Ετοιμάζω βαλίτσα γιατί περάσανε οι γιορτές και είναι καιρός να επιστρέψω Αθήνα να δω τίποτα ενδιαφέρον και spicy γιατί εδώ τον τελευταίο καιρό δεν κινείται τίποτα το ενδιαφέρον…! Μόνο εκεί βλέπω τα περισσότερα ούτως η άλλως.
Ψάχνω να βρω την πένα μου την χρυσή την Dupont, πού στα κομμάτια την έχω βάλει, ανοίγω το συρτάρι του κομοδίνου που καμία φορά ασυναίσθητα από μικρή πετάω τα πράγματα για να τακτοποιήσω σαν παστρικοθοδώρα και πέφτω σε μια φωτογραφία 25 χρόνων plus… Έξω από τον Ερωδιό… Και ξάφνου το μυαλό μου γίνεται View Master (δεν ξέρω κατά πόσο το θυμάστε). Οι εικόνες εναλλάσσονται σαν να είναι φιλμ… Ερωδιός καφέ, τάβλι στο Νέον, αυτά πηγαίνανε πακέτο. Όλοι τότε με Parthenis ρούχα που ήτανε στην μόδα και απαράμιλλη αυτοπεποίθηση σωστή και πηγαία όχι από τα social αλλά από το στυλ την φινέτσα και τον αέρα που είχε ο καθένας τότε..!
Κάποιοι φίλοι κάνανε και skate και bmx και ήτανε τόσο in για την εποχή που όλοι κάναμε ένα πέρασμα για να αράξουμε» εκεί. Τα πρώτα τσιγάρα, τα πρώτα νυχτοπερπατήματα, οι κοπάνες από το σπίτι που καταλήγανε σε καβγά με τους γονείς να μας περιμένουνε σε έξαλλη κατάσταση γιατί αργούσαμε…!
Εγώ βέβαια σαν Ούρσουλα το μόνο που με ενδιέφερε εκείνη την εποχή ήτανε να επιδεικνύω το gadget που μου είχε πάρει τότε ο πατέρας μου από την Panafon και το είχαμε λίγα παιδιά στο κέντρο και ειδικά στο σχολείο. Τι να κάνει ο άνθρωπος, είχε απηυδήσει και ήτανε ο μόνος τρόπος να κάνει ανά πάσα στιγμή έναν έλεγχο στην ανεξέλεγκτη κόρη του. Αααχχχ τι ωραία χρόνια..!
Από την άλλη το Απέριττο με τον πιο ωραίο fredo cappuccino της πόλης. Λίγα τετράγωνα πιο κάτω το Θεσσαλικό. Από την άλλη η Front Page για ροκάκια, που ήτανε όλοι οι τοίχοι κολάζ και όταν μια μέρα γύρισε η μητέρα μου από την δουλειά δεν μου φώναξε γιατί είχα κάνει κοπάνα αλλά γιατί είχα κόψει από όλα τα περιοδικά του Κλικ και της Vogue και λίγο Tank girl, εμπνευσμένη από το συγκεκριμένο μαγαζί και γέμισα όλους τους τοίχους με κόλλα logo στιγμής για να μην πέφτουνε και με την ζέστη..!
Μετά από λίγα χρόνια άνοιξε στην γωνία το Detox που όχι απλά έγινε στέκι αλλά ακούγαμε και διαφορετικές μουσικές, house και techno, μετά από δίπλα το Arco με τα θρυλικά ελληνικά απογεύματα του Σαββάτου και της Κυριακής (ίσως το μόνο μαγαζί που έπαιζε ελληνικά στην πλατεία) έπειτα άνοιξε το O cafe που όσο και να έπινες πλήρωνες 20€ και το hot spot σημείο ειδικά το καλοκαίρι ήτανε στο bar στην τζαμαρία στην γωνία.
Πάλι εκείνη την εποχή είχε ανοίξει ο Γαβαλάς το πρώτο κατάστημα στο Κολωνάκι και είχα ανακαλύψει τα Burberry που τα φορούσα και με κοιτούσε όλο το fashion system μιας και το συγκεκριμένο μαγαζί είχε άποψη και μουσική και στιλιστική αλλού για την εποχή..!
Μετά έγινε αυτό το τεράστιο συντριβάνι που μας τα χάλασε λίγο γιατί δεν ταίριαζε στο ύφος και το στυλ της πλατείας αλλά τι να κάνουμε, ήτανε η τάση τότε να περπατάμε και ανά 500 μέτρα να υπάρχει και ένα..! Και ξαφνικά τελειώνουν οι εικόνες και σκέφτομαι ότι πλέον στην Ταχυδρομείου δεν υπάρχουνε πάνω από 2 μαγαζιά Kubrick, Undo που αν σε κάνουνε να τα αναπολείς..! Οι Polaroid ξεθώριασαν, τα Cd πλέον κολλάνε… Οι παρέες «σπάσανε» και την θέση των περισσοτέρων μαγαζιών την πήρανε καταστήματα δίχως χαρακτήρα και μουσικό ύφος… Δίχως styling και flirt… Ποιος ξέρει, μπορεί μια μέρα να αναβιώσουν τα παιδιά μας αυτό που ζήσαμε εμείς… Την Πλατεία Ταχυδρομείου όπως της αξίζει να είναι. Θα την πάρω μαζί μου την φωτογραφία τελικά και ας με κάνουνε κάτι τέτοια… γλυκανάλατη!