Της Ειρήνης Παπουτσή – ΦΩΤΟ: Δ. Καστανάρας // LarissaPress
Το ραντεβού μας κλείστηκε απόγευμα της Μεγάλης Εβδομάδας σε μια Λάρισα που έσφυζε από ζωή, με τα… ξενιτεμένα της να επιστρέφουν λόγω των γιορτών και τη Βάσω Κανάκη, μια από τις χιλιάδες αναπληρώτριες εκπαιδευτικούς της χώρας, να χαίρεται την ανεμελιά των γιορτών στη γενέτειρα.
Πρώτος διορισμός για τη Βάσω και αν δεν αποτελεί θέμα συζήτησης η απόφασή της να βρεθεί 700 τόσα χιλιόμετρα μακριά δηλώνοντας «ψηλά» τα Κύθηρα ως επιλογή, ήταν εκείνος ο ενθουσιασμός στη φωνή της νεοδιορισμένης αναπληρώτριας δασκάλας που… κινητοποίησε την περιέργειά μου, για έναν άνθρωπο που συνειδητά επέλεξε ένα «δυσπρόσιτο» σχολείο για να ξεκινήσει το ταξίδι του στη δημόσια εκπαίδευση.
«Στα Κύθηρα και μάλιστα σε Τμήμα Υποδοχής – ΖΕΠ και Ζώνη Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας. Μα με τη μία στα βαθιά;», τη ρωτάω ανοίγοντας την κουβέντα μας, με τη Βάσω Κανάκη να περιγράφει γλαφυρά το δικό της ταξίδι στα Κύθηρα, μιλώντας μου με περίσσια χαρά για τις τάξεις υποδοχής, τους 13-14 μαθητές της και τη διαπολιτισμική εκπαίδευση, με στόχο την ενίσχυση μαθητών και μαθητριών από ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, παιδιά που υποστηρίζονται κυρίως στο κομμάτι της διδασκαλίας της ελληνικής ως δεύτερης γλώσσας.
Ενσυναίσθηση, είναι η λέξη που στριφογυρίζει επίμονα στο μυαλό μου καθώς την ακούω να μιλά με πλατύ χαμόγελο για «την τρέλα της εμπειρίας που αποτέλεσε την ώθηση για την επιλογή των Κυθήρων», αλλά και για ένα επάγγελμα «που ενδείκνυται για να προσφέρεις, ειδικά σε άγονα και δυσπρόσιτα μέρη», ενώ τα μάτια της φωτίζονται σαν μιλά για τους μαθητές της.
«Έχω παιδάκια από την Αλβανία, τη Βουλγαρία, Ρομά αλλά και από την Πολωνία που έχουν αφομοιωθεί πλήρως από την τοπική κοινωνία, την οποία θα χαρακτήριζα μάλλον εναλλακτική», επισημαίνει, δίχως να προσπερνά το γεγονός πως αντάμωσε χαμηλό γνωστικό επίπεδο και οικογένειες με χαμηλές προσδοκίες.
«Ξέρεις κάτι όμως, τα παιδιά σε τέτοιες περιοχές είναι πιο χαρούμενα, ανέμελα και ευτυχισμένα και ας παίζουν σε προαύλια με χώματα και πέτρες», συμπληρώνει αμέσως, μιλώντας για το Δηλαβέρειο Δημοτικό Σχολείο Ποταμού Κυθήρων, το 6/θέσιο δημοτικό όπου διδάσκει, σημειώνοντας τις άοκνες προσπάθειες της διεύθυνσής του ώστε να μη λείψει τίποτα σε εξοπλισμό, μα και την ανάγκη συντήρησης του όμορφου νεοκλασικού.
Ακούγοντάς την να μιλά για τη ζωή στα Κύθηρα εύκολα διαπιστώνεις το πόσο την εντυπωσιάζει η «εσωτερική» μετανάστευση, μα και ο εναλλακτικός τουρισμός που καταγράφεται στο νησί.
«Υπάρχουν πολλοί νέοι άνθρωποι από τη χώρα που το επισκέφθηκαν και κατέληξαν να ζουν εκεί, ενώ κάτι ανάλογο διαπίστωσα και για τους ξένους. Αντάμωσα μια κοπελιά από τη Νέα Ζηλανδία που τα τελευταία χρόνια αγόρασε σπίτι στο νησί, ενώ ένας Ολλανδός έχει χαρτογραφήσει όλα τα μονοπάτια του και οργανώνει δωρεάν πεζοπορίες», θα μας πει.
«Με λίγα λόγια θα το ξανάκανες», καταλήγω μάλλον αβίαστα, με τη Βάσω να προσυπογράφει, «τα Κύθηρα είναι… μάθημα για μια δασκάλα, σου δίνουν να καταλάβεις αν σ’ αρέσει η δουλειά σου και αν αγαπάς αυτό που κάνεις», συμπληρώνει.
«Τελικά όντως το βιώνω ως ένα ταξίδι με τα όλα του, τις μεγάλες αποστάσεις, το πράσινο και τις ξέρες του, τον αέρα που σε σηκώνει, τις διαδρομές στο… πουθενά μέχρι να βρω το σπίτι μου και τις απίστευτες προβέντζες (σ.σ. βαριές ομίχλες) του που πάνε ασορτί με μια μοναξιά τόσο ανθρώπινη και δημιουργική που δεν με έκανε να μετανιώσω στιγμή για την επιλογή μου», καταλήγει.
Την αποχαιρετώ με τις ευχές της για καλή ανάσταση στα αυτιά μου και κάπου εκεί, δίπλα στη λέξη ενσυναίσθηση, έρχεται να στριμωχτεί και μια σκέψη: “πόσο τυχεροί οι μαθητές”!