Του ΛΕΥΤΕΡΗ ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ
Μπορεί ένας μαύρος μουσαμάς να αποτελεί μια από τις πιο φωτεινές υπογραφές της εποχής μας; Αυτή την ερώτηση είχα στο μυαλό μου, βλέποντας ένα ακόμη μαγαζί στο κέντρο της Λάρισας, έτοιμο να δεχθεί τις παρεμβάσεις του Κώστα Γκάγκου και των συνεργατών του, λίγο πριν βρεθώ απέναντί του, για μια κουβέντα χωρίς «πρέπει». Η πορεία του άλλωστε αποδεικνύει πως μερικά πράγματα στη ζωή δεν έχουν ούτε «πρέπει», ούτε «όρια». Ο ίδιος, υπογράφει πλέον μερικά από τα πιο επώνυμα μαγαζιά σε ολόκληρη την Ελλάδα, έχοντας επεκταθεί και στο εξωτερικό.
Το πρώτο που θέλω να κάνω είναι να εξερευνήσω αυτή του την επαγγελματική σχέση με την πόλη στην οποία γεννήθηκε και συνεχίζει να κατοικεί. Τον ρωτάω λοιπόν αν σκέφτηκε ποτέ να φύγει από τη Λάρισα.
«Δεν σκέφτηκα ποτέ να φύγω από τη Λάρισα. Ίσως, ένα μέρος της επιτυχίας μου να οφείλεται και στο γεγονός πως ζω εδώ και όχι στην Αθήνα για παράδειγμα. Η πόλη μου είναι το μέρος που μου δίνει τη δυνατότητα να φορτίζω τις μπαταρίες μου και να συνεχίζω το ταξίδι μου», μου απαντά.
Ένα ταξίδι το οποίο ξεκίνησε πότε;
Ξεκίνησα με το χέρι μου και το μολύβι μου το 1997…
«Το μολύβι σου»;
Ναι, το μολύβι μου που το έχω πάντα μαζί μου για να μουντζουρώνω
Τότε μόνος σου. Σήμερα;
Σήμερα με πάνω από 20 άτομα, όλοι συνεργάτες στην εταιρεία μου. Αρχιτέκτονες, μηχανικοί, designers αλλά και λογιστήριο για να γίνονται και οι απαραίτητες οικονομικές προβλέψεις…
Ο Κώστας Γκάγκος είναι από τις ιστορίες εκείνες που με τον αγγλοσαξονικό τρόπο θα χαρακτηρίζονταν ως “success story”. Με γραφεία πλέον και στην Αθήνα και παρουσία σε όλα τα ελληνικά αεροδρόμια, με έργα σε ολόκληρο το μήκος και πλάτος της χώρας, είναι από τους ανθρώπους που ξεκίνησαν μόνοι, θέλοντας να κάνουν το μεράκι τους επάγγελμα.
Αυτό ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
«Ήθελα να γίνω και πιλότος», μου απαντά και γελάει. «Αυτό βέβαια είναι κάτι που δεν το έχω εγκαταλείψει σαν όνειρο. Άλλωστε πετάω ερασιτεχνικά…»
Γνωρίζω πως ο ίδιος έπαιζε και μουσική. Με καλλιτεχνικό αισθητήριο τον κέρδισε το design και μάλιστα σε μια εποχή όπου το μεγαλύτερο μέρος της επιχειρηματικής κοινότητας δεν ήταν καθόλου έτοιμο να δεχθεί τις εξειδικευμένες και κάποιες φορές «ακριβές» συμβουλές ενός ειδικού. Αυτή ήταν και η συμβουλή που μου είχε δώσει ο ίδιος παλιότερα: «Οι άνθρωποι που θέλουν να φτιάξουν τον χώρο που θα στεγάσει τη δουλειά ή την οικογένεια τους, πρέπει να ακούν τους ειδικούς. Να εμπιστεύονται τις ομάδες που επιλέγουν, χωρίς να παρεμβαίνουν, αφαιρώντας ή προσθέτοντας, κατά τη διάρκεια της διαδικασίας. Πάντα πίστευα και πιστεύω πως δεν υπάρχει κάτι που δεν γίνεται. Όλα γίνονται. Για όλα υπάρχουν οι κατάλληλοι δρόμοι».
Για αυτούς τους «κατάλληλους δρόμους» θέλω να μιλήσουμε σήμερα. Τι είναι αυτό που σε κάνει να αισθάνεσαι περήφανος;
Σήμερα με γεμίζει και χαρά και δύναμη το γεγονός πως σε κάθε μέρος της Ελλάδας υπάρχει ένα έργο μας.
Ποια είναι τα βασικά συστατικά της επιτυχίας;
Το πιο βασικό είναι να αγαπάς αυτό που κάνεις. Να είσαι ερωτευμένος με τη δουλειά σου! Όταν μου έρχεται ένα έργο, γίνομαι ένα με αυτό. Η ερώτηση που κάνω πάντα στον εαυτό μου ή στους συνεργάτες μου είναι «ωραία, το σχεδιάσαμε. Εσύ μπορείς να δουλέψεις εκεί μέσα;». Όταν σχεδιάζεις, για παράδειγμα, έναν φούρνο, τότε είναι απαραίτητο να γίνεις κι εσύ φούρναρης. Επίσης είναι απαραίτητο το όραμα και μια καλή ομάδα. Τότε μόνο έρχεται η απογείωση.
Πως αντιμετώπισες την κρίση;
Αντί να κλαίω, δημιουργούσα. Αυτό έκανα πάντα, ακόμα και όταν ξεκίνησα στον χώρο με μεγάλες δυσκολίες. Την εποχή δηλαδή που δεν χτυπούσαν τα τηλέφωνα στο γραφείο. Έλεγα πάντα μέσα μου «κάτι πρέπει να κάνω για να χτυπήσουν»! Προσπαθούσα να βρω τον τρόπο. Έγραφα και έσβηνα. Σχεδίαζα, αποφάσιζα, άλλαζα αποφάσεις. Δεν σταματούσα. Μετά ήρθαν οι εκθέσεις, οι πρώτες δουλειές και όλα πήραν τον δρόμο τους. Αυτό όμως έκανα και κατά τη διάρκεια της κρίσης. Δεν κάθισα να κλάψω την μοίρα μου. Είδα, για παράδειγμα, την ευκαιρία και το 2017 άνοιξα το γραφείο στην Αθήνα. Είδα τότε «κάτι άλλο» από αυτό που θα έβλεπαν ενδεχομένως κάποιοι άλλοι. Άνοιξα τους ορίζοντες μου και μεταφέρω πλέον σημαντικές εμπειρίες και διαφορετικές εικόνες στους συνεργάτες και στην ομάδα μου εδώ στη Λάρισα.
Ζηλεύεις έργα άλλων δημιουργών;
Αν δεν νιώσεις τη «ζήλια» άλλων έργων, τη «ζήλια» όχι κακοπροαίρετα, τότε δεν μπορείς να προχωρήσεις. Εσύ δεν το παθαίνεις αυτό;
Το παθαίνω, ναι. Ζηλεύω πολύ όταν βλέπω ένα καλογραμμένο ρεπορτάζ ή μια εξαιρετική συνέντευξη. Τι αισθάνεσαι μέσω αυτής της διαδικασίας;
Αισθάνομαι κάτι να «με τρώει» μέσα μου. Είναι κι αυτό ένα απαραίτητο συστατικό της επιτυχίας.
Πως ξεκινάει μια δημιουργία σου;
Πολλές φορές, όπως σου είπα, βλέπω κάτι εκεί που δεν τον βλέπουν οι άλλοι. Έτσι ξεκινάω και πειραματίζομαι, ανεξαρτήτως αν είναι σωστό ή λάθος. Αυτό που πουλάμε εμείς είναι η εικόνα. Έρχεται λοιπόν η εμπειρία και με βοηθάει ώστε το ωραίο να γίνει και λειτουργικό.
Πες μου για την εμπειρία…
Ο χρόνος είναι το μεγαλύτερο σχολείο. Τα λάθη μου.
Από τι εμπνέεσαι;
Εμπνέομαι από καθημερινές παραστάσεις. Από οτιδήποτε βλέπω γύρω μου. Από οτιδήποτε ζω. Μπορώ να δω ένα εγκαταλελειμμένο βαγόνι τρένου και να το φανταστώ ως ένα υπέροχο εστιατόριο ή να παρατηρήσω ένα άθλιο υπόγειο και να το μετατρέψω σε μια εξαιρετική κάβα ποτών. Είμαι συνέχεια με τη φωτογραφική μου μηχανή στο χέρι και αποτυπώνω την εικόνα που τροφοδοτεί το δικό μου όνειρο. Εικόνες που μαζεύω καθημερινά και οι οποίες μετατρέπονται σε σχέδια. Σε υλικά και φωτισμό, αρμονικά δεμένα μεταξύ τους, ώστε να αρέσουν στον κόσμο.
Το ωράριο του Κώστα Γκάγκου είναι «τρελό», όπως το χαρακτηρίζει ο ίδιος. Κατά τη διάρκεια μιας ημέρας μπορεί να βρεθεί στην Αθήνα, μετά σε ένα ελληνικό νησί και να καταλήξει στην Θεσσαλονίκη. Η δουλειά έχει μεγαλώσει πολύ και πλέον χρειάζεται μεγάλος αγώνας για να μπορέσει να ανταποκριθεί. «Προσπαθώ όμως να ζυγίζω τον χρόνο μου και να μην παραμελώ την οικογένεια μου. Χρειάζομαι και τις προσωπικές μου στιγμές», μου λέει και συμπληρώνει πως «η ηρεμία που υπάρχει στο σπίτι μου, κάτι που οφείλεται στη γυναίκα μου, με κάνει να μπορώ να σχεδιάσω, να δημιουργήσω».
Πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια από τώρα;
Θα ήθελα να συνεχίσω να κάνω αυτή τη δουλειά μέχρι την ώρα που θα είμαι όρθιος. Να εξελίσσομαι συνεχώς και να πηγαίνω μπροστά…
Του ζητάω να κλείσουμε με μια πρόβλεψή του για το μέλλον της χώρας.
«Είμαι σίγουρος πως η χώρα μας θα πάει καλύτερα. Φυσικά θα υπάρχουν εκείνοι που θα αντιμετωπίζουν μεγάλα προβλήματα στις δουλειές τους, ωστόσο είμαι σίγουρος πως όλα θα πάνε καλύτερα πλέον».
Θυμάμαι πως πριν λίγα χρόνια, ο ίδιος, μου είχε πει με παράπονο: «Στην Ελλάδα όλα κινούνται και γίνονται αυθαίρετα. Δεν υπάρχει καμία μελέτη, καμία στόχευση. Σκέψου πόσα νησιά έχουμε. Πόση φυσική ομορφιά. Και εν τούτοις δεν έχουμε μαρίνες. Ή δρόμους. Ή πάρκινγκ… Δες στη Λάρισα. Στο κέντρο της Ελλάδας. Έχουμε ένα ποτάμι εντελώς αναξιοποίητο. Γιατί; Γιατί πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα «τι θέλουμε;». Και μετά να σχεδιάσουμε τα πάντα με τον τρόπο που πρέπει να απαντάει στο ερώτημα αυτό. Όσοι έχουμε πάει στο εξωτερικό τα βλέπουμε με το μάτι μας. Τώρα, αυτή τη χρονική περίοδο ετοιμάζω ένα έργο στη Λειψία. Στο ποτάμι της, σε ένα εστιατόριο. Πόσες πιθανότητες θα είχα να κάνω κάτι παρόμοιο στη Λάρισα;»
Η κρίση όμως δεν γεννάει μόνο ευκαιρίες. Σε κάποια μυαλά γεννάει και θετικές εικόνες. Στο μυαλό του Κώστα Γκάγκου είναι σίγουρο πως λειτούργησε απελευθερωτικά. Ίσως γι’ αυτό τον λόγο ο μαύρος μουσαμάς με το λογότυπο του να πολλαπλασιάζεται στις προσόψεις κτιρίων και μαγαζιών που περιμένουν υπομονετικά το άγγιγμα του. Ίσως πάλι να λειτούργησε και ως καμπανάκι. Αυτό το τελευταίο, μένει να το αποδείξει και ολόκληρη η χώρα…
