Του ΛΕΥΤΕΡΗ ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ
«Συναγερμός», λέει, χτύπησε χθες αργά το βράδυ γιατί ο Θοδωρής Ζαγοράκης σκέφτεται να ανεξαρτητοποιηθεί (προσοχή: όχι να παραιτηθεί) από την ομάδα των ευρωβουλευτών της ΝΔ, αν γίνει δεκτή η πρόταση της Επιτροπής Επαγγελματικού Αθλητισμού και κατά συνέπεια υποβιβαστεί ο ΠΑΟΚ.
Αφήνω στην άκρη την ουσία και τις λεπτομέρειες της υπόθεσης που οδήγησαν στην απόφαση αυτή και στο τι ακριβώς προβλέπεται για τη συνέχεια.
Αφήνω, επίσης, στην άκρη και το γεγονός πως ένας βουλευτής ουσιαστικά καλεί την κυβέρνηση να παρέμβει την ελληνική δικαιοσύνη.
Τέλος, αφήνω στην άκρη και το νόμο που ισχύει σε ολόκληρο τον πλανήτη, πως ο υπάλληλος κάνει πάντα αυτό που του προστάζει το αφεντικό. Και στην περίπτωση μας «αφεντικό» του Ζαγοράκη δεν είναι οι ψηφοφόροι που τον εξέλεξαν ή ο πρόεδρος του κόμματος που τον επέλεξε, αλλά ο ΠΑΟΚ.
Το σημαντικότερο όλων είναι η απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη να τοποθετήσει τον Ζαγοράκη για δεύτερη φορά στη λίστα της Ευρωβουλής, ανάμεσα σε πραγματικά πολύ αξιόλογους υποψηφίους.
Το έκανε για να επιβραβεύσει το έργο του ευρωβουλευτή κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του; Αποκλείεται, γιατί κανείς δεν γνωρίζει τι ακριβώς έκανε ο Ζαγοράκης στις Βρυξέλλες.
Το έκανε γιατί έτσι εξασφάλιζε ψήφους από μια ισχυρή ομάδα πολιτών της Βορείου Ελλάδας, η οποία τελικά, ανανέωσαν το ευρωπαϊκό διαβατήριο του πρώην αρχηγού της Εθνικής Ελλάδας.
Αυτή λοιπόν την «ισχυρή ομάδα πολιτών» θα βρει απέναντι του ο Μητσοτάκης.
Αν δε, με κάποιον τρόπο φανεί πως φοβάται τις αντιδράσεις και παρεμβαίνει στη δικαιοσύνη –όπως ήδη άφησε να εννοηθεί ο Αυγενάκης- τότε θα έχει απέναντι του την αντίπαλη ομάδα πολιτών.
Τι θα μείνει τελικά από όλη αυτή την ιστορία;
Χωρίς να θέλω να προβλέψω, δεν θα μείνει ούτε ο Ζαγοράκης, ούτε ο ΠΑΟΚ, ούτε ο Σαββίδης, ούτε ο Μαρινάκης.
Θα μείνει το αν και κατά πόσο υπάρχει κυβέρνηση που όντως θέλει να αλλάξει τις δομικές ανωμαλίες του κράτους. Γιατί στο τέλος, πάντα αυτό (πρέπει να) μένει…