Η μοίρα παίζει πολλές φορές «παιχνίδια» μη προβλέψιμα. Παιχνίδια περίεργα, εντυπωσιακά και ενίοτε μοναδικά…
Δεν ξέρω σε ποια ακριβώς κατηγορία εντάσσεται η ιστορία της Αλεξάνδρας Τοντόροβιτς, αλλά το βέβαιο είναι πως η μοίρα την έφερε στην Λάρισα, περιέχοντας όλα τα παραπάνω στοιχεία…
Το επίτευγμά της περιέχει σίγουρα στοιχεία μοναδικότητας, καθώς η Αλεξάνδρα Τοντόροβιτς έχει καταφέρει κάτι ξεχωριστό. Ήταν διεθνής ταυτόχρονα σε δύο διαφορετικά αθλήματα(!)και η σημασία αυτού αποκτά μεγαλύτερη αξία καθώς αυτό το κατάφερε στην ενωμένη, τότε, Γιουγκοσλαβία, δηλαδή σε μια χώρα με πληθώρα σπουδαίων αθλητών και φοβερά υψηλό επίπεδο αθλητισμού, σε ατομικά και ομαδικά αθλήματα.
Κατάφερε να είναι ταυτόχρονα διεθνής στο σκι και στο χάντμπολ! Για όσους γνωρίζουν μπορούν εύκολα να κατανοήσουν την τεράστιο βαθμό δυσκολίας αυτού, αλλά και του πολυδιάστατου ταλέντου που απαιτείται…
– Πως βρέθηκες στην Λάρισα;
– Κατά λάθος… Παντρεύτηκα. Ερωτική μετανάστης λοιπόν…
– Μετάνιωσες που ενώ θα μπορούσες να μείνεις στη χώρα σου ήρθες στην Ελλάδα; Και δεν εννοώ τον γάμο…
– Μετάνιωσα για την δουλειά, για την καριέρα. Μόνο γι’ αυτό…
– Θέλω να μου εξηγήσεις πώς μια αθλήτρια που είναι διεθνής σε δύο αθλήματα, σε δύο εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους αθλήματα, τα αφήνει όλα για να έρθει εδώ γνωρίζοντας πως αυτά που είχε εδώ δεν θα τα έχει…
– Κέρδισε ο έρωτας… ειλικρινά δεν μπορώ να το εξηγήσω, ίσως να είχε έρθει η στιγμή για να αποφασίσω το τι έπρεπε να κάνω την επόμενη μέρα. Ήμουν στα 25 μου και ίσως να θεώρησα ότι έπρεπε να αποσυρθώ από τον αθλητισμό. Τόσο από το σκι, όσο και από το χάντμπολ. Αλλά ειλικρινά δεν ξέρω…
– Έχεις καταφέρει κάτι που ίσως είναι μοναδικό. Διεθνής σε δύο διαφορετικά αθλήματα, στην Γιουγκοσλαβία, παράλληλα. Πως το κατάφερες;
– Η αλήθεια είναι πως είναι δύσκολο να το εξηγήσω. Στο σκι βρέθηκα τυχαία, μάλλον όμως ήμουν πολύ άτακτη για τα δεδομένα της Σερβίας και άρχισα με το σκι παρά το γεγονός ότι οι γονείς μου δεν είχαν καμία σχέση με το άθλημα και ούτε καν ήξεραν σκι. Με βρήκε ο προπονητής όταν ήμουν πέντε ετών και το δοκίμασα και τελικά έμεινα, κάνοντας πολύ μεγάλες επιτυχίες από τα επτά μου μέχρι και τα 19 μου που εν τέλει δεν κατάφερα, για πολλούς και διάφορους λόγους, να πάω στην Ολυμπιάδα του 1992. Αυτό με έκανε να σταματήσω και το σκι, έχοντας μεγάλη πικρία… Πάντως όσο και αν δείχνουν και είναι τόσο διαφορετικά το σκι με το χάντμπολ, το ένα βοηθούσε το άλλο.
– Το χάντμπολ πως προέκυψε;
– Οικογενειακή παράδοση. Έπαιζαν και οι δύο γονείς μου και εγώ άρχισα να ασχολούμαι από τα 11 μου. Μπήκα στην παιδική ομάδα της πόλης και πολύ γρήγορη στην γυναικεία, στα 14 μου, παίζοντας στην Α’ Εθνική. Το χειμώνα έκανα σκι, το καλοκαίρι έπαιζα χάντμπολ… τα αγαπούσα και τα δύο…
– Τελικά, χάντμπολ ή σκι;
– Δεν μπορώ να διαλέξω. Τα αγαπάω και τα δύο πολύ και νομίζω ότι τα αγαπάω το ίδιο…
– Στην δομή του αθλητισμού, πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα στην Ελλάδα σε σχέση με την Σερβία;
– Πολλές διαφορές. Το πρώτο πράγμα είναι το σχολείο. Θεωρώ ότι στην Ελλάδα δεν βοηθάει το σχολείο τα ταλαντούχα παιδιά στο αθλητισμό. Και στην Ελλάδα υπάρχουν πολλά ταλαντούχα παιδιά.. Στην Σερβία είναι εντελώς διαφορετική η δομή, εντελώς διαφορετική η αντιμετώπιση των παιδιών με ταλέντο.
Στην Σερβία διαλέγουν οι προπονητές σε ποιο άθλημα έχουν ταλέντο τα παιδιά, εδώ το διαλέγουν οι γονείς…
Το σύστημα δεν βοηθάει στην Ελλάδα τα παιδιά να ασχοληθούν μετά τα 15 – 16 τους, πολύ σοβαρά με τον αθλητισμό γιατί οι σχολικές υποχρεώσεις είναι πολύ μεγάλες. Γι’ αυτό και πολλά παιδιά που ξεκινάνε σε Ελλάδα και Σερβία από την ίδια αφετηρία, αλλά στη ηλικία των 15 αυτό αλλάζει λόγω των υποχρεώσεων των παιδιών της Ελλάδας στο σχολείο. Στην Σερβία τα ταλέντα τα προσέχουν και δουλεύουν πάνω σ’ αυτά…
Σ’ όλα αυτά βέβαια θα πρέπει να προσθέσω και το θέμα των γονιών στην Ελλάδα που ασχολούνται περισσότερο από όσο πρέπει και δεν αφήνουν τους προπονητές να κάνουν την δουλειά τους. Μεγάλο και δύσκολο θέμα αυτό…
-Οι Έλληνες είναι ταλαντούχοι;
– Είναι ταλαντούχοι και σε πάρα πολλά αθλήματα. Στις παιδικές ηλικίες υπάρχουν πάρα πολλά ταλέντα. Το θέμα είναι τι γίνεται μετά…
– Αν γυρνούσε ο χρόνος πίσω, τι θα διαφορετικό θα έκανες αθλητικά;
– Πολλά. Πρώτα απ’ όλα στα 13 μου θα πήγαινα εκεί που με ζητούσαν, στη Σλοβενία, για να ασχοληθώ επαγγελματικά με το σκι. Και ίσως μετά να έμενα και στο πανεπιστήμιο για να διδάξω σκι, γιατί μου το πρότειναν, αλλά εγώ ερωτεύτηκα και ήρθα στην Ελλάδα.. Είναι σίγουρο ότι θα «κυνηγούσα» περισσότερο την καριέρα μου…
– Ο πόλεμος πόσο επηρέασε σε όλα αυτά;
– Πολύ. Μας κόπηκαν πόδια, μας κόπηκαν τα φτερά. Τότε προσπαθούσαμε να επιζήσουμε…
