Η παγκόσμια κρίση που έχει προκαλέσει η πανδημία τού κορονοϊού έφερε στο προσκήνιο μια επικίνδυνη λέξη: Πόλεμος! Αυτή τη λέξη χρησιμοποίησαν πολλοί αρχηγοί κρατών για να περιγράψουν την κατάσταση ενώ τη σκυτάλη πήραν και τα μέσα ενημέρωσης με τίτλους όπως «Κορονοϊός: Ο νέος ακήρυχτος πόλεμος», «Προετοιμάζοντας τον επόμενο πόλεμο», «Κορονοϊός: ‘Πόλεμος’, ‘θύματα’…» κλπ. «Πόλεμος», ακούμε από επίσημα χείλη στα δελτία ειδήσεων, πως γίνεται επίσης στις διεθνείς αγορές για την απόκτηση υγειονομικού υλικού, «πόλεμος» για να κρατηθεί η οικονομία στα πόδια της.
«Όμως ο Πόλεμος δεν τελείωσε ακόμα / Γιατί κανένας πόλεμος δεν τέλειωσε ποτέ!», γράφει σοφά ο Αναγνωστάκης. Προσοχή λοιπόν στους πολέμους που αρχίζουν και δεν τελειώνουν ποτέ. Προσοχή στις λέξεις! Κάθε μια που εκστομίζεται έχει και παρελθόν και παρόν αλλά κυρίως έχει μέλλον, ειδικά αν βγαίνει από τα στόματα ανθρώπων που κατέχουν ηγετικές θέσεις. Η πρακτική άλλωστε τής απόσπασης τής προσοχής των πολιτών από τη μεγάλη εικόνα κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως αποτελεί ίσως το ισχυρότερο εργαλείο κοινωνικού ελέγχου. Πέρα από τον κοροναϊό, τα άλλα σημαντικά προβλήματα που απασχολούν τον πλανήτη δεν έπαψαν να υπάρχουν επειδή τα ΜΜΕ δεν αναφέρονται σ’ αυτά. Η κλιματική αλλαγή, η ρύπανση, η μείωση της βιοποικιλότητας, η ερημοποίηση, η εξάντληση των φυσικών πόρων είναι εδώ και θα συνεχίσουν να απειλούν την ανθρωπότητα, σε αντίθεση με τον κοροναϊό που θα κάνει το βιολογικό του κύκλο και θα αποτελεί κάποια στιγμή μέρος τής καθημερινότητάς μας, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι ιοί. Σήμερα όμως, η προσοχή τής κοινής γνώμης είναι προσηλωμένη στην πανδημία ή καλύτερα στον «πόλεμο» με τον αόρατο εχθρό, όπως έχει χαρακτηριστεί. Γιατί λοιπόν υπάρχει κίνδυνος από τη χρήση αυτής της λέξης; Ας αναρωτηθούμε, τι είναι εκείνο που τονίζεται περισσότερο όταν ηγέτες κάνουν λόγο για «πόλεμο»; Η δύσκολη κατάσταση που αντιμετωπίζουν τα συστήματα υγείας των χωρών τους; Η τραγική κατάσταση των δημόσιων νοσηλευτικών ιδρυμάτων που απαιτούν κυριολεκτικά οι λειτουργοί τους να γίνονται ήρωες σε καθημερινή βάση προκειμένου αυτά να στέκονται αξιοπρεπώς στα πόδια τους; Ή μήπως υποκρύπτεται ένας μελλοντικός σχεδιασμός περαιτέρω περιορισμού τής ελευθερίας των πολιτών; Όλων μας δηλαδή.
Τα μέτρα που έχουν επιβληθεί κάποια στιγμή θα αρθούν και οι πληγωμένες κοινωνίες θα επιστρέψουν στην καθημερινότητά τους. Σε ποια καθημερινότητα όμως; Σίγουρα σε μια φοβισμένη. Η πρακτική των περιορισμών, που καλώς επιβάλλεται κατά τα άλλα, πρέπει να προσέξουμε να μην μετεξελιχθεί σε αυταρχισμό των κρατών εις βάρος των πολιτών τους. Η προσωρινή άρση τής ελευθερίας στην αυτοδιάθεσή μας δεν πρέπει να μετουσιωθεί μακροπρόθεσμα σε άρση της ίδιας της δημοκρατίας. Τα προληπτικά μέτρα για τον περιορισμό τής εξάπλωσης του κοροναϊού δεν δίνουν λευκή επιταγή άσκησης εξουσίας σε κανέναν! Οι εποχές είναι δύσκολες και γεμάτες αδυναμίες, οφείλουμε να επιδείξουμε τη δέουσα προσοχή γιατί οι δυσάρεστες αλλαγές και η αποσάθρωση των κεκτημένων δικαιωμάτων ξεκινά πάντα από το πιο αδύνατο σημείο. Κι αυτό συνήθως είναι ο φόβος και η διαχείρισή του. Η σκέψη πως είμαστε μονάχα μια νύχτα μακριά από την ενίσχυση τού κρατικού δεσποτισμού και της απώλειας ενός ακόμα σημαντικού μέρους τής ελευθερίας μας, στο όνομα μιας επικαλούμενης ασφάλειας, πρέπει να μας προβληματίσει έντονα. Τι αύριο θέλουμε λοιπόν; Με ποιες λέξεις θα το περιγράψουμε; Όποιες κι αν είναι αυτές, πρέπει να είμαστε απολύτως βέβαιοι ώστε σε καμία περίπτωση η αληθινή Ελευθερία να μη μείνει σε χρόνο παρελθοντικό!
