«Χρόνια πολλά», και «Χριστός ανέστη!», και «Καλό Πάσχα»… Ευχές και προσμονή. Όλα διαφορετικά. Εκεί στα «μπλόκα». Το αισιόδοξο άγγελμα της Ανάστασης, μεσάνυχτα του Μεγάλου Σαββάτου, με την διάθεση φορτωμένη παράπονο, αφού οι ημέρες είναι πια τόσο διαφορετικές, αλλά και το καθήκον ιδιαίτερα χρωματισμένο με τον χαρακτήρα τού πρωτόγνωρου. Λίγα μέτρα μακριά τους, οι πολίτες στα σπιτικά τους, ν’ ανταλλάσσουν κι εκείνοι ευχές, σε μια διαφορετική όμως ατμόσφαιρα.
Τα κινητά τηλέφωνα να καλούν. Η σύζυγος, τα παιδιά, οι γονείς… Αδέλφια και φίλοι επιστήθιοι. Τα πρώτα «Χρόνια πολλά» από μακριά. Αντάμα με μια ακόμα ευχή, που πονάει: «Και του χρόνου, μαζί».
Ο λόγος γι’ αυτούς με την στολή και τις ευθύνες. Τις γυναίκες και τους άντρες τής Αστυνομίας, που διάσπαρτοι στα «μπλόκα» ευθύνονται για την τήρηση του αυτονόητου. Γιατί, πλέον, το να «μείνουμε σπίτι» είναι το αυτονόητο. Είναι αυτό που πολλοί δεν θέλουν να το δεχτούν, αψηφώντας τους κινδύνους.
Και η Πολιτεία, για την τήρηση του αυτονόητου, έκανε αυτό που ξέρει πάντα να κάνει καλά. Ανάθεσε την ευθύνη στην Αστυνομία. Συνηθισμένοι οι αστυνομικοί να είναι στον δρόμο. Συνηθισμένοι να βιώνουν τις γιορτές μακριά από το σπίτι τους, συνηθισμένοι να εισπράττουν την ανυπακοή, τα παράπονα, τα αιτήματα. Και η εύκολη λύση για την Πολιτεία. Άλλωστε πού αλλού θα μπορούσε να στηριχθεί;
Οι δρόμοι σχεδόν άδειοι. Οι πολίτες στα μπαλκόνια ή στα σαλόνια. Το τραπέζι της βραδιάς με κάτι ιδιαίτερο, από την παραδοσιακή μαγειρίτσα μέχρι ό,τι επιθυμεί ο «εσώκλειστος». Οι αστυνομικοί στον δρόμο. Όχι όπως μια συνηθισμένη βραδιά με τις τακτικές υπηρεσίες τους.
Μια βραδιά διαφορετική. Χωρίς άδειες, χωρίς ρεπό, χωρίς ανάπαυλα. Και χωρίς… χειροκρότημα. Και χωρίς αναγνώριση. Οι γιατροί και όλοι όσοι πασχίζουν στα νοσοκομεία, εισπράττουν ένα χειροκρότημα, μια αναγνώριση, μια ευγνωμοσύνη, έναν λόγο καλό. Και δικαίως. Οι αστυνομικοί, το αντίθετο. Είναι οι κακοί τής υπόθεσης. Αυτοί που εμποδίζουν τους πολίτες. Είναι αυτοί που εμποδίζουν τους πολίτες να παραβούν τον νόμο, να εκκλησιαστούν, να κάνουν παρέες μεταξύ τους. Είναι οι κακοί που λένε το «δεν επιτρέπεται».
Αυτοί που εκπροσωπούν την Πολιτεία, αυτοί που αποφασίζουν, θα βγουν και θα ανακοινώσουν πως τα μέτρα τηρήθηκαν, πως τα μέτρα απόδωσαν, πως όλα πήγαν καλά.
Όμως, ποιοι μόχθησαν για να τηρηθούν τα μέτρα; Ποιοι δεν είχαν πλάι τους τις γυναίκες τους; Ποιοι δεν φίλησαν τα παιδιά τους; Ποιοι εισέπραξαν τις αντιδράσεις;
Γι’ αυτούς, λοιπόν, ο λόγος, που μένουν πάντα στα αζήτητα και γίνονται οι εισπράκτορες λοιδοριών, κριτικών, επικρίσεων.
Σκέψεις που γεννήθηκαν από κάποιες φωτογραφίες…
Ένας ανώτατος αξιωματικός στα «μπλόκα». Όταν οι άλλοι εκπρόσωποι της Πολιτείας ήταν στα σπίτια τους και αντάλλασσαν ευχές με τα κινητά τους, αυτός επισκεπτόταν «μπλόκο» το «μπλόκο», για να βρεθεί κοντά σε όσους ξενυχτούσαν εκεί, να τους συμπαρασταθεί, να τους δώσει τις ευχές του, να τους πει έμπρακτα πως δεν τους ξεχνά, πως είναι πλάι τους και πως μαζί θα δίνουν κάθε αγώνα.
Ένας στρατηγός στα μπλόκα. Όπως κάποιοι στρατηγοί ήταν στις πρώτες γραμμές τού μετώπου. Γιατί η συναίσθηση του χρέους τον καλούσε εκεί. Δεν εκτελούσε εντολές.
Μια ζεστή κουβέντα είναι τα πάντα κάποιες φορές. Ο ηγέτης είναι σημαντική υπόθεση, θέλει κατάθεση ψυχής. Και ο Γενικός Αστυνομικός Διευθυντής Περιφέρειας Θεσσαλίας υποστράτηγος. Αστέριος Μαντζιώκας απέδειξε ότι είναι ηγέτης.
Δεν μπορώ παρά να καταθέσω τα συγχαρητήρια και τον σεβασμό μου. Και απλά, πολύ απλά, να του ευχηθώ να εισπράττει πάντα την αγάπη τών υφισταμένων του. Γιατί μ’ αυτήν την αγάπη κερδίζονται τα πάντα…
Λάρισα, 19/4/2020
