Όταν το τηλέφωνο χτύπησε στον… αξημέρωτο ήξερα πως δεν ήταν για καλό…
Δυστυχώς δεν ήταν… Πέθανε ο Ντε Νίγκρις μου είπαν στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής… προσπαθώ να σκεφτώ, να κατανοήσω… πως γίνεται να πέθανε ένας νέος άνθρωπος…;
Χωρίς γουλιά καφέ προσπαθώ να συντονίσω τις κινήσεις μου. Τηλέφωνο. Ο ένας δεν απαντάει, ένιωσα τύψεις, λες να τον ξύπνησα; Έχει και μωρό παιδί…
Η δεύτερη απόπειρα επιτυχημένη. Ο τότε διευθυντής της ΠΑΕ ΑΕΛ, Γιάννης Τζήμας απάντησε. Ακούγεται συντετριμμένος. Κατάλαβα αμέσως, πριν καν ρωτήσω, πως ήταν αλήθεια…
Προσπαθώντας να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη αποφάσισα να πάρω τηλέφωνο στην ΕΡΤ. Ο αείμνηστος Λυριτζής αρχίζει τις ερωτήσεις στον αέρα. Δεν ξέρω να απαντήσω, τι να απαντήσεις για κάτι τόσο σκληρό;
Αδυνατώ να οργανώσω τις επόμενες κινήσεις. Δεν τον γνώριζα καλά, μιλήσαμε δυο- τρεις φορές, αλλά ξαφνικά ένιωθα πως τον γνώριζα για μια ζωή…, πως χάθηκε κάποιος δικό μου (μας) άνθρωπος…
Οι επόμενες ώρες ήταν ώρες πανικού. Κανείς δεν ήξερε τι έπρεπε να κάνει για τις ανάγκες του ρεπορτάζ –πώς να ξέρει κανείς; Και όλοι λειτουργούσαμε με το ένστικτο…
Δύσκολες και σκληρές ώρες, όλοι ήθελαν πληροφόρηση, όλοι μιλούσαν γι’ αυτό. Το τηλέφωνο χτυπούσε σαν τρελό, μέχρι την στιγμή που πήγαμε στα Δέντρα, στο προπονητήριο… Η απόλυτη βουβαμάρα…, σιωπή που σε τσάκιζε, σιωπή που έκανε το κορμί σου να ανατριχιάζει…
Άρχισαν να έρχονται οι παίκτες, βουρκωμένοι. Με υγρά μάτια ο Μαρίνος Ουζουνίδης έκανε δηλώσεις, τι να πει. Κάποιοι κλαίνε… Νιώθω άσχημα που σε μια τόσο δύσκολη ώρα ζητάω από κάποιους να εκφράσουν με λόγια τον πόνο. Ομολογώ πως εγώ δεν θα μπορούσα. Αυτοπαραμυθιάζομαι πως κάνω την δουλειά μου. Δεν είναι αυτή δουλειά γαμώτο…
Αρνούμαι να πάω στο σπίτι του για πλάνα. Τι να δείξουμε; Μια σύζυγο που έχασε τον άντρα της στην ώρα του ύπνου ή το μωρό παιδί που άλλαξε για πάντα η ζωή του; Όχι, δεν πήγα, δεν ήθελα να πάω. Δεν είναι ρεπορτάζ…
Αυτά που ακολούθησαν τις επόμενες μέρες ήταν ίσως οι χειρότερες επαγγελματικές μέρες. Ένα μόνιμο σφίξιμο στο στομάχι που δεν σε άφηνε να αναπνεύσεις…
Όλα αυτά έμοιαζαν ελάχιστα όταν πήγα στο γραφείο του ιατροδικαστή για μίνι συνέντευξη. ήθελα Να φύγω αμέσως, δεν ήθελα να ασχοληθώ άλλο, δεν μπορούσα. Με έπεισα και έμεινα…
Έπρεπε να βγω στην αθλητική Κυριακή…, πρέπει να ήταν η πιο άθλια τηλεοπτική παρουσία μου… Ξαφνικά άρχισαν όλα να περνούν μπροστά από τα μάτια μου, ξαναζούσα τις τελευταίες ημέρες και απέναντί μου είχα την κάμερα. Δεν μπορούσα να μιλήσω…, δεν ήξερα τι να πω, δεν έβλεπα τον λόγο να πω κάτι για ένα τόσο θλιβερό γεγονός, για το τόσο άδικο τέλος ενός νέου ανθρώπου…
Θυμάμαι πως ψέλλισα την ευχή κανείς συνάδελφος να μην χρειαστεί να κάνει ανάλογο ρεπορτάζ…
Χάθηκε ένας νέος άνθρωπος που τον γνώριζα ελάχιστα, ο χαμός του όμως πιστεύω πως με έχει επηρεάσει, με έχει σημαδέψει. Είναι τόσο άδικο γαμώτο να χάνεται ενός τόσο νέος άνθρωπος. Είναι εκτός λογικής, είναι εκτός φύσης…
