Ο αγαπητός Μάξιμος Χαρακόπουλος και άλλοι παράγοντες του πολιτικού, μιντιακού και κοινωνικού κατεστημένου της Θεσσαλίας επαναφέρουν ξανά και ξανά το ζήτημα της «Εκτροπής του Αχελώου», ως τη μόνη λύση στο υδατικό πρόβλημα της περιοχής μας.
Πριν αναζητήσουμε λύσεις για τη λειψυδρία και την ερημοποίηση που μας απειλούν, θα πρέπει να παραδεχθούμε μια απλή αλήθεια: στη μεταπολιτευτική Θεσσαλία κατασκευάστηκε ένα παραγωγικό και καταναλωτικό μοντέλο που δαπανά εξωφρενικά περισσότερους φυσικούς πόρους από όσους δικαιούμαστε, σύμφωνα με τη φέρουσα ικανότητα της περιοχής. Το «υδατικό πρόβλημα της Θεσσαλίας» δεν έπεσε από τον ουρανό. Κατασκευάζεται για δεκαετίες, από το τοπικό πολιτικό σύστημα. Υλικά του οι χαριστικές τιμές του νερού, ιδίως για τους αγρότες, η ανεξέλεγκτη και σπάταλη άρδευση,η ενθάρρυνση υδροβόρων καλλιεργειών με μόνο κριτήριο την προσοδοθηρία των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων, η πολιτική και ποινική ασυλία στις κτηνοτροφικές και άλλες μονάδες που ρυπαίνουν (ουσιαστικά σκότωσαν) ολόκληρο το υδατικό σύστημα του Πηνειού, η κατοχύρωση των ανεξέλεγκτων (35,000!) γεωτρήσεων ως αυτονόητου τρόπου ύδρευσης και άρδευσης. Ο μύθος της… «Εκτροπής του Αχελώου», λειτούργησε ως η κόλλα που κράτησε όρθιο αυτόν τον Πύργο της Βαβέλ. Για σαράντα χρόνια, προβαλλόταν από τα εμπεδωμένα κόμματα και τα ΜΜΕ ως ο από μηχανής Θεός, που καθιστά άχρηστη -ή και ύποπτη- κάθε συζήτηση για τον μη βιώσιμο χαρακτήρα της διαχείρισης των υδάτινων πόρων στη Θεσσαλία.
Για την προϊούσα ερημοποίηση της Θεσσαλίας, ευθύνεται άρα ο πολύ συγκεκριμένος μικροπολιτικός «ρεαλισμός», που επιλέγει πάντα το άμεσο από το μακροπρόθεσμο, το αναπτυξιακό από το βιώσιμο, το σύνθημα από τα γεγονότα, την προπαγάνδα από την επιστήμη.
Η αλήθεια είναι πως η Εκτροπή του Αχελώου που κήρυξε ο Ανδρέας Παπανδρέου στο Κιλελέρ είναι πιο νεκρή κι από τον Έλβις. Το Συμβούλιο της Επικρατείας, με εισήγηση μάλιστα της σημερινής Προέδρου της Δημοκρατίας, την έκρινε επικίνδυνη για το περιβάλλον και τους ανθρώπους. Είναι δε κωμικοτραγικό, να προβάλλονται ως επιχείρημα υπέρ της Εκτροπής τα «εκατομμύρια ευρώ» που ήδη ξοδεύτηκαν σε αυτήν την παράνοια. Αυτή η κραυγαλέα διασπάθιση των χρημάτων μας είναι μάλλον βδέλυγμα για το πολιτικό σύστημα της περιοχής μας. Τα γεγονότα αποδεικνύουν πως οι πολιτικοί μας σπατάλησαν τα λεφτά των φορολογουμένων για ψηφοθηρικούς λόγους, χωρίς να έχουν εξασφαλίσει ούτε καν τους στοιχειώδεις όρους, ώστε αυτά να πιάσουν τόπο.
Η Θεσσαλία είναι από τις περιοχές που απειλούνται άμεσα με ερημοποίηση και αβίωτες κλιματικές συνθήκες. Για να συνεχίσουμε να έχουμε ύδρευση και άρδευση –και για να μην καταλήξουμε κλιματικοί πρόσφυγες- θα χρειαστεί να λάβουμε εγκαίρως επώδυνες και δύσκολες αποφάσεις. Γεωργοί και κτηνοτρόφοι ,επιχειρήσεις και νοικοκυριά θα χρειαστεί να μειώσουμε αμέσως, κατά πολύ, την κατανάλωση νερού. Το ζήτημα είναι να φτιάξουμε ένα παραγωγικό και καταναλωτικό μοντέλο, στο οποίο θα δαπανούμε λιγότερο νερό από όσο «δικαιούμαστε», σύμφωνα με τη φέρουσα ικανότητα της Θεσσαλίας. Σε διαφορετική περίπτωση, όσα νερά κι αν αποκτήσουμε, θα καταλήξουν στον ίδιο πίθο των Δαναΐδων, μαζί με τα πολλά δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα που ήδη σπαταλήσαμε, υπό τους ήχους των παιάνων περί Εκτροπής του Αχελώου.
Η συζήτηση για τη «μικρή» πλέον Εκτροπή του Αχελώου, έχει ένα προαπαιτούμενο. Πολιτικοί και ΜΜΕ να κηρύξουν και να αρχίζουν να εφαρμόζουν την αναστροφή προς ένα βιώσιμο μοντέλο ύδρευσης και άρδευσης στη Θεσσαλία. Αυτή είναι η Λυδία Λίθος του ρεαλισμού, για εμάς τους πολίτες και τη φύση.