Γράφει – φωτογραφίζει ο Σπύρος Τσαντόπουλος
Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ως γνωστόν σκάρωναν και μία όμορφη ιστορία-μύθο για να εξηγήσουν τα ανεξήγητα.. .
Κάθε πρωί λοιπόν ο Ήλιος αναδυόταν από το χρυσό παλάτι που κατοικούσε, στην ανατολή, στην κοίτη του ποταμού Ωκεανού, οδηγώντας το πύρινο άρμα του, το οποίο έσερναν τέσσερα φτερωτά ολόλευκα άλογα, ο Ηώος, ο Αιθίοψ, ο Βρόντης και ο Στερόπης που έβγαζαν από τα ρουθούνια τους φλόγες και φως.
Έχουμε συνδυάσει τον ήλιο με ερωτευμένα ζευγαράκια που αγκαλιασμένα ατενίζουν τη δύση του και πίσω τους φτερουγίζουν κατακόκκινες καρδιές.
Οι περισσότεροι άνθρωποι λατρεύουν να κοιτάζουν το ηλιοβασίλεμα και να νιώθουν δυνατά συναισθήματα ανάλογα με τις συγκυρίες της Ζωής τους. Να βουρκώνουν μπροστά σε ηλιοβασιλέματα που βάφουν τον ορίζοντα με πορτοκαλοκόκκινες πινελιές και είτε κρύβονται πίσω από ένα βουνό, είτε σβήνουν βουτώντας στη θάλασσα.
Υπάρχουμε όμως κι εμείς, που αγαπάμε να λατρεύουμε την ζωοδότρα ανατολή. Να την καλημερίζουμε είτε γυρίζοντας από νυχτερινή έξοδο, είτε μόλις έχουμε ξυπνήσει και πάμε για δουλειά. Και κάπου εκεί, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, να παίρνει το μάτι μας τις πρώτες ροδαλές της ηλιαχτίδες να σκίζουν αργά μα σταθερά κάποια πεισματάρικα σύννεφα.
Χρόνια τώρα τα καλοκαίρια με βρίσκουν στη παραλία του Αγιοκάμπου, περιμένοντας τον ήλιο να βγει από την Χαλκιδική, πίσω από τον ορεινό όγκο της Κασσάνδρας. Να ζω μαγικές στιγμές βλέποντας τους πρωινούς τύπους να ετοιμάζουν τα μαγαζιά τους, να ψαρεύουν, να φωτογραφίζουν, να τρέχουν από τα βράχια της Βελίκας, την αμμουδιά της Σωτηρίτσας μέχρι το λιμάνι του.
Εικόνες που δεν χορταίνω να καταγράφω στο μυαλό και στα καρέ μου… Όλες διαφορετικές μεταξύ τους όσο και αν μοιάζουν..
Δεν υπάρχει τίποτα πιο αισιόδοξο και ελπιδοφόρο απ’ την παρατήρηση της ανατολής του ήλιου. Τα χρώματα, η φωτεινότητα κι η λάμψη που εκπέμπει στο σκοτεινό -μέχρι τότε- τοπίο, δίνει την αίσθηση πως η μέρα που μόλις ξεκίνησε θα πάει πολύ καλύτερα απ’ τη χθεσινή.
Πάντα ένιωθα πως οι πρώτες ακτίνες του ήλιου διαθέτουν μια μαγική ιδιότητα κι ικανότητα. Με την έναρξη μιας καινούργιας μέρας, στη φευγαλέα παρατήρηση της ανατολής, νιώθεις κι εσύ ο ίδιος να γεννιέσαι ξανά.
Κρατάς αυτή την εικόνα που αντίκρισες. Τον ήλιο να ξεπηδά χαρούμενος μέσα απ’ το απέραντο γαλάζιο, πίσω από το βουνό κι αισθάνεσαι σίγουρος και έτοιμος να αντιμετωπίσεις τη μέρα που ξημερώνει.
Κάτι θα τραβήξει και σένα απ’ το σκοτάδι και θα σε βοηθήσει να αναρριχηθείς σιγά-σιγά προς τη κορυφή. Πάρε παράδειγμα, απ’ τον ίδιο τον ήλιο. Έδυσε χθες και όμως σήμερα είναι έτοιμος να ανατείλει ξανά.
Να δύεις και να ανατέλλεις. Αυτός είναι ο σκοπός του ανθρώπου. Γιατί δεν παίζει ρόλο πόσες φορές θα πέσεις, αλλά πόσες φορές θα σηκωθείς, θα βρεις τον βηματισμό σου και θα συνεχίσεις την βόλτα στον δικό σου ουρανό.
