Η συμφωνία μεταξύ Τουρκίας και κυβέρνησης Τρίπολης και περιχώρων φαίνεται πως έχει ξυπνήσει ένα τμήμα του πολιτικού συστήματος της χώρας από το λήθαργο. Μέσα σε αυτό το τμήμα βρίσκεται και η κυβέρνηση της χώρας. Τον τελευταίο μήνα παρατηρούμε κινήσεις σε γεωπολιτικό επίπεδο που είχαμε να δούμε δεκαετίες.
Η Ελλάδα προσπαθεί πλέον να βρεθεί στο γήπεδο από την κερκίδα, στην οποία είχε καθίσει εθελουσίως τα τελευταία, τουλάχιστον 50, χρόνια. Φόρεσε τη στολή και προσπαθεί να τοποθετηθεί ανάμεσα στους παίκτες της περιοχής.
Προφανώς και αυτό δε θα αρέσει σε πολλούς που είχαν συνηθίσει να λειτουργούν στην ανατολική μεσόγειο και μέση ανατολή δίχως να λαμβάνουν υπόψη τα θέλω της Ελλάδας, αφού εμείς, βουτηγμένοι μέσα στον ωχαδερφισμό ο οποίος προερχόταν από έναν άκρατο αντιεθνικισμό, δεν τα προωθούσαμε.
Προφανώς και όταν παίζεις μπορεί να κάνεις λάθη ή μπορεί ο αντίπαλος να κάνει κάποια κίνηση καλύτερη από τη δική σου. Και προφανώς μια παρτίδα σκάκι θέλει υπομονή. Η χώρα όμως για πρώτη φορά ξεκινάει να τοποθετεί τον εαυτό της στο χώρο.
Χρειάζεται χρόνο για να μας δεχθούν ως παίκτες οι μεγάλες δυνάμεις αφού μας έχουν συνηθίσει να είμαστε θεατές. Χρειάζεται και όλους εμάς, εξαιτίας της κρισιμότητας της περιόδου, να είμαστε προσεκτικοί. Ναι μεν να κάνουμε κριτική, αλλά όχι για την μικροπολιτική. Ας δούμε τη μεγάλη εικόνα: την επόμενη δεκαετία θα κριθεί το μέλλον της χώρας για τα επόμενα 100 χρόνια. Μικροκομματικά συμφέροντα δε χωράνε πλέον.
Προφανώς και είναι κάποιοι μέσα στη χώρα οι οποίοι βλέπουν μία διαφορετική μεγάλη εικόνα. Είναι αυτοί που χαίρονταν με την ήττα της Ελλάδας στη Μικρασιατική εκστρατεία. Είναι οι ίδιοι που αιματοκύλησαν τη χώρα μετά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο προσπαθώντας να μας κάνουν Σοβιετία. Οι ίδιοι που στη μεταπολίτευση έμπαιναν εμπόδιο σε κάθε προσπάθεια ανάπτυξης της χώρας και προωθούσαν τον κατευνασμό στην εξωτερική πολιτική. Αυτοί που τώρα φωνάζουν «ας μην είμαστε μοναχοφάιδες» και που ελπίζουν εάν στείλουμε στρατό στη Λιβύη να γυρίσουν φέρετρα με ελληνικές σημαίες. Όπως 100 χρόνια πριν, έτσι και τώρα. Πάντα εχθροί του έθνους, πωρωμένοι μέσα στις ταξικές τους συνειδήσεις, αποδεικνύουν πως ο μεγαλύτερος εχθρός βρίσκεται εντός των τειχών.
Αυτό οι μιαροί τύποι, αυτές οι σάπιες ψυχές που κυριάρχησαν την περίοδο της μεταπολίτευσης στην πολιτική ζωή κερδίζοντας έδαφος στα χρόνια της ψεύτικης ευμάρειας πρέπει να απομονωθούν. Οφείλουμε να τους στηλιτεύουμε και να τους βάζουμε στη θέση τους όταν τους ακούμε. Αρκετή ανοχή δείξαμε τόσα χρόνια. Αρκετά πίσω κράτησαν τη χώρα. Οι στιγμές είναι κρίσιμες, η χώρα βρίσκεται σε μια περιοχή που τα όσα γίνονται ομοιάζουν με τα όσα έγιναν στη μέση ανατολή μετά την πτώση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Είναι ώρα να πετάξουμε στο περιθώριο της κοινωνίας την 5η φάλαγγα. Είναι η ώρα της Ελλάδας.