Το πατροπαράδοτο έθιμο της «γουρουνοχαράς» αναβιώνει κάθε χρόνο στην πλατεία της Φιλιππούπολης στη Λάρισα. Και όταν λέμε χαρά, εννοούμε το γλέντι με το σφάξιμο και το ψήσιμο του γουρουνιού.
Πρόκειται για ένα έθιμο που γιορτάζεται σε ορισμένα χωριά της περιοχής, ενώ στη Λάρισα αναβιώνει από τους κατοίκους της συνοικίας της Φιλιππούπολης οι οποίοι έλκουν την καταγωγή τους από την Ανατολική Ρωμυλία.
Πέρα από τον ουσιαστικό χαρακτήρα που είχε το έθιμο αυτό δηλαδή την εξασφάλιση κρέατος για μεγάλο χρονικό διάστημα [μέχρι την Κυριακή της Αποκριάς ] είχε και θρησκευτικό αλλά και συμβολικό χαρακτήρα αφού η σφαγή των χοίρων γινότανε την 3η μέρα των Χριστουγέννων όπου εορτάζεται η γιορτή του αγίου Στεφάνου του πρωτομάρτυρα συμβολίζοντας έτσι το αίμα του Αγίου που χύθηκε στο όνομα του Ιησού Χριστού.
Επικράτησε δε να λέγεται γουρουνοχαρά γιατί ήταν κάτι που όλοι περιμένανε με μεγάλη χαρά αφού εκτός από το κρέας και το λίπος που εξασφάλιζε η οικογένεια για το υπόλοιπο της χρονιάς εξασφάλιζε το παιχνίδι για τα παιδιά [κάνανε το στομάχι μπάλα] καθώς και τσαρούχια για όλους από το δέρμα του γουρουνιού. Μιλάμε για οικιακή οικονομία σε όλο της το μεγαλείο αφού τίποτα δεν πάει χαμένο.
«Γουρνοχαρά» ή «Γουρουνοχαρά» ήταν παλαιότερα το μεγάλο γεγονός των Χριστουγέννων, καθώς την παραμονή ή την επομένη της μεγάλης γιορτής της Χριστιανοσύνης σφάζονταν τα γουρούνια, τα οποία οι χωρικοί είχαν εκθρέψει επιμελώς για ένα χρόνο. Στη σχετική διαδικασία συμμετείχε όλη η οικογένεια. Το σφάξιμο και το τεμάχισμα ήταν δουλειά των αρσενικών, ενώ στο βράσιμο συμμετείχαν τα θηλυκά μέλη της οικογένειας, που τραγουδούσαν πανηγυριώτικα τραγούδια ή τα κάλαντα, αν το σφάξιμο συνέβαινε την παραμονή των Χριστουγέννων. Γύρω δε από κάθε γουρούνι συγκεντρώνονταν συγγενείς και φίλοι, έψηναν και γλεντούσαν. Με το κρέας που περίσσευε έφτιαχναν λουκάνικα, τσιγαρίδες (κομμάτια χοιρινού με λίπος, τσιγαρισμένα), πλευραμές (πλευρά χοιρινού στο αλάτι) και παστό (κομμάτια λίπους στο αλάτι).
Η γουρουνοχαρά είναι ένα από τα σημαντικότερα έθιμα διότι το αντιμετώπιζαν και ως τελετουργία. Τα χρόνια της προσφυγιάς άλλωστε και της εγκατάστασης στην νέα πατρίδα ήταν πολύ δύσκολα. Το πρώτο τους μέλημα ήταν η εξασφάλιση της τροφής και της ενδυμασίας για όλη την χρονιά. Για το λόγο αυτό και οι Θρακιώτες έτρεφαν και φρόντιζαν όλο τον χρόνο ένα γουρούνι, το οποίο έσφαζαν την παραμονή των Χριστουγέννων.
