Λοιπόν… Δεν τα είπαμε όλα. Πρέπει, όμως. Δεν πρέπει;
Ας ξεκινήσω από τον τίτλο. Μπαίνεις στο υπουργικό αυτοκίνητο, κάθεσαι αραχτός δίπλα από τον οδηγό. Απολαμβάνεις την διαδρομή. Μιλάς στο κινητό. Πιθανόν να έχουν ειδοποιηθεί και οι υπηρεσίες τής Τροχαίας για να διευκολύνουν τη διαδρομή. Έχεις μαζί, το πιθανότερο σε άλλο αυτοκίνητο, και δυο τρεις άνδρες ασφαλείας, να αισθάνεσαι τη σιγουριά που κάθε φιλήσυχος άνθρωπος επιθυμεί και δικαιούται, φτάνεις εκεί που είσαι καλεσμένος, κατεβαίνεις…
Χαμογελαστοί άνθρωποι σε περικυκλώνουν και σου δίνουν το χέρι. Φωτογράφοι απαθανατίζουν τις στιγμές. Μπαίνεις στον κατάμεστο χώρο, κόβεις την πίτα. Ξανά οι φωτογράφοι. Για όλους έχεις ένα χαμόγελο…
Ύστερα έρχεται η ώρα τής ομιλίας. Το ακροατήριο επικεντρωμένο σ’ αυτά που θα πεις.
Λες… Λες… Λες… Χειροκροτήματα μετά. Γευματίζεις ελαφρά, συζητώντας χαλαρά. Ακούς… Κάποιος σου λέει πως οι εξαγγελίες σου έκαναν εντύπωση. Κάποιος άλλος σου ψιθυρίζει πως θα τα πείτε τηλεφωνικά, ιδιαιτέρως, δηλαδή. Η αποστολή τελείωσε. Έχεις αφήσει πίσω σου αρκετό ‘‘φαγητό’’ για δημοσιογράφους. Αλλά και για όσους έσπευσαν να βγάλουν μια φωτογραφία μαζί σου. Θα την αναρτήσουν στο f/b και θα καμαρώνουν. Η διασημότητα των λίγων δευτερολέπτων.
Ώρα για επιστροφή. Άλλωστε οι προσκλήσεις για κόψιμο πίτας, ή για παρουσία σε εκδηλώσεις θα είναι στοίβα στο γραφείο σου…
Εν τέλει, είναι ωραίο πράγμα να είσαι υπουργός. Ακόμα και μια ξαφνική αδιαθεσία να ένιωθες και να σε πήγαιναν στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο, θα πάθαινες… πλάκα. Λεφούσι οι γιατροί γύρω σου. Πριν πεις κίμινο θα είχαν γίνει τα πάντα. Ακτινογραφίες, αξονικές, μαγνητικές, αναλύσεις αίματος… Ό,τι χρειάζονταν, ίσως και κάποια που δεν θα χρειάζονταν. Μετά θα έρχονταν οι δηλώσεις. Όλα λειτουργούν άψογα. Ευχαριστίες προς τους γιατρούς που επιτελούν το χρέος τους και με το παραπάνω. Άλλωστε, κανείς δεν σου ζήτησε φακελάκι. Βεβαιωμένο αυτό…
Ωραίο πράγμα να είσαι υπουργός! Όχι τώρα. Πάντα. Υπουργός έστω και για έναν μήνα. Αυτήν την τύχη δεν μπορεί να την έχει οποιοσδήποτε. Κι αν απ’ αυτά που είπες δεν γίνει τίποτα, δεν τρέχει… κάστανο. Έχεις δικαιολογίες. Δεν θα σε έχουν αφήσει να τελειώσεις το έργο σου. Ούτε καν θα χρειαστεί να πεις αυτό που λέει ο λαός: «Κάπου κάπου λέμε και καμιά μαλ…» Άλλωστε αυτοί που ίσως θυμούνται, ούτε που λογαριάζονται…
Υπάρχει, όμως, κι ένα άλλο σενάριο. Μένεις αξύριστος μια δυο βδομάδες. Φοράς ρούχα οικοδόμου. Φτάνεις νύχτα στην πόλη, χωρίς κανείς να ξέρει. Παίρνεις ένα ταξί από την πρώτη πιάτσα που συναντάς. Ο οδηγός σου, ίδια ντυμένος με σένα, κάνει τον ξάδελφό σου. Φτάνετε στο νοσοκομείο που εφημερεύει, βρίσκετε τα επείγοντα και… περιμένετε.
Δεν δηλώνεις Κικίλιας, αλλά… Παπαδόπουλος.
Τα υπόλοιπα ας τα φανταστεί ο καθένας, που έχει φτάσει έτσι σε κάποια άτυχη στιγμή του.
Προσωπικά, την τελευταία φορά που έφτασα καταπονημένος από πόνους, είδα να με επισκέπτονται έξι διαφορετικοί νεαροί γιατροί, ένας μετά τον άλλο, με διαφορά είκοσι λεπτών περίπου ο ένας απ’ τον άλλον, να με ρωτούν πώς λέγομαι, πού μένω, τι νιώθω, αν πάσχω από κάτι…
Υπάκουος εγώ, απαντούσα τα ίδια σε όλους, λέγοντας, επίσης σε όλους, πως μαζί μου είχα την τσάντα με όλο το ιατρικό αρχείο τών τελευταίων είκοσι χρόνων. Εκεί οι στεφανιογραφίες, οι μαγνητικές, οι μικροβιολογικές, οι υπέρηχοι… Τα πάντα όλα…
Η συνέχεια δεν χρειάζεται να περιγραφεί. Είναι απ’ αυτές που σε κάνει να ντρέπεσαι γιατί είσαι πολίτης αυτού του κράτους και να βρίζεις χειρότερα από χαμάλης.
Τότε, λοιπόν, κ. Κικίλια δικαιούσαι να κάνεις δηλώσεις.
Ξέρεις κάτι κύριε Κικίλια; Αν είσαι στην κυβέρνηση, δεν είσαι επειδή οι πολίτες ψήφισαν Κυριάκο Μητσοτάκη επειδή ήταν νέος και ωραίος, αλλά επειδή τιμώρησαν τον Αλέξη Τσίπρα επειδή ήταν αναξιόπιστος. Έχει διαφορά το ένα από το άλλο. Και όπως τιμωρήθηκε οικτρά ο Τσίπρας και η παρέα του, έτσι μπορεί να τιμωρηθεί και ο Μητσοτάκης. Ρώτα τον Σαμαρά, γι’ αυτό. Και τον Γιώργο Παπανδρέου, και τον Κώστα Καραμανλής, και τον Κώστα Σημίτη.
Επίσης έχει διαφορά η φιλική γνωριμία (ανθρώπινη και θεμιτή) από την διαπλοκή (αντιδημοκρατική και ανήθικη). Αυτό, αν δεν σου το έμαθε κανείς, καλό θα είναι ν’ ακούς και τους ψιθύρους. Σίγουρα, κάποιοι θα είναι κακόβουλοι. Όμως, κάποιοι θα έχουν βάση. Και ισχυρή.
Ίσως ακούσεις, λοιπόν, για μαχαιρώματα μεταξύ υψηλόβαθμων γιατρών τών νοσοκομείων, ίσως ακούσεις για συμφωνίες γκρίζες. Το σίγουρο είναι, όμως, πως θα ακούσεις, από ασθενείς, ότι από τον Ιούλιο μέχρι σήμερα, δεν άλλαξε τίποτα. Πηγαίνεις στο κλεισμένο πριν καιρό ραντεβού στις 16:00 και μπαίνεις στις 20:30. Και αυτό είναι το λιγότερο. Άλλα πονούν. Ποια; Υπουργός είσαι, ανακάλυψέ τα. Όχι μόνο χαμόγελα σε γιορταστικές εκδηλώσεις. Γι’ αυτό σε πληρώνει το έρμο το κράτος, όχι γιατί βγαίνεις όμορφος στις φωτογραφίες.
Αρκετά έγραψα…
Λάρισα, 03/02/2020