Του ΛΕΥΤΕΡΗ ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ
Αργά το βράδυ του Σαββάτου χάζευα το βίντεο που έπαιζε σε ολόκληρη την Ελλάδα, με τον Λαρισαίο, ιδιοκτήτη ενός ακινήτου που κάποτε στέγαζε έναν οίκο ανοχής, να χορεύει στη βροχή, μέρος και ο ίδιος ενός σκηνικού που είχε στηθεί για την κατεδάφιση του εν λόγω κτιρίου.
Η «είδηση» ήταν γνωστή από την Παρασκευή, θεώρησα όμως πως δεν υπήρχε στην πραγματικότητα κάποια είδηση, γι αυτό και δεν έσπευσα να την καλύψω δημοσιογραφικά.
Αντιθέτως, τα όσα ακολούθησαν της δημοσιοποίησης του συμβάντος, συνιστούν είδηση.
Εκατοντάδες σχόλια στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης από χρήστες, οι οποίοι αναφερόμενοι στο συμβάν, προσπαθούσαν να γυρίσουν τον χρόνο πίσω. «Πίσω, στις καλές μέρες του ΠΑΣΟΚ», έγραφε κάποιος, ο οποίος προφανώς θα ήθελε πολύ να ξαναζήσει εκείνες, τις «χρυσές» εποχές της αμεριμνησίας και της ξεγνοιασιάς.
Ίσως να είναι και «λογικό» αν σκεφτείς πως δεν είναι μικρό πράγμα να δουλεύεις, να βγάζεις χρήματα, να ξοδεύεις περισσότερα χρήματα από αυτά που βγάζεις και την επόμενη μέρα να επαναλαμβάνεις ακριβώς το ίδιο, χωρίς κανένα πρόβλημα.
Αυτό που έκαναν φυσικά τότε οι πολίτες δεν ήταν παράταιρο με αυτό που έκανε το κράτος. Η χώρα ολόκληρη.
Χρεωνόμασταν, ως χώρα, με δανεικά, τρώγαμε τα δισεκατομμύρια των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων χωρίς να αλλάζουμε το παραγωγικό μας μοντέλο και να εκσυγχρονίζουμε το κράτος, μόνο και μόνο για να συντηρείται με τον τρόπο αυτό ένα πολιτικό σύστημα, που χρόνια αργότερα, έγινε συνώνυμο της χρεοκοπίας.
Πόσο φυσιολογικά είναι όμως όλα αυτά μετά από δέκα χρόνια καταστροφικής κρίσης και χρεοκοπίας;
Από μια άποψη, είναι εντελώς φυσιολογικά, καθώς κάθε άρρωστος θέλει να επιστρέψει στην εποχή όπου αισθανόταν γερός και δυνατός.
Δεν μπορεί όμως κάτι τέτοιο να ισχύει και για το πολιτικό σύστημα της χώρας.
Η Ελλάδα βρίσκεται μπροστά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Τα δισεκατομμύρια των ευρωπαϊκών ενισχύσεων που θα εισρεύσουν στην Ελλάδα τα προσεχή χρόνια θα αποτελέσουν την ύστατη ευκαιρία για να αλλάξουν όλα όσα έπρεπε να μην υπάρχουν εδώ και χρόνια.
Είναι γνωστό πως η χώρα δεν διαθέτει κανέναν αξιόπιστο κρατικό μηχανισμό, ο οποίος θα εγγυηθεί την αποτελεσματική αξιοποίηση των κονδυλίων.
Πλέον η πρόκληση είναι ιστορική.
Από τη διαχείριση της νέας πραγματικότητας θα προκύψει η επόμενη μέρα της χώρας. Μένει να φανεί αν θα μιλάμε για μια πραγματικά νέα χώρα ή για μια επανάληψη της τραγωδίας.
Ξαναβλέπω το βίντεο με το ζεϊμπέκικο του Λαρισαίου. Τελικά, όντως, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Μακάρι να κάνω λάθος…
