Του ΛΕΥΤΕΡΗ ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ
Η υπόθεση «συντάραξε» την ελληνική κοινή γνώμη για ένα 24ωρο. Για όσο κρατούν συνήθως τα θαύματα στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Λογικό, αν σκεφτεί κανείς πως η «είδηση» τα είχε όλα: βιασμό βρέφους, οικογένεια προσφύγων, μυστήριο και δράμα.
Ο ιατροδικαστής διαβεβαιώνει. Οι αναπαραγωγές λαμβάνουν τη μορφή ριπής πολυβόλου όπλου. Ο δημοσιογράφος πρέπει να προλάβει τον συνάδερφο. Και όλοι μαζί τον πολίτη.
Ο «αγώνας» είναι ο κλασσικός: ποιος θα γράψει τον πιο ευφάνταστο τίτλο, τον πιο «πιασάρικο» για να προλάβει τα «κλικ». Έτσι μετριέται σήμερα η επιτυχία: με «κλικ» και «λάικ».
Η είδηση δεν επιβεβαιώνεται. Αντιθέτως.
Το βρέφος δεν είχε υποστεί καμία σεξουαλική κακοποίηση.
Το «ανάθεμα» στον ιατροδικαστή. Δευτερευόντως στον δημοσιογράφο. «Μα πως είναι δυνατόν να βιαστεί»;
Έτσι γίνεται πλέον καθημερινά. Ο δημοσιογράφος βιάζεται και η είδηση «βιάζεται». Όχι όπως το βρέφος. Κανονικά. Στο βωμό του «κλικ».
Ενός «κλικ» που το «επιβάλλει» ο αναγνώστης. Αυτός που επιζητά αίμα, σπέρμα και κιτρινισμό γιατί έχει εθιστεί σε αυτόν τον τρόπο ενημέρωσης. Αν τα στοιχεία αυτά δεν υπάρχουν, τα νούμερα μένουν στάσιμα. Η επιτυχία δεν έρχεται. Η καταξίωση αργεί. Οι συνειδήσεις θεριεύουν. Για τον αντίθετο όμως λόγο από αυτόν που θα έπρεπε.
Ο αγώνας για μια αξιόπιστη, έγκυρη και έγκαιρη ενημέρωση είναι μαραθώνιος. Πάντα ήταν. Τώρα δεν είναι αντίπαλος μας μόνο ο χρόνος. Η ταχύτητα. Είναι και ένα κοινό εθισμένο στο φτηνό. Στο «δήθεν». Στην υπερβολή.
Ο καθένας είναι οι επιλογές του.
Αυτή ήταν και παραμένει η μοναδική απάντηση…