ρεπορτάζ βρίσκουν την ευκαιρία να μου πουν κι αυτοί με την σειρά τους για την δουλειά. «Η δουλειά μας δεν είναι εύκολη. Δεν το συνηθίζεις αυτό που βλέπεις ποτέ. Στο τέλος θα χρειαστούμε ψυχολόγο».
Ο Δημήτρης θυμάται το περιστατικό στον Ρυζόμυλο με τα νεαρά άτομα που διαμελίστηκαν σε σύγκρουση. «Όταν φτάσαμε αντικρίσαμε ένα χαμό! Κομμάτια από δω κι από κει. Χωρίς φώτα προσπαθούσαμε να βρούμε τα μέλη, τους κλείσαμε τα μάτια» μου λέει και βλέπω το πρόσωπο του να σφίγγει.
Εκεί στα πηγαδάκια συναντώ και τον πρόεδρο των εργαζομένων τον Γιάννη, πάω κοντά του και του πιάνω κουβέντα για τι άλλο για την κατάσταση στο ΕΚΑΒ.
«Τα οχήματα που έχουμε είναι πολύ λίγα για την πόλη της Λάρισας. Μόλις έξι, τα άλλα που είδες παρκαρισμένα στο βάθος δεν λειτουργούν. Όταν χρειάζεται να γίνει διακομιδή ασθενούς σε άλλη πόλη αυτό αυτόματα σημαίνει μείον ένα ασθενοφόρο για την πόλη της Λάρισας. Χρειαζόμαστε τουλάχιστον άλλα πέντε καινούργια ασθενοφόρα και τουλάχιστον ακόμη σαράντα άτομα διασώστες ώστε να υπάρχει καλύτερη κάλυψη των αναγκών της πόλης. Έχουμε κάνει παρεμβάσεις σε όλες τις κομματικές ηγεσίες».
Τον ρωτώ με τον covid-19 αν υπήρξαν ή υπάρχουν προβλήματα, λόγω της έλλειψης ατόμων και οχημάτων και μου λέει «φοβηθήκαμε στην αρχή, με την έννοια ότι τα περιστατικά αυξανόταν καθημερινά, ότι θα ζητάει κάποιος συμπολίτης μας ασθενοφόρο και δεν θα υπάρχει. Παρ’ όλα αυτά αποφασίσαμε όλοι μας πως ανά πάσα στιγμή θα είμαστε όλοι εδώ μ’ αυτά τα ασθενοφόρα που υπάρχουν , δεν παίρνουμε άδειες και είμαστε όλοι όλες τις ημέρες εδώ ώστε να είμαστε διαθέσιμοι στους πολίτες. Κάνουμε έκκληση στους πολίτες όταν νοσήσουν να επικοινωνήσουν άμεσα με τον προσωπικό τους γιατρό και να καλέσουν ασθενοφόρο να πάνε στο νοσοκομείο γιατί όσο παραμένουν στο σπίτι επιβαρύνουν την κατάσταση της υγείας τους και όταν θα πάνε θα είναι αργά. Δεν είναι μόνο το οξυγόνο είναι και η ζημιά που γίνεται εσωτερικά».
Η επόμενη κλήση για το Α4 έρχεται. Το σήμα ενημερώνει για έναν κύριο 82 χρονών, τέρμα Βόλου, με δύσπνοια.
Γυρίζω και λέω στα παιδιά ότι εν τέλει είμαι γουρλής μιας και έρχονται ελαφριά περιστατικά, μα ο Νέστωρας με προσγειώνει με μιας «Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σου σκάσει το βαρύ, έχουμε δρόμο ακόμη μέχρι την λήξη της βάρδιας».
Μπαίνουμε στο όχημα και δίνουν αποχώρηση από τη βάση για το περιστατικό. Ο Νέστωρας ανοίγει το ράδιο και μου λέει: «Το ραδιόφωνο δεν κλείνει ποτέ τις νύχτες, είναι η καλύτερη παρέα όσο να φτάσουμε στο συμβάν».
Πιάνουμε την κουβέντα ώσπου να φτάσουμε στο προορισμό. Ο Δημήτρης σχολιάζει πως είναι φορές που το όχημα με το πλήρωμα από την ώρα που φεύγει από τη βάση εμφανίζεται ξανά πίσω ακόμη και μετά την λήξη της βάρδιας. Φυσικά, δεν είναι όλα για να πάνε στο νοσοκομείο, ούτε χρειάζονται όλα ασθενοφόρο. «Γίνεται κατάχρηση του ασθενοφόρου και όταν συμβαίνει κάτι πραγματικά επείγον, δεν υπάρχει όχημα για να πάει. Το κάνουν για να μην υπάρχει αναμονή στα επείγοντα, επειδή όταν σε φέρνει ασθενοφόρο βλέπεις κατευθείαν γιατρό. Κάποιες φορές, τώρα με τον covid-19, μπορεί να αργήσουμε σε περιστατικό γιατί μετά την μεταφορά του ασθενούς το όχημα θα πρέπει να απολυμανθεί ώστε να μπορέσει να παραλάβει άλλο άτομο», περιγράφει.
Φτάνουμε στο περιστατικό και ακολουθούν την ίδια διαδικασία με προορισμό το νοσοκομείο και μετά στη βάση.
Η ώρα έχει πάει 2 το βράδυ και το κρύο και η υγρασία είναι απίστευτη. Παίρνω την απόφαση να αφήσω τον Δημήτρη με τον Νέστωρα να συνεχίσουν την δουλειά τους μόνοι πλέον. Μια πολύ δύσκολη και απαιτητική δουλειά που πρέπει όμως κάποιος να την κάνει.
Υ.Γ. Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Πρόεδρο του ΕΚΑΒ κ. Νίκο Παπαευσταθίου για την άδεια που μας παραχώρησε ώστε να γίνει αυτό το ρεπορτάζ, καθώς επίσης τον Πρόεδρο των εργαζομένων του ΕΚΑΒ Λάρισας και το πλήρωμα του Α4, τον Δημήτρη και τον Νέστωρα, καθώς και τον κ. Γιώργο στο κέντρο.
