Του ΛΕΥΤΕΡΗ ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ
Το 2020 δεν είναι μια τυχαία χρονιά. Ούτε συνηθισμένη. Δεν θα μπορούσε φυσικά να ήταν, όπως και καμία άλλη, όσο ζουν και αναπνέουν άνθρωποι που γράφουν την ιστορία, ο καθένας με τα δικά του χέρια. Ωστόσο, το 2020 είναι η πρώτη χρονιά μιας νέας δεκαετίας. Μιας νέας δεκαετίας που θέλει να αφήσει οριστικά πίσω της την προηγούμενη, την πιο δύσκολη και ταραχώδη δεκαετία της Μεταπολίτευσης.
Για τον λόγο αυτό επιλέγω να κάνω ποδαρικό στη νέα δεκαετία με τον Κώστα Καλαμπάκα. Ο γνωστός φυσικοθεραπευτής και γραμματέας στο Περιφερειακό Συμβούλιο Θεσσαλίας είναι η προσωποποίηση της ενέργειας που θα πρέπει να εκπέμπει κάθε άνθρωπος που έχει συνειδητοποιήσει πως στο πέρασμα μας από αυτό τον κόσμο είμαστε υποχρεωμένοι να αφήσουμε το δικό μας αποτύπωμα.
Η επιλογή που κάνω, ως πρώτο πρόσωπο της νέας χρονιάς, δεν έγκειται απλά και μόνο στο ότι ο Καλαμπάκας είναι ένας επιτυχημένος επαγγελματίας και επιχειρηματίας. Ούτε επειδή είναι ο Λαρισαίος φυσικοθεραπευτής στην Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της χώρας μας. Ούτε επειδή, αντί να επαναπαυτεί στις επιτυχίες του, εκείνος πήρε την απόφαση να προχωρήσει σε μια πρωτοποριακή, για ολόκληρη τη χώρα επένδυση και ταυτόχρονα να υπηρετήσει και τα κοινά. Τον επιλέγω γιατί το μότο του είναι «επέλεξε πάντα τα δύσκολα». Επειδή αυτό που πιστεύει είναι πως «αν οι 95 ή οι 99 άνθρωποι έχουν επιλέξει να κάνουν κάτι, εσύ οφείλεις να κάνεις αυτό που σε διαφοροποιεί, αναλαμβάνοντας τα ρίσκα σου. Αλλιώς δεν έχει νόημα. Το μέλλον το καθορίζει ο ένας ή οι πέντε…»
Παραμονή πρωτοχρονιάς καθόμαστε απέναντι και του ζητώ μια «ακτινογραφία». Όχι από αυτές τις δεκάδες που βλέπει καθημερινά, αλλά τη δική του…
Πως ξεκίνησαν όλα; Γιατί φυσικοθεραπευτής;
Αυτό ήθελα από μαθητής. Δεν ξέρω πως μου δημιουργήθηκε η ανάγκη. Ήθελα πάντως να κάνω κάτι που να έχει σχέση με την υγεία και τον αθλητισμό. Άρα ή θα γινόμουν γιατρός ή φυσικοθεραπευτής. Επέλεξα το δεύτερο…
Ποιο ήταν το ερέθισμα σου;
Δεν ξέρω. Δεν μπόρεσα ποτέ να το καταλάβω… Απλά το επέλεξα σα να ήμουν έτοιμος γι’ αυτό…
Και;
Έφυγα για την Ολλανδία. Το 1986 στην Ολλανδία ζήτημα ήταν να ήμασταν πέντε Έλληνες όλοι κι όλοι. Πήγα εκεί Πανεπιστήμιο, αφού προηγουμένως έμαθα τη γλώσσα.
Γιατί επέλεξες την Ολλανδία;
Η Ολλανδία ήταν και είναι πρωτοπόρα στον τομέα αυτό. Όμως αυτό αποτελεί και οδηγό μου: Εάν κάνεις κάτι που το κάνουν άλλοι 95 ή 99, εσύ οφείλεις να διαφοροποιηθείς. Το μέλλον το γράφουν οι πέντε ή ο ένας… Όταν ξεκίνησα για παράδειγμα τον βελονισμό, η έννοια ήταν άγνωστη στην Ελλάδα και όχι μόνο…
Οι νίκες ή οι ήττες σε πάνε μπροστά;
Οι νίκες σε πάνε μπροστά. Οι ήττες σε διδάσκουν…
Τι κρατάς από την Ολλανδία;
Κρατάω αυτό που έκανε μια μικρή χώρα τόσο μεγάλη: Το να είσαι ανοιχτός άνθρωπος. Open minded…
Από φυσικοθεραπευτής έγινες και επιχειρηματίας…
Η προσωπική ευτυχία που λαμβάνω βλέποντας πως συμβάλλω στην αποκατάσταση της υγείας ενός ανθρώπου, δεν συγκρίνεται με το «επιχειρείν»…
Ωστόσο αναλάβατε το ρίσκο και προχωρήσατε σε μια πρωτοποριακή επένδυση, το Medical Project
Είναι θέμα φιλοσοφίας και οράματος. Σίγουρα θα μπορούσα να συνεχίσω να κάνω τη δουλειά μου χωρίς ένα τόσο μεγάλο και επιπρόσθετο άγχος. Ωστόσο νομίζω πως ο κάθε άνθρωπος πρέπει να κυνηγάει το όνειρό του. Να κάνει πάντα στη ζωή του ένα βήμα πιο μπροστά, Να προσφέρει κι άλλες ευκαιρίες, τόσο στον ίδιο, μα πολύ περισσότερο στην κοινωνία.
Το Medical Project είναι κάτι πρωτοποριακό για την Ελλάδα, όχι μόνο για τη Λάρισα ή τη Θεσσαλία. Ήρθαμε, με την απόφαση μας αυτή, να καλύψουμε ένα κενό που υπήρχε πριν ο οι άνθρωποι με προβλήματα μυοσκελετικά φτάσουν σε μας ή στο μετά από μας. Στο Medical Project ακολουθούμε μόνο εξειδικευμένα προγράμματα, μεταφέροντας για πρώτη φορά στους ανθρώπους υπηρεσίες που βρίσκονται αυτή τη στιγμή μόνο σε ερευνητικά κέντρα πανεπιστημίων.
Αυτή είναι και η κατεύθυνση του μέλλοντος;
Απόλυτα. Πλέον βαδίζουμε στην απόλυτη εξειδίκευση, ή αν θέλεις πιο ορθά, στην εξατομίκευση των θεραπειών για κάθε ασθενή.
Ποιο είναι το όνειρο σου;
Το όνειρο μου δεν είναι προσωπικό. Αφορά τη χώρα μας. Θα ήθελα λοιπόν να ζήσω σε ένα πιο «υγιές» περιβάλλον από αυτό που ζούμε μέχρι σήμερα. Όσο με αφορά προσωπικά, κάθε μέρα που ξυπνάω ονειρεύομαι. Είμαι ευτυχής γιατί έχω εκπληρώσει πολλά από τα όνειρά μου…
Φοβάσαι τον θάνατο;
Ναι. Νομίζω όλοι οι άνθρωποι τον φοβόμαστε…
Πιστεύεις στον Θεό;
Πιστεύω αλλά με μια ευρύτερη έννοια. Εννοώ πως δεν είμαι θρησκόληπτος.
Ταλέντο ή δουλειά;
Πολλή και σκληρή δουλειά. Ωστόσο θέλει και χάρισμα.
Ποιο είναι το χάρισμα αυτό, όσον αφορά στη δουλειά σου;
Να μπορείς να αγαπάς αυτόν που έχεις απέναντί σου. Αν δεν αγαπήσω αυτόν που έρχεται σε μένα για να τον κάνω καλά, καμία μέθοδος και θεραπεία δεν θα μπορέσει να αποδώσει. Δουλεύουμε, όπως γνωρίζεις, με τα χέρια μας και αυτή η ενέργεια που αισθανόμαστε μεταφέρεται στον άλλον. Αν δεν είμαι ήρεμος η θεραπεία δεν πάει ποτέ καλά. Το χάρισμα λοιπόν είναι έμφυτο: πρέπει να θέλεις να δίνεις!
Στη δουλειά μας το όριο ανάμεσα στο ευεργετικό και το αυτοκαταστροφικό είναι απειροελάχιστο και έχει πάντα αναφορά σε εκείνον που προσπαθούμε να αποκαταστήσουμε την υγεία του. Είναι σαν να καλούμαι να σχεδιάσω έναν πίνακα ζωγραφικής. Γνωρίζω εξ αρχής την τελική του μορφή αλλά κάθε μέρα θα πρέπει να προστίθεται, μέσω της θεραπείας, και μια «πινελιά». Αλλιώς δεν πρόκειται να ολοκληρωθεί ποτέ ο πίνακας που έχω στο μυαλό μου.
Απογείωση ή προσγείωση;
Απογείωση
Άσπρο ή μαύρο;
Άσπρο
Βουνό ή θάλασσα;
Βουνό
Χατζιδάκις ή Θεοδωράκης;
Χατζιδάκις
Ποίηση ή πεζογραφία;
Ποίηση
Θέατρο ή κινηματογράφος;
Θέατρο
Σκύλος ή γάτα;
Σκύλος
Αγάπη ή έρωτας;
Αγάπη
Δουλεύεις μαζί με τον γιο σου το Νίκο και ετοιμάζεται να έρθει και ο μικρότερος… Νομίζω πως αυτό είναι μια ευτυχία για έναν πατέρα, ειδικά αν , απ’ όσο γνωρίζω, η επιλογή είναι των ίδιων των παιδιών… Θα μου πεις τι συμβουλή δίνεις στα νέα παιδιά;
Ο Νίκος έχει σπουδάσει κι αυτός φυσικοθεραπευτής στην Ολλανδία. Ο μικρότερος, ο Τάσος, οικονομικά. Ο νέος άνθρωπος να διαλέξει τον δύσκολο δρόμο και να μείνει πιστός στις αξίες που είχε στην αρχή. Αυτή είναι η συμβουλή μου…
Ευχαριστώ για την κουβέντα
Εγώ ευχαριστώ και καλή χρονιά σε όλους!
Φωτογραφίες / ΣΠΥΡΟΣ ΤΣΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ
