Του Πάνου Γαρουφαλιά
Στην δική μας εποχή όταν έρχεται το καλοκαίρι και θέλουμε να πάμε για μπάνιο, παίρνουμε το αυτοκίνητό μας, βάζουμε το air condition και σε περίπου 40 λεπτά, είμαστε είτε σε παραλία του ν. Λάρισας είτε στο Πλαταμώνα της Πιερίας. Πιάνουμε μια ξαπλώστρα σε οργανωμένη παραλία, παραγγέλλουμε καφέ και απολαμβάνουμε το κολύμπι. Όταν έρθει το μεσημέρι και πεινάσουμε, είτε τρώμε ένα σνακ είτε πάμε σε μια ταβέρνα της περιοχής. Αυτή είναι η σημερινή εικόνα του Λαρισαίου όταν πάει για μπάνιο.
Εμείς με την βοήθεια της διευθύντριας του Λαογραφικού Μουσείου Λάρισας κας Φανής Καλοκαιρινού θα σας περιγράψουμε πως πήγαιναν για μπάνιο οι Λαρισαίοι τις πρώτες δεκαετίες μετά τον πόλεμο, δηλαδή την περίοδο 1950-1970. Στο σημείο αυτό θέλουμε να ευχαριστήσουμε την κα Καλοκαιρινού η οποία συγκέντρωσε το αρχείο των φωτογραφιών το οποίο σήμερα σας παρουσιάζουμε.
Καβάλα σε ένα φορτοταξί και φύγαμε για παραλία!
Μετά τον πόλεμο, η ιδέα, οι Λαρισαίοι να πάνε για μπάνιο στην θάλασσα, δεν ήταν διαδεδομένη. Όπως δεν ήταν και μια εύκολη υπόθεση, καθώς όχημα για να πας δεν έβρισκες εύκολα. Άλλωστε δεν υπήρχαν και πολλά στη Λάρισα. Αυτοκίνητα είχαν κυρίως οι εύπορες οικογένειες που ήταν λίγες. Όμως ακόμη και αυτές είχαν ως… μόδα την καλοκαιρινή σεζόν να πηγαίνουν κυρίως στα ημιορεινά του νομού, παρά στην θάλασσα.
Την δεκαετία του 1950 άρχισαν σιγά- σιγά οι Λαρισαίοι να «ανακαλύπτουν» τις μονοήμερες εξορμήσεις στα παράλια Λάρισας και τον Πλαταμώνα. Αλλά πως πήγαιναν αφού δεν είχαν μεταφορικό μέσο; Σημασία τότε είχε η καλή και μεγάλη παρέα. Όσο μεγαλύτερη παρέα τόσο καλύτερα ήταν. Ακόμη και αν στο ταξίδι για την παραλία στοιβαζόσουν με πολλούς άλλους… γνωστούς σου. Ποιους γνωστούς σου; Μα όλη την γειτονιά! «Τότε που ο κόσμος δεν είχε μεταφορικό μέσο, ενοικίαζε φορτοταξί για να πάει στην παραλία. Ακόμη και ολόκληρες γειτονιές ανέβαιναν σε ένα φορτοταξί και με τα απαραίτητα, ξεκινούσαν το ταξίδι, με τραγούδι και ξενοιασιά. Δεν τους ένοιαζε πότε θα έφταναν. Ήταν μια ξεχωριστή ψυχαγωγία για τους ανθρώπους της εποχής, οι αυθημερόν αποδράσεις στην παραλία. Δεν το συνήθιζαν παλαιότερα», μας περιγράφει η κα Καλοκαιρινού.
Τα τάπερ με τα κεφτεδάκια και τα άλλα καλούδια
Όταν έφταναν την παραλία έστρωναν να καθίσουν με ότι είχαν φέρει από το σπίτι. Πολλοί έφτιαχναν καλύβες για να προστατευτούν από τον ήλιο. Όλοι μαζί -κυρίως βέβαια οι νεώτεροι – έμπαιναν στην θάλασσα για να δροσιστούν ακόμη και αν δεν ήξεραν μπάνιο. Οι μεγαλύτεροι προτιμούσαν να κάτσουν σε ένα σκιερό μέρος. Σαν ερχόταν το μεσημέρι, για το φαγητό, είχαν φροντίσει οι κυρίες του κάθε σπιτιού. Έβγαιναν γεμάτα τάπερ με κεφτεδάκια, πίτα, φρούτα και ζυμωτό ψωμί. Άλλωστε τότε την δεκαετία του 1950 δεν υπήρχε ταβέρνα στην αχανή παραλία του σημερινού Δήμου Αγιάς. Τις επόμενες δεκαετίες είχαμε τις πρώτες ταβέρνες που άρχισαν να αλλάζουν τις μεσημεριανές συνήθειες.
Η αγάπη των Λαρισαίων για την θάλασσα την δεκαετία του 1970 έφερε και την κτήση των πρώτων εξοχικών στο Πλαταμώνα που φυσικά ήταν πιο ανεπτυγμένος. Πλέον στα παράλια της Λάρισας μπορούσες να πας με λεωφορείο και στον Πλαταμώνα με το τρένο.
Αν μη τι άλλο η ατμόσφαιρα ήταν διαφορετική εκείνη την εποχή που υπήρχαν σαφώς λιγότερα χρήματα στην τσέπη, αλλά περίσσευε η επιθυμία για μια μονοήμερη εκδρομή στην παραλία, ακόμη κι αν έκανες ώρες για να φτάσεις. Σημασία είχε η καλή παρέα και η ξενοιασιά.
