Σε άρθρο του στο «Βήμα» (2/12/2019), ο Γιάννης Κολλάτος προσπαθεί να βρει το… οικολογικό πρόσημο της εκτροπής του Αχελώου! Στην ουσία, δύο είναι τα επιχειρήματά του:
1. Το νέο αναπτυξιακό μοντέλο της Θεσσαλίας, που βασίζεται στις «δενδρώδεις καλλιέργειες» και στο «κόκκινο κρέας» (!), απαιτούν νερό, που δεν υπάρχει.
2. Το νερό μπορούμε να το βρούμε από την «περίσσεια βροχών» στη δυτική Ελλάδα, εκτρέποντας τον Αχελώο.
Ως προς το πρώτο: εάν μάθαμε κάτι τα τελευταία πενήντα χρόνια, είναι πως ο άνθρωπος καλείται να προσαρμοστεί στο φυσικό του περιβάλλον, όχι το ανάποδο! Mόνο η παχυλή και εθελούσια άγνοια μπορεί να συνδέει σήμερα την παραγωγή κόκκινου κρέατος και γάλατος με την… οικολογία. Όσο για τις «δενδρώδεις καλλιέργειες», εάν πράγματι «θέλουν νερό περισσότερο από το βαμβάκι», απλά δεν είναι η κατάλληλη καλλιέργεια για μια περιοχή που «ερημοποιείται»! Κοντολογίς: (και) στη Θεσσαλία δεν υπάρχει βιωσιμότητα βασισμένη σε υδροβόρες καλλιέργειες και κτηνοτροφία!
Ως προς το δεύτερο: έως τα μέσα του προηγούμενου αιώνα, μεγάλα έργα όπως αποξηράνσεις λιμνών, μετακινήσεις ποταμών, ισοπεδώσεις βουνών κ.λπ ήταν καλοδεχούμενα. Αλλά ήρθε η οικολογική κρίση και η επιστημονική γνώση να μας διδάξουν πως τέτοιες βίαιες και εκτεταμένες ανθρωπογενείς επεμβάσεις προκαλούν κατά κανόνα περισσότερα προβλήματα από όσα λύνουν. Έτσι αναπτύχθηκαν οι «μελέτες περιβαλλοντικών επιπτώσεων» που στην περίπτωση του Αχελώου -και παρά τις αφόρητες πολιτικές πιέσεις- κατέληξαν ομοφώνως πως το έργο δεν πρέπει να γίνει!.
Το μέλλον της Θεσσαλίας συνδέεται με αγροτική παραγωγή προσαρμοσμένη στους υδατικούς πόρους που διαθέτουμε. Σε μια περιοχή που ερημοποιείται, χρειάζεται να αλλάξουμε τρόπο ζωής, και να υιοθετήσουμε λιγότερο υδροβόρα πρότυπα. Η λέξη κλειδί όσον αφορά τους φυσικούς πόρους είναι «εξοικονόμηση» όχι «αναζήτηση»! Τυχόν εκτροπή του Αχελώου θα απέφερε το πολύ την επανεκλογή των τοπικών μας αρχόντων μια ή δυο φορές. Κατά τ΄άλλα, γνωρίζουμε πως τα μεν δικά μας προβλήματα θα παρέμεναν άλυτα, ενώ θα δεινοπαθούσαν το περιβάλλον και οι άνθρωποι στη δυτική Ελλάδα.
Ουσιαστικά, το αφήγημα του Κολλάτου είναι εκείνο του «από μηχανής θεού»: θα μας σώσουν οι μετοχές της «τράπεζας της Ανατολής», οι λίρες που έθαψαν οι αντάρτες στο βουνό, το φυσικό αέριο στο ελληνικό υπέδαφος, οι εφευρέσεις του Σώρρα, οι πολεμικές αποζημιώσεις των Γερμανών, οι περιουσίες των πλούσιων και τα πακέτα της ΕΕ. Το νερό του Αχελώου! Οτιδήποτε, αρκεί να μην αλλάξουμε εμείς! Αλλά χρειάζεται απεγνωσμένα να αλλάξουμε. Έχουμε ανάγκη από περισσότερο σεβασμό στη φύση, αποφάσεις με περισσότερη περίσκεψη και γνώση και περισσότερη έγνοια για τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. Οι μαθητευόμενοι μάγοι των φαραωνικών έργων ανήκουν στο παρελθόν, γιατί δεν χωράνε στο μέλλον μας.