Τις έβλεπα να κατηφορίζουν, πιασμένες μπράτσο το μπράτσο, εκείνη την μικρή ραχούλα και να πηγαίνουν να καθίσουν στην ταπεινή αυλίτσα τού σπιτιού τής κυρά Ρήνης, λες και ήταν δυο φιλενάδες από τα παλιά, που έσμιξαν ύστερα έναν χρόνο απουσίας και η μια θέλει να μάθει τα νέα τής άλλης…
Η μια, η Κατερίνα Σακελλαροπούλου, Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, (με έναν τόνο ούμπαλα – θα συμπλήρωνε ο αθυρόστομος παππούς μου, που έφερνε κάτι από Ζορμπά).
Η άλλη, η κυρία Ειρήνη Κατσοτούρχη, γνωστή στους υπερασπιστές τού Αιγαίου ως «Κυρά Ρήνη τής Κινάρου».
Κάποτε είχαμε και την «κυρά τής Ρω». Δεν παύει να βγάζει «κυράδες» ο τόπος τούτος. Απλά δεν τις βρίσκεις στα Κολωνάκια, ούτε παραγγέλνουν καφέ από «ντελίβερι». Ξέρουν, όμως, να κάνουν κάτι πίτες με τσουκνίδια και λάπατα, που στέλνουν αδιάβαστους δέκα Πετρετζίκηδες μαζί.
Τις παρατηρούσα την μια αντίκρυ στην άλλη, να συζητούν κι ένιωσα να υγραίνονται τα μάτια μου. Έχω γίνει μάλλον ιδιαίτερα ευσυγκίνητος, σκέφτηκα, προς στιγμήν. Αναθεώρησα, πάραυτα. Όχι… Είναι γιατί διαπίστωνα πως στην οθόνη απέναντί μου είχα τις δυο πρώτες κυρίες τής χώρας μου. Την μια, την επέλεξε το Κοινοβούλιο. Την δεύτερη, την λατρεύουν όλοι οι αεροπόροι, οι ναυταίοι και οι στραταίοι τού Αιγαίου. Βγαίνει στις ραχούλες και τους κουνά την Σημαία, όχι το γνωστό γαλανόλευκο πανί, αλλά το άλλο, το ματωμένο, που το έχει στον κόρφο της.
Πατρίδα είναι οι νεκροί μας. Κι αν αυτό δεν το έχει διαβάσει κάπου η κυρά Ρήνη, το πιστεύει. Όσο για μένα, που δεν έπαψα να πιστεύω ποτέ στην μυστηριακή νύχτα τής Βηθλεέμ, αλλά και σ’ αυτό το πανί που το υπερασπίστηκαν πολλά νέα παιδιά πριν τα μυαλά τους χυθούν έξω από το κράνος τους, ναι, η πίστη σώζει, ενίοτε δε, σώζει και την πατρίδα…
Να γιατί χαρακτήρισα, και τις δυο, ως τις πρώτες κυρίες τής χώρας.
Αλλά, η κυρία Σακελλαροπούλου, έκανε και κάτι ακόμα, αμέσως την επόμενη μέρα. Επισκέφθηκε μια οργάνωση, που έχει δημιουργηθεί από κάποιον κύριο Κωνσταντίνο Πολυχρονόπουλο και εθελοντές, και έχει τον χαρακτήρα τής κοινωνικής κουζίνας, με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Άλλος Άνθρωπος», συνομίλησε μαζί τους και συμμετείχε στην διαδικασία διανομής τού συσσιτίου. Πήρε, δηλαδή την κουτάλα, πήρε και τα σκεύη τής μιας χρήσης και στήθηκε στον πάγκο διανομής, δίπλα στους άλλους εθελοντές.
Συμβολική η κίνηση. Σύμφωνοι. Δεν είναι αρκετή; Θα ήταν προτιμότερες δέκα λέξεις σχηματισμένες από το αλφάβητο της ξύλινης γλώσσας; Ρωτάω, εγώ, ο αφελής…
Όταν λήξει η θητεία τής κ. Σακελλαροπούλου, και ξαναπροταθεί, θα είμαστε η πλέον ηλίθια χώρα του πλανήτη αν δεν εκλεγεί με ψήφους 301.
«Μα είναι τόσο σπουδαία αυτά που κάνει;», θα ρωτούσε ένας αφελής (κακόβουλος – ο καταλληλότερος χαρακτηρισμός).
Ναι, είναι σπουδαία, γιατί ενσαρκώνουν το ανθρώπινο πρόσωπο στην εξουσία, συντρίβουν την αλαζονεία τής εξουσίας, τσακίζουν την ψεύτικη, ξεφτισμένη και ξεφτιλισμένη γλώσσα της. Η γλώσσα τής πολιτικής είναι ένα μόρφωμα που δημιούργησαν άχρηστοι πολιτικοί (έχει πολλούς τέτοιους ο τόπος), προκειμένου να μην αποκαλυφθούν πόσο αβαθείς είναι οι θάλασσες της ψυχής τους.
Προσπαθώ να μαντέψω ποια θα είναι η συμβολική της κίνηση το βράδυ της αλλαγής τού χρόνου. Θα βρεθεί άραγε στα Επείγοντα κάποιου νοσοκομείου, ή μήπως στο Κέντρο Επιχειρήσεων της Αστυνομίας ή της Πυροσβεστικής; Για οτιδήποτε την έχω ικανή. Με πράξεις απλές έχει καταργήσει το εμείς και το εσείς. Έχει ανατρέψει πρωτόκολλα, εθιμοτυπικές διαδικασίες και οτιδήποτε άλλο θα δικαιολογούσε το αξίωμά της. Δεν θα εκπλαγώ αν την δω μέσα από έναν πάγκο λαϊκής αγοράς, να συζητά με μια γερόντισσα μανάβισσα, για τα αρθριτικά που επιδεινώνονται από το κρύο.
Κυρία Σακελλαροπούλου…
Νιώθω υπερήφανος για την Πρόεδρο της Δημοκρατίας μας.
Και υποκλίνομαι στην Κατερίνα…
Λάρισα, 29/12/2020
