Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από τη χώρα. Το φάντασμα του τέλους της Ελλάδας. Διακόσια χρόνια μετά το 1821, είναι διάχυτη η αίσθηση πως κανείς δεν θα ενδιαφερθεί να εορτασθεί η τρίτη εκατονταετηρίδα.
Η Ελλάδα είμαστε πράγματι ο αδύναμος κρίκος του αδύναμου κρίκου της Δύσης (της Ευρώπης) που είναι (δημογραφικά και από την άποψη της μειούμενης επιρροής) ο αδύναμος κρίκος της ανθρωπότητας, που ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει τη μεγαλύτερη απειλή που γνώρισε εδώ και διακόσιες χιλιάδες χρόνια, την κλιματική κρίση.
Η επιθετικότητα της Τουρκίας είναι μια απειλή, αλλά δεν έχει το στρατηγικό βάθος που έχουν τα εκατό εκατομμύρια κλιματικοί πρόσφυγες που αναμένονται έως το τέλος του 21ου αιώνα από τη Μέση Ανατολή και την Υποσαχάρια Αφρική, ούτε τα επτακόσια δισεκατομμύρια που θα στοιχίσει η κλιματική κρίση, ούτε η δημογραφική κατάρρευση μετά το 2040 που θα μας φέρει έως το 2100 ανάμεσα στα δύο και τα τρία εκατομμύρια στον ελλαδικό χώρο, ούτε η ερημοποίηση έως και του 80% της χώρας.
Συνεπώς καλά και τα αεροπλάνα, καλή και η φύλαξη των συνόρων και τα λοιπά, αλλά η αλήθεια είναι πως εάν μείνουμε μόνοι απέναντι σε αυτές τις απειλές, απλά θα σαρωθούμε. Η ενδυνάμωση της Ευρώπης και η συμμετοχή μας σε αυτήν ως ενός ανασυγκροτημένου έθνους, με κοινωνική ισότητα, παραγωγική οικονομία, κράτος δικαίου είναι η δική μας Σαλαμίνα.
Η μόνη ισχνή ελπίδα σωτηρίας που έχουμε είναι η συμμετοχή μας σε μια ενισχυμένη και πολύ πιο ενωμένη Ευρώπη. Υπνοβάτες είναι όσοι μας καλούν να υψώσουμε μαζί τους τα «ξύλινα τείχη» των συνταγών του 1912 και του 1940. Ματαιοπονούν -και μας στερούν τις δυνάμεις τους.
Υπάρχουν δύο τρόποι να είσαι πατριώτης σήμερα: Ο ένας είναι να κραυγάζεις «Πατρίδα!» «Πατρίδα!» «Πατρίδα!». O άλλος είναι να υπηρετείς την Πατρίδα.