Αυτή η γρίπη με έχει θερίσει μια βδομάδα τώρα. Τι πράγμα είναι αυτό; Και φυσικά έχω μπει στην wish list στην L.V. για την τέλεια trendy προστατευτική μάσκα που έβγαλε… Και πρέπει να πάω και Μύκονο αύριο να τσεκάρω τις βίλες που μου έχει βρει η φίλη μου η Κατρίνα γιατί φέτος δεν έχω σκοπό να πάω πουθενά αλλού , αφού ούτε χιπστερ με λες, ούτε αριστερή για να τρέχω στα μη οργανωμένα νησιά της χώρας ή στα «ψαγμένα» τάχα που πασάρουνε όλοι όσοι δεν μπορούνε να πάνε στο αγαπημένο «βρωμόνησο» που όλοι αγαπήσαμε. Θα πεταχτώ φυσικά και μια Κρήτη ίσως και Σαντορίνη που επίσης αγαπώ καθώς και Πλαταμώνα να δω τους φίλους μου τους Λαρισαίους , αλλά για μένα ο Πλαταμώνας δεν είναι ίδιος από τότε που έκλεισε το αγαπημένο Tango .
Αυτός ο Αντώνης μας είχε κακομάθει και στην ουσία μας μύησε στην καλοπέραση από μικρούς. Ποιoς άλλος ξεχώριζε τις παρέες που θα καθίσουνε στο μπαλκόνι , που περνώντας την στροφή από το Καλαμάκι έβλεπες ποιοι έχουνε αυτόν τον αέρα του σε βλέπω που με βλέπεις , με το απαραίτητο ντύσιμο οι άντρες , με τα πιο φαντεζί κοσμήματα οι γυναίκες , ήτανε και εποχές ΠΑΣΟΚ και ΝΔ οι καλές τότε εξάλλου… Όλο αυτό το glam όμως δεν ενοχλούσε τότε , δεν γινότανε επιτηδευμένα αλλά ήτανε φυζίκ γιατί και έρεε ο πλούτος και σε αυτό το μαγαζί σύχναζε όντως η αφρόκρεμα κάθε κοινωνικού στρώματος χωρίς διακρίσεις αλλά πάντα το στυλ μετρούσε και σε δεύτερη μοίρα όποιος είχε τον απαραίτητο οβολό για να μπορεί να διασκεδάσει στο πανέμορφο αυτό bar καθώς θεωρούνταν και in αλλά και από τα ακριβά της περιοχής . Οι πιο μικρές σε ηλικία γενιές πάντα αράζανε μέσα όπου γινότανε και το flerting με hot σημείο την πόρτα που έβγαινε από την πίσω μεριά και συνόδευε η αυλή η πάνω με το δίπλα μαγαζί την Λάμπα. Εκεί πάντα καθόντουσαν οι πιο celebrity της φουρνιάς των απόφοιτων λυκείου και πάνω (καθώς οι πιο μικρές ηλικίες πάντα περνούσανε στην αυλή κάτω). Τα γέλια , οι χοροί , τα σφηνάκια με τον Αντώνη και αυτή η διάθεση που είχαμε όλοι εκεί ήτανε κάτι που δεν θα το ξαναζήσει κανείς μας πιστεύω . Η μουσική που ήτανε τέλεια και ικανοποιούσε όλων των ειδών τα γούστα , από τα ξένα χιτάκια μέχρι και Βοσκόπουλο , αλλά τα ωραία τα καλοκαιρινά και όμορφα άσματα που οι φωνές μας γινότανε ένα όταν τα τραγουδούσαμε. Τότε που κοιτιόμασταν στα μάτια, όχι στα στόρυ του ίνσταγκραμ , και ανταποκρινόμασταν με ένα χαμόγελο και όχι με το like στην όποια όμορφη πρόθεση μας άρεσε …
Εμένα φυσικά μιας και από τότε ήμουν ψωνάρα, επειδή αγαπούσα τα γαλλικά ο αγαπημένος μου Αντώνης έκανε νόημα στον Dj και μου έβαζε το αγαπημένο μου “Et si tu n’existais pas” του Joe Dassin και μου κρατούσε πάντα φράουλες που πέθαινα για να τσιμπάω με τις μαργαρίτες που έπινα σαν νερό ..! Ήξερε βέβαια να ξεχωρίζει πάντα τις μορφές ο άτιμος . Είχε και το χιούμορ που όλοι μας περιμέναμε πάντα πως και πως να έρθει να μας πει το καλαμπούρι της ημέρας που είχε για την κάθε παρέα η κλίκα , διαφορετικό φυσικά στην καθεμία .. Τι ωραίος τύπος , τι ωραίο μαγαζί … Το Tango της καρδιάς μας ..!