Άκουσα απ’ το μεγάφωνο πως χρειαζόταν γιατρό επειγόντως. Ήμασταν πάνω στον «Σκοπελίτη» που έκανε την άγονη γραμμή, από Αμοργό μέχρι Νάξο. Μια φορά την εβδομάδα ή δύο έπιανε και Δονούσα. Στο αρχιπέλαγος των Μικρών Κυκλάδων ο Σκοπελίτης ήταν και παραμένει ο αδιαφιλονίκητος Κυβερνήτης του Αιγαίου. Έτρεξα αμέσως να παρουσιαστώ. Είχα δεν είχα δυο-τρεις μήνες ως αγροτικός Ιατρός στην Αρκεσίνη, κι αισθανόμουν έτοιμος να ανταπεξέλθω σε κάθε έκτακτο περιστατικό. Με οδήγησαν σε μια καμπίνα πληρώματος όπου ένας μούτσος ήταν γυμνός, διπλωμένος στα δύο σε ένα ράντσο. Υπέφερε από οξύ πόνο στο όσχεο. Έδιωξα τον αξιωματικό υπηρεσίας κι άρχισα να εξετάζω το νεαρό ναύτη. Την κοιλιά, τη βουβωνική χώρα και να ψηλαφίζω τους όρχεις. Καθώς τον ψηλάφιζα διαπίστωσα πως το μόριο του έσταζε ακόμη σπερματικό υγρό. Ο πόνος τον έκανε να ομιλεί ακατάπαυστα. Η Ιταλίδα τουρίστρια γύρω στα σαράντα είχε αφήσει τον άντρα της στο μπαρ να πίνει μπύρες με κάποιον Αλμπάνο και τον ακολούθησε στην καμπίνα μετά από ένα παθιασμένο γλωσσόφιλο μπροστά στα μάτια του. Με τη συγκατάθεση του άντρα της λοιπόν η Σιμόνα ακολούθησε τον Άλκη στο πρόχειρο κρεβάτι και το πρώτο μου περιστατικό ως ταξιδεύων Ιατρός ήταν κάκωση όσχεως κατά τη διάρκεια σεξουαλικής πράξης. Συνέστησα επιθέματα πάγου και παυσίπονα Algofren κι έτρεξα να συναντήσω στο μπαρ τον Αλ Μπάνο.
Είχα δει όλες του τις ταινίες με τη Ρομίνα Πάουερ στα θερινά της Λάρισας και με τα πρώτα ιταλικά που είχα μάθει από το Liguaphone είχα επιχειρήσει μάλιστα και την πρώτη μου μετάφραση στα ελληνικά του τραγουδιού: «εγώ της νύχτας». Τα στιχάκια κυκλοφορούσαν από χέρι σε χέρι ανάμεσα στους συμμαθητές μου στη Δευτέρα Γυμνασίου σκορπίζοντας την ευθυμία και τις κοροϊδίες για τα μεταφράσματά μου σε όλο το Δεύτερο Γυμνάσιο Αρρένων. Ο Αλ Μπάνο μου έσφιξε θερμά το χέρι που του έτεινα. Καθόταν ακόμη στο μπαρ με τη Σιμόνα και τον άντρα της, πίνοντας αποκλειστικώς μεταλλικό νερό. Ως οινοπαραγωγός μου εμπιστεύτηκε έπινε αποκλειστικά το δικό του κρασί. Ήταν για μια βραδιά στη βίλα ενός εφοπλιστή στη Σχοινούσα για κάποια γενέθλια ή κάτι τέτοιο κι επέστρεφε στην Απουλία. Φοβόταν τα αεροπλάνα κι ίσως γι’ αυτό δεν έκανε καριέρα στην Αμερική, ούτε ξεπέρασε τον φόβο του όταν εξαφανίστηκε η κόρη του στη Νέα Ορλεάνη να πάει να παρακολουθήσει τις έρευνες από κοντά. Ερχόταν συχνά στην Ελλάδα για ιδιωτικές βραδιές, πάντα ακτοπλοϊκώς με το καράβι της Αντριάτικα από το Μπρίντιζι για την Πάτρα. Τώρα θα έπαιρνε το φέριμποτ από Νάξο για Πειραιά στη συνέχεια το τρένο για Πάτρα και πίσω στο Μπρίντιζι μέχρι να πάει οδικώς στο κτήμα του και τους αμπελώνες στο Τσελίνο Σαν Μάρκο, την πατρίδα του.
Μετά την περιπέτεια με τον Αλ Μπάνο δήλωνα πάντα την Ιατρική μου ιδιότητα μόλις ανέβαινα σε πλοίο, αν και όταν απέκτησα τον τίτλο του Ψυχιάτρου οι υπάλληλοι με παίρναν στο ψιλό λέγοντας πως θα με προσλαμβάναν μόνιμο γιατρό στο καράβι για να γιάνω τους ίδιους, και ποτέ δεν με ενόχλησαν. Α ναι, σε ένα αεροπορικό ταξίδι από τη Λήμνο για Αθήνα με πάμπολλες αναταράξεις κάποια στιγμή η αεροσυνοδός κάλεσε επειγόντως γιατρό από τα μεγάφωνα, αλλά ήμασταν όλοι γιατροί που επιστρέφαμε από το Πανελλήνιο Ψυχιατρικό Συνέδριο και η έκκλησή της σκεπάστηκε από τα τρανταχτά γέλια των συναδέλφων που προκάλεσαν μεγαλύτερη αναταραχή από τα κενά αέρος.