Από την ψευδοσυμφωνία της Τουρκίας με την κυβέρνηση Τρίπολης και περιχώρων η ελληνική κυβέρνηση φαίνεται να έχει αφήσει πίσω της την πολιτική του κατευνασμού που ακολουθούσε η χώρα από εποχή Σημίτη και μετά, και η οποία μας έφερε ως εδώ παραχωρώντας κάτι σε κάθε συμφωνία ώστε να «ηρεμήσει» την Τουρκία. Παίζει πλέον με τις δυνατότητες που έχει, σε ένα ομολογουμένως δύσκολο παίγνιο, με σκοπό να αποτρέψει της Τουρκία από το να πετύχει τις νεο-Οθωμανικές επιδιώξεις της. Κι ενώ είναι ίσως η πρώτη φόρα τις τελευταίες δεκαετίες που όλοι οι αναλυτές συμφωνούν πως η κυβέρνηση κινείται στο σωστό δρόμο, αυτό δεν ισχύει για την πολιτική ελίτ της χώρας η οποία ακόμα βρίσκεται σε τρόπο σκέψης κατευνασμού.
«Πάμε Χάγη» ακούω και διαβάζω συχνά πυκνά… «Πάμε Χάγη». Είναι να αναρωτιέται κανείς, τα λένε επειδή κάποτε όντως είχε νόημα αυτή η πρόταση και έχουν μείνει εκεί δίχως να κατανοούν την αλλαγή φάσης στην Τουρκική εξωτερική πολιτική ή συμβαίνει κάτι άλλο; Πρώτα από όλα η Τουρκία δεν αναγνωρίζει τη δικαιοδοσία του δικαστηρίου της Χάγης. Αυτό σημαίνει πως η Ελλάδα δε μπορεί να πάει μονομερώς στο δικαστήριο αλλά πρώτα θα πρέπει να υπογράψει ένα συνυποσχετικό με την Τουρκία το οποίο θα υποδεικνύει στο δικαστήριο της Χάγης τον τρόπο με τον οποίο θα λυθούν οι διαφορές μεταξύ των δύο χωρών. Μάλιστα. Τι θα περιλαμβάνει το συνυποσχετικό; Το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας και τα παρεμπίπτοντα ζητήματα που θα προκύψουν. Και ποια είναι αυτά;
Το σε ποιόν ανήκουν οι λεγόμενες «γκρίζες ζώνες» δηλαδή τα τουλάχιστον 18 ελληνικά (κατοικημένα) νησιά τα οποία διεκδικούν οι Τούρκοι. Αυτό θα αποφασιστεί στη Χάγη ώστε μετά να αποφασιστεί υφαλοκρηπίδα – ΑΟΖ. Γιατί πως θα θέσεις π.χ. μέση γραμμή δίχως να γνωρίζεις τα σημεία; Θα πάμε δηλαδή σε ένα δικαστήριο με την Τουρκία να διεκδικεί τα πάντα κι εμείς τίποτα και θα ζητήσουμε από δικαστές να αποφασίσουν το εάν μας ανήκει το Φαρμακονήσι και οι Οινούσες. Προσέξτε, το διεθνές δικαστήριο δεν αποφασίζει μόνο με βάση το διεθνές δίκαιο. Θα αποφασίσει με βάση τον τρόπο που θα του ζητάμε στο συνυποσχετικό που θα έχουμε υπογράψει με την Τουρκία. Και 90 -10 να κερδίσουμε πάλι θα έχουμε χάσει, διότι ό,τι θα βρίσκεται υπό διαπραγμάτευση είναι ήδη δικό μας.
Καταλαβαίνετε που προσπαθεί να μας οδηγήσει η πολιτική ελίτ της χώρας; Έχοντας στο μυαλό τους τη στρατηγική του κατευνασμού είναι διατεθειμένοι να ταΐσουν την Τουρκία με «μερικά νησάκια» ώστε να χορτάσει και να μη ζητήσει άλλο. Και επειδή γνωρίζουν πως κανείς πολιτικός δεν στέκεται μετά από κάτι τέτοιο θέλουν τη σφραγίδα του δικαστηρίου της Χάγης για να το σερβίρουν ομαλότερα στο εσωτερικό. Κι όταν ξαναπεινάσει η Τουρκία τι γίνεται; Α ναι ξέχασα, σε 10-20 χρόνια θα έχουν φύγει αυτοί και θα είναι η επόμενη γενιά της ελίτ να παραχωρήσει άλλα λίγα νησιά.
Σας φαίνεται, δεν σας φαίνεται παράξενο, αυτό γίνεται. Όχι από την κυβέρνηση αλλά από την πολιτική ελίτ της χώρας. Η ελίτ που μας έχει οδηγήσει να είμαστε ίσως η μόνη χώρα στον κόσμο που δεν έχει προχωρήσει στην επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια. Παρεμπιπτόντως, εάν προχωρήσουμε σε οριοθέτηση δίχως να επεκτείνουμε στα 12 μίλια χάνουμε αυτό το δικαίωμα. Για να εξηγούμαστε: Κυριαρχικά δικαιώματα καμία κυβέρνηση δε μπορεί να παραχωρήσει. Πόσο μάλλον κατοικημένα νησιά. Εάν η πολιτική ελίτ νομίζει πως μπορεί να το επιβάλει ας το τολμήσει. Θα είναι το, άσχημο, τέλος όλων των πολιτικών της μεταπολίτευσης, άρα και της πολιτικής ελίτ της χώρας.