Τα τελευταία χρόνια πήραμε ως Ελλάδα και Ευρώπη μια πρώτη γεύση της προσφυγιάς, που θα μας απασχολεί ολόκληρο τον 21ο αιώνα. Λιγότεροι από δέκα εκατομμύρια Σύριοι πρόσφυγες (και μερικά ακόμα άλλων κατατρεγμένων) μας ανάγκασαν να θέσουμε ορισμένα επώδυνα και δύσκολα ερωτήματα. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, έως το τέλος του αιώνα θα έρθουν στην Ευρώπη τουλάχιστο δέκα, είκοσι φορές περισσότεροι πρόσφυγες. Εκτός από τις ερωτήσεις, θα χρειαστεί να βρούμε και απαντήσεις στο μεγάλο αυτό ζήτημα.
Ο ερχομός των προσφύγων θέτει το ζήτημα του «αποχριστιανισμού» της Ελλάδας ή/και της Ευρώπης. Είναι αλήθεια πως η συντριπτική πλειοψηφία των προσφύγων δεν είναι χριστιανοί, αν και υπάρχουν αρκετοί ομόδοξοί μας που είναι πρόσφυγες ακριβώς διότι καταδιώχθηκαν από φανατικούς ισλαμιστές, λόγω της πίστης τους στον Χριστό! Αλλά ας το ξεχάσουμε αυτό προς το παρόν.
Ο αποχριστιανισμός μπορεί να γίνει με τον «κακό» τρόπο, με τον «καλό» ή με τον «σίγουρο».
Ο «κακός» τρόπος είναι αυτός της κατάκτησης. Οι χριστιανοί γίνονται μειοψηφία και διώκονται. Η πολιτική εξουσία στρέφεται εναντίον τους. Πάνω από διακόσια εκατομμύρια χριστιανοί το βιώνουν ήδη αυτό από σήμερα.
Ο «καλός» είναι αυτός της χαλάρωσης. Το εκκλησίασμα χάνει τους δεσμούς του με τον Χριστό και η εκκλησία ακολουθεί. Εκκοσμικοποιείται ολοένα και περισσότερο, μέχρι που μετατρέπεται σε μια ακόμα ΜΚΟ. Σύντομα δεν έχει λόγο ύπαρξης -και οι άνθρωποι το καταλαβαίνουν αυτό. Αυτή ακριβώς ήταν η μοίρα πολλών προτεσταντικών εκκλησιών στις αναπτυγμένες χώρες της Δυτικής Ευρώπης.
Μακροπρόθεσμα, ο «κακός» τρόπος έχει αποδειχθεί πως είναι ο βιότοπος στον οποίο ανθεί η εκκλησία. Η διωκόμενη εκκλησία παραδόξως δυναμώνει, πολύ περισσότερο από εκείνη που συχνάζει στα σαλόνια. Ο σταυρός είναι για σταύρωμα, όχι για ξάπλωμα.
Ο «καλός» τρόπος πάλι, είναι πιο ύπουλος, αλλά εξίσου ατελέσφορος. Ιδίως στις άθρησκες κοινωνίες, η ανάγκη για πνευματικότητα συνεχίζει να υπάρχει και να αναπτύσσεται. Κάποια στιγμή, ο θρόνος για τον Χριστό είναι και πάλι έτοιμος στις καρδιές, και τον προσκαλεί να επιστρέψει.
Ο «σίγουρος» τρόπος για την αποχριστιανοποίηση δεν αφορά πια την κοινωνία, αλλά τον καθένα και την καθεμιά μας ξεχωριστά. Είναι να καταδιώξεις εσύ ο ίδιος τον Χριστό, θεωρώντας το μάλιστα έργο θεάρεστο έργο, δείγμα ευσέβειας, ακόμα και υπεράσπιση της εκκλησίας! Κάθε φορά που γίνεται λόγος για απώθηση των προσφύγων, για βύθισή τους, για στέρηση των βασικών τους δικαιωμάτων, ακόμα και στην υγεία ή στην τροφή και στο νερό ή στην εκπαίδευση ή στην μετακίνηση ή στην εργασία, κάθε φορά που εξομοιώνουμε ακόμα και βρέφη, λεχώνες, ανάπηρους και ηλικιωμένους με «λαθροεισβολείς», κάθε φορά που ζητούμε να ποδοπατηθούν άνθρωποι, ζητάμε αυτό να το κάνουμε στον Χριστό: «ἐπείνασα γὰρ καὶ οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα καὶ οὐκ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην καὶ οὐ συνηγάγετέ με, γυμνὸς καὶ οὐ περιεβάλετέ με, ἀσθενὴς καὶ ἐν φυλακῇ καὶ οὐκ ἐπεσκέψασθέ με».
Συμπαθάτε με, αλλά δεν θα πάρω!
