Του ΛΕΥΤΕΡΗ ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ
“Μεράκι” και “όραμα”. Δεν υπάρχει ιστορία επιτυχίας πίσω από την οποία να μην κρύβεται ένας άνθρωπος, ο οποίος στην κουβέντα μας δεν επικαλείται τις δυο αυτές λέξεις. Στην περίπτωσή μας οι λέξεις αυτές ευωδιάζουν. Είναι εμποτισμένες με γεύσεις, αρώματα και παραδόσεις. Εμποτισμένες από Ελλάδα…
Ο Θάνος Ντούγκος είναι ο άνθρωπος που για τους πολλούς αποτελεί πρότυπο επιχειρηματία, ο οποίος με τα κρασιά του μας ταξιδεύει σε απίθανους προορισμούς, ενεργοποιώντας τις αισθήσεις μας. Για τους λίγους όμως του χώρου είναι εκείνος που πρωταγωνίστησε στην ίδρυση του “Κινήματος”, όπως μου λέει, των μικρών οινοπαραγωγών Ελλάδας.
Ο Σύνδεσμος Μικρών Οινοποιών Ελλάδας εδώ και δυο χρόνια πρωταγωνιστεί με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, απέναντι σε καθεστωτικές λογικές και παράδοξα, τα οποία χαρακτηρίζουν ολόκληρη τη χώρα. Με πάθος για το κρασί και έμπνευση που περνά τα ίδια τα σύνορα της χώρας, άνθρωποι με μεράκι και γνώση έχουν καταφέρει να βάλουν τις ετικέτες τους σε ολόκληρο τον κόσμο. Αποφάσισαν να ενωθούν και να διεκδικήσουν. Τι; Αυτό που θα έπρεπε να διεκδικεί καθημερινά και οργανωμένα ολόκληρη η χώρα.
Με οδηγό τον οινοποιό από τη Λάρισα πιάνουμε το νήμα της ιστορίας…
Πώς ξεκίνησαν όλα; Πώς δημιουργήθηκε ο ΣΜΟΕ;
Το βασικό πρόβλημα στη χώρα, είναι πως ως λαός «δεν το έχουμε» με τις συνέργειες. Ωστόσο 21 παραγωγοί, πριν δυο χρόνια, αποφασίσαμε να ενωθούμε για να αποκτήσουμε φωνή.
Και σήμερα;
Σήμερα είμαστε 50 απ’ ολόκληρη την Ελλάδα, εννοώ από άποψης γεωγραφικής παραγωγής.
Από τα δικά μας τα μέρη;
Ο Παπαθανασίου από τα Φάρσαλα, ο Πουλτσίδης από τις Καρυές, η Olympus Terra, ο Αλατάς, η Αρλεκίνου Χώρα και η δική μου επιχείρηση.
Πες μου για τη «φωνή» που θέλατε…
Είναι διαφορετικό να είσαι ιδιοκτήτης Οινοβιομηχανίας και διαφορετικό να διοικείς μια οικογενειακή επιχείρηση. Χρειαζόμασταν έναν φορέα που να μας εκπροσωπεί. Κανένας δεν μπορεί μόνος του. Να σου φέρω ένα παράδειγμα, που ξέρω πως γνωρίζεις καλά: η Ελλάδα είναι ένα υδροκέφαλο κράτος. Πώς εμείς οι μικροί παραγωγοί θα προσεγγίσουμε τη δημόσια διοίκηση; Τι θα πρωτοκάνουμε μόνοι μας; Πού θα βρούμε τον χρόνο; Αυτή είναι μόνο μια βασική μας ανάγκη.
Μόνο «φωνή» λοιπόν;
Σε καμία περίπτωση. Εγώ συνηθίζω να λέω πως δεν είμαστε ένας Σύνδεσμος αλλά ένα «Κίνημα». Ένα κίνημα κόντρα σε πολλά κατεστημένα.
«Κατεστημένα» και στον χώρο αυτό; Σε έναν χώρο που θα έπρεπε να έχει όλα τα εφόδια από την πολιτεία ώστε να πρωταγωνιστούμε ως χώρα;
Λογική η ερώτηση ή η απορία καλύτερα, οφείλω όμως να πως ότι είμαστε η μοναδική χώρα στην ΕΕ που δεν ξέρουν οι αρμόδιες αρχές πόσοι και ποιοι είμαστε! Δεν ξέρουμε τι καλλιεργούμε!
Τι εννοείς;
Πώς ξέρουμε εθνικά, ως χώρα, τι παράγουμε; Πόσες φιάλες; Πόσους ασκούς; Ποιες ποικιλίες και πόσοι τις παράγουν; Πόσα είναι τα πραγματικά καλλιεργημένα στρέμματα;
Πες μου με μια λέξη όλο αυτό που αντιμετωπίζετε ή μάλλον καλύτερα αντιμετωπίζουμε ως χώρα στον τομέα του κρασιού; Επιμένω γιατί πρόκειται για έναν τομέα ο οποίος έχει κάνει άλματα τα τελευταία χρόνια.
«Ιχνηλασιμότητα». Αυτή είναι η λέξη κλειδί. Η Ελλάδα μπορεί να αποκτήσει ένα μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημα στον χώρο του κρασιού. Πρέπει όμως να κάνουμε όλοι πολλά και σοβαρά πράγματα, ο καθένας στον τομέα του. Πάνω απ’ όλα να καταγράψουμε ως χώρα το ποιοι είμαστε και τι ακριβώς παράγουμε. Κάθε περιοχή στην χώρα έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες, το δικό της μικροκλίμα, τη δική της παράδοση και ιστορία. Αυτά όλα τα στοιχεία περνάνε και μέσα στο κρασί. Το κρασί έχει την δική του ψυχή.
Πώς θα περιέγραφες με λίγες λέξεις αυτή την «ψυχή» που αποκτά το κρασί;
Όραμα και μεράκι. Αυτό που διαθέτουμε όλοι οι μικροί οινοπαραγωγοί στη χώρα. Νέοι άνθρωποι, μορφωμένοι και ειδικευμένοι πάνω στο αντικείμενο, έχουν πάρει τις οικογενειακές επιχειρήσεις στα χέρια τους και τις έχουν απογειώσει. Θα σου πω κάτι προσωπικό, αν και συνήθως το αποφεύγω. Η επιχείρηση μου κατάφερε να κάνει τζίρο 100.000 ευρώ στη Νέα Υόρκη! Δεν στέκομαι στο νούμερο, που είναι έτσι κι αλλιώς μικρό, αν σκεφτείς για ποιο μέγεθος αγοράς μιλάμε. Είναι ένα μετάλλιο για μας, πέραν της οικονομικής διάστασης. Αυτό το παράδειγμα λοιπόν που σου αναφέρω είναι ένα από όλα αυτά που θα μπορούσε να σου πει κάθε μικρός παραγωγός στην χώρα μας, ο οποίος δίνει έναν αγώνα μόνος του εναντίον τόσων πολλών και σύνθετων προβλημάτων.
Ποιες οι προϋποθέσεις που πρέπει να πληροί ένας οινοπαραγωγός ώστε να μπορεί να γίνει μέλος του ΣΜΟΕ;
Πρώτον, η παραγωγή του να μην υπερβαίνει τους 120 τόνους, δηλαδή περίπου 160.000 μπουκάλια. Δεύτερον, τα 2/3 των αμπελώνων του να είναι ιδιόκτητα ή συνεργαζόμενα. Και τρίτον, θα πρέπει κατά 75% να είναι εμφιαλωτής σε γυάλινο μπουκάλι κάτω των 2lt. Φυσικά σε όλα αυτά να προσθέσω πως η στρεμματική απόδοση δεν θα πρέπει να ξεπερνά τα 1200 κιλά/στρέμμα, όπου αυτό είναι και το εθνικό όριο για ένα ΠΓΕ προϊόν.
Φιλοδοξία σας;
Ο ΣΜΟΕ φιλοδοξεί να καλύψει επαρκώς την απουσία επίσημης αντιπροσώπευσης Μικρών Οινοποιητικών Επιχειρήσεων, οι οποίες αποτελούν την ραχοκοκαλιά της ελληνικής οινοποιίας. Καθώς και να βοηθήσει όλους τους νέους οινοποιούς αλλά και τους παλιότερους που έχουν ίδιους στόχους, να αντιμετωπίσουν από κοινού τις προκλήσεις των αγορών και να δημιουργήσουν μέσα στο ανταγωνιστικό οικονομικό και τεχνικό περιβάλλον όπως αυτό διαμορφώνεται και εξελίσσεται.
Τα σχέδια σας;
Θα στα πω όπως ακριβώς τα έχουμε οριοθετήσει ως Σύνδεσμός:
-Ο σχεδιασμός και υλοποίηση δράσεων για την προβολή και ανάδειξη των θεμάτων της ελληνικής οινικής αγοράς.
– Η αποτελεσματική συνδρομή στην πρόοδο του ελληνικού κρασιού αποτελώντας αξιόπιστο συνομιλητή μεταξύ του επιχειρηματικού κόσμου, των φορέων πολιτικού σχεδιασμού, επιστημονικών και ερευνητικών οργανισμών καθώς και αρμοδίων θεσμικών παραγόντων.
– Η παρακολούθηση, η μελέτη, η ανάλυση και η διατύπωση προτάσεων σε ζητήματα σχετικά με αυτή και ειδικότερα τον κλάδο της οινοποιίας.
– Επιπρόσθετα στοχεύει να είναι κοντά με την τεχνογνωσία του στους νέους αμπελουργούς και παραγωγούς που θέλουν να παράγουν τα χρώματα και τα αρώματα της Ελληνικής γης.
Πρόσφατα είχατε την Έκθεση σας στην Αθήνα…
Ναι, ήταν η δεύτερη έκθεση μας. Μετά τη μεγάλη επιτυχία του περασμένου Απριλίου ο ΣΜΟΕ επέλεξε έναν ξεχωριστό χώρο, στο The Hub Events και διοργάνωσε την έκθεση αυτή. Οι επισκέπτες μας είχαν την δυνατότητα να δοκιμάσουν νέα κρασιά, παλιές σοδιές και πειραματικές οινοποιήσεις από μικρά, ξεχωριστά οινοποιεία, που αναβιώνουν και εξελίσσουν σπάνιες και ξεχασμένες ελληνικές ποικιλίες.
Για πρώτη φορά επίσης, σε μια έκθεση συναντήθηκαν δυο Masters of Wine! O Marc Andrew MW (ιδρυτής του περιοδικού Noble Rot και του ομώνυμου βραβευμένου wine bar/restaurant του Λονδίνου) με την ομιλία του “Small is beautiful” και ο Γιάννης Καρακάσης MW (ιδρυτής του blog karakasis.mw και του 50 Great Greek Wines) με ένα master class τυφλής δοκιμής 12 κρασιών με τίτλο: «Όλα τα Κρασιά Είναι Blends;».
Επίσης, και αυτό είναι κάτι που θα ήθελα να το σημειώσω, στα πλαίσια της Έκθεσης, βραβεύσαμε τον Νίκο Μάνεση, συγγραφέας, δημοσιογράφος και ιδρυτή του greekwineworld.gr