Δεν αντέχεται αυτή η μπόχα. Όχι γιατί είναι κατακαλόκαιρο, αλλά γιατί, όπως δείχνουν τα πράγματα, ο βόθρος έχει ν’ αδειάσει 46 ολόκληρα χρόνια. Εκατοντάδες πολιτικά πρόσωπα αφόδευαν τόσα χρόνια στον ίδιο βόθρο. Κάποια μεγαλύτερες ποσότητες, κάποια λιγότερες. Τι σημασία έχει, όμως, η ποσότητα;
Το πρόσωπο που κυριαρχεί, ακούει στο όνομα «Παπαγγελόπουλος». Ουρλιάζει πως είναι θύμα. Απέναντί του, οι κατήγοροι, τον δείχνουν ως εγκέφαλο δημιουργίας παρακράτους. Καταγγελίες, αποκαλύψεις, συνομιλίες που βρομούν, αμφισβητήσεις, κομπίνες, παράνομοι πλουτισμοί, δωροδοκίες, και ό,τι άλλο βάζει ο ανθρώπινος νους όταν σαλεύει από τα μηνύματα που τον βομβαρδίζουν καθημερινά.
Πλέον ακόμα ένα πρόσωπο προστέθηκε σ’ αυτόν τον χορό τής αμαρτίας. Ακούει στο όνομα Παππάς. Είχε πρωτοστατήσει και παλαιότερα, όταν η προηγούμενη κυβέρνηση ήθελε να «βάλει τάξη» στο τηλεοπτικό τοπίο, δηλαδή να πάρει την εξουσία στα ΜΜΕ. Τότε, ως μάγος, είχε βγάλει από το μανίκι του τον επιχειρηματία Καλογρίτσα…
Το πώς στέκεται όρθιος αυτός ο τόπος είναι το πλέον αναπάντητο ερωτηματικό. Το πώς δεν έχει ξεσηκωθεί ο απλός βιοπαλαιστής και δεν έχει κρεμάσει στα δέντρα όλους τους λωποδύτες με τις γραβάτες (μεταφορικά – αφού και το χωρίς γραβάτα έγινε πλέον εμβληματικό), είναι επίσης απορίας άξιο. Αυτός να περιμένει τρία και τέσσερα χρόνια να πάρει επτακόσια ευρώ ψωροσύνταξη, κι εκείνοι με δυο κινήσεις να βγάζουν εκατομμύρια, ή να μηχανεύονται πώς να κρατήσουν την εξουσία. Αυτός να περιμένει ώρες στα επείγοντα των νοσοκομείων, κι εκείνοι να πουλάνε μούρη και να εμφανίζονται ως σωτήρες. Αυτός να τσιγαρίζεται, παλεύοντας να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του, κι εκείνοι να τσεπώνουν δάνεια εκατομμυρίων που δεν θα επιστρέψουν ποτέ.
Μπλε, κόκκινοι, πορτοκαλί, όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου, στον ίδιο βόθρο. Πριν ακόμα εμφανιστεί ο Κοσκωτάς και μέχρι που έσκασε μύτη η γάτα τού Ψυχάρη. Ήρθαν και τα βοσκοτόπια του Καλογρίτσα. Το αλληλοδέσιμο της γραβάτας από Καμμένο – Τσίπρα, με τον πρώτο να απειλεί στα τέσσερα, τον Κουίκ να βολτάρει στις τέσσερις ηπείρους, μουγκός για τα δάνεια. Τώρα μιλούν για παρεμβάσεις τής γυναίκας τού πρώτου (Καμμένου). Πού βρίσκεται η αλήθεια και πού το ψέμα;
Δεν με βοηθά η μνήμη να επιστρέψω σε λεπτομέρειες. Αλλά κάποια δεν ξεχνιούνται εύκολα, όπως το ομολογημένο εκατομμύριο του Τσουκάτου. Έχω μια διαίσθηση ότι σε λίγο θ’ αποκατασταθούν και τα ονόματα Παπαντωνίου – Τσοχατζόπουλος.
Θυμάμαι, όμως, και λυπάμαι, κάποιες σκόρπιες εκφράσεις, κάποιες σκόρπιες λέξεις, κάποιες σκόρπιες εικόνες. Έναν Τσιτουρίδη, που αποκεφαλίστηκε γιατί επιδίωξε μια απλή μεταγραφή (παράνομη, βεβαίως) του φοιτητή γιου του. Πολλούς, που ούρλιαζαν και έφτυναν άλλους πολλούς ως γερμανοτσολιάδες, ως αργυρώνητους, εξωνημένους, ως γρανάζια της διαπλοκής που λαδώνονται με το λίπος τής διαφθοράς. Θυμάμαι το βαρύγδουπο σκάνδαλο του αιώνα…
Όμως, θυμάμαι και κάποιες μορφές. Όπως εκείνη του Κύρκου. Τους τόνους αξιοπρεπείας που τον χαρακτήριζαν. Ευτυχώς που δεν ζει. Ο Κύρκος, όμως, φορούσε γραβάτα. Δεν αγωνιζόταν με ψευτοσυνθήματα και τιμούσε την πολιτική ζωή τής χώρας. Τότε ήταν διεφθαρμένοι επειδή ύψωσαν φωνή απέναντι στο σχέδιο για την καταστροφή τής χώρας. Τώρα, ποια τιμή αποδίδει, το να λέει (αποκαλεί, χαριτωμένα) ο υπουργός τον επιχειρηματία «μαλάκα», με την έννοια του «φίλε» μου;
Και σύσσωμη η παρέα να συμπαρίσταται…
Αυτό το τελευταίο είναι, ίσως, το πιο οδυνηρό. Η συμπαράσταση στην ανηθικότητα. Η έλλειψη γενναιότητας. Σε μια εποχή που όμοιά της δεν έχει γνωρίσει η χώρα εδώ και εβδομήντα χρόνια. Και ο πλέον ηλίθιος Έλληνας θα έπρεπε ήδη να είχε αντιληφθεί πως ό,τι συμβαίνει στα ελληνοτουρκικά δεν έχει προηγούμενο. Και ο πλέον ηλίθιος Έλληνας θα έπρεπε να είχε αντιληφθεί πως ότι συμβαίνει στην υγεία / οικονομία σε παγκόσμιο επίπεδο, επίσης, δεν έχει προηγούμενο. Και η χώρα μένει όρθια, πιο όρθια από ποτέ.
Οι κομματικές παρωπίδες, όμως, η μισαλλοδοξία, τα ανίερα προσωπικά συμφέροντα, εξακολουθούν – παρά ταύτα – να κυριαρχούν και να διδάσκουν ένα ήθος βρόμικο, μια δειλία, μια αλητεία απύθμενη.
Λάρισα, 27/6/2020
