Του ΣΠΥΡΟΥ ΤΣΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ
Με τα μάτια κλειστά και τo μυαλό να καλπάζει στις εικόνες που έρχονται μπροστά μου από την σημερινή απόδραση στο Μαυροβούνι, προσπαθώ να δέσω την αρμονία της φύσης και τα αρώματα του δάσους που έχω ακόμη επάνω μου, με το αστικό περιβάλλον που ζούμε. Η μόνη παρηγοριά ότι σύντομα θα ξαναβρεθώ στα γνώριμα πλέον μονοπάτια του, να αγναντεύω το Αιγαίο και ποιος ξέρει, ίσως το ζαρκάδι που έχασα να μου ποζάρει τελικά…..
Το Μαυροβούνι βρίσκεται μεταξύ του Κισσάβου και του Πηλίου, βλέπει στο Αιγαίο και “ακουμπά” στο θεσσαλικό κάμπο.
Η ευρύτερη περιοχή του Μαυροβουνίου εντάσσεται στο Πρόγραμμα προστασίας άγριας πανίδας. Εδώ επιβιώνουν δύο σπάνια είδη αετών (χρυσαετός, φιδαετός), Καταφύγια Άγριας Ζωής αποτελούν τα τμήματα Δασιά Πλατάνια/Σκήτης-Αμυγδάλης-Ποταμιάς, Μαυροβούνι/Σκλήθρου και τα 35.300 στρ. Πολυδενδρίου.
Με μόλις 1.054 μ. υψόμετρο, ανάμεσα στο Πήλιο, τον Κίσσαβο, τον κάμπο της Λάρισας και το Αιγαίο, το Μαυροβούνι αποτελεί σχεδόν άγνωστο βουνό στους ορειβατικούς και περιπατητικούς συλλόγους. Όμως είναι ένας πανέμορφος τόπος, που καλύπτεται από πλατύφυλλα φυλλοβόλα δάση, ενώ στις ήπιες πλαγιές του βρίσκουν καταφύγιο σπάνια αρπακτικά πουλιά και άγρια ζώα, όπως ζαρκάδια, αγριογούρουνα, λαγοί και αλεπούδες. Στην καρδιά του βρίσκεται το δασόκτημα του Πολυδενδρίου, ένα από τα πιο οργανωμένα δάση της χώρας μας με σηματοδοτημένα μονοπάτια, ποδηλατοδρόμους και χώρους αναψυχής.
Η απόφαση να το ανακαλύψουμε ήταν ομόφωνη ανάμεσα σε μένα και τον Αριστείδη.
Ακολουθώντας μια διαδρομή από τους πρόποδες του Μαυροβουνίου και το χωριό Καλαμάκι , φθάσαμε στην Έλαφο, ένα όμορφο χωριό πνιγμένο στο πράσινο με πανοραμική θέα στη λίμνη Κάρλα, στρίψαμε αριστερά στο χωματόδρομο για την μονή Καμπάνας. Η διαδρομή όμορφη με κάθε στροφή της να μας εκπλήσσει ευχάριστα. Φθάνοντας στην αρκετά καλά διατηρημένη μονή συναντήσαμε και τα πρώτα αγριογούρουνα.
Το 4Χ4 γεμάτο καύσιμα , ο ήλιος του Νοεμβρίου δυνατός και το δάσος να μας τραβάει συνεχώς πιο βαθιά στο εσωτερικό του. Σκοπός μας να διασχίσουμε όλο το βουνό και να καταλήξουμε στην Ποταμιά από την άλλη μεριά του βουνού.
Άγνωστη διαδρομή και για μένα που την έκανα για πρώτη φορά. Ο Αριστείδης δίπλα μου άρχισε τα παράπονα, γιατί δεν είχε καλό internet ! Ένας ακόμη λόγος για να συνεχίσω την πορεία…
Διάλεγα τον πιο πατημένο χωματόδρομο και συνέχισα να ανεβαίνω. Χλιμίντρισμα αλόγου κάποια στιγμή μας έκανε να σταματήσουμε και να εξερευνήσουμε την περιοχή. Τα κίτρινα πεσμένα φύλλα κάλυπταν το έδαφος, με τα μανιτάρια να ξεπροβάλλουν περιμένοντας τον Αριστείδη να τα συλλέξει.
Κορμοί δένδρων κομμένοι και πεσμένοι ανάμεσα στα φύλλα, σχημάτιζαν τον δικό τους δρόμο μέσα στο δάσος, έτοιμα να μεταφερθούν από τους κυρατζήδες και τα μουλάρια τους σε πιο βατά μέρη, προσιτά από φορτηγά. Και κάπου εκεί κάτω από ένα δένδρο τα μουλάρια στη σειρά ανηφόριζαν με τον κυρατζή να οδηγεί το κομβόι.
Τους ακολουθήσαμε για αρκετή ώρα μαγεμένοι από τις σπάνιες εικόνες που μας χάριζαν και τον συνταξιδιώτη μου δίπλα να καταγράφει σε βίντεο την διαδρομή. Λίγο πιο πάνω μας άφησαν παίρνοντας δεξιά ένα μονοπάτι ακατάλληλο και για 4Χ4. Ο χρόνος σταματημένος από ώρα με το σούρουπο να πλησιάζει απειλητικά και εμάς να συνεχίζουμε…
Internet στο μηδέν και χωρίς τηλεφωνική κάλυψη αρχίσαμε να κατηφορίζουμε…
Καλό σημάδι αυτό, και στα δεξιά μας το Αιγαίο πέλαγος να γυαλίζει πριν σκοτεινιάσει και αυτό. Ένα ζαρκάδι χάθηκε από μπροστά μας πριν προλάβουμε καν να σηκώσουμε την φωτογραφική μηχανή να το φωτογραφίσουμε, αν και ήταν αρκετά σκοτεινά .
Τα πεσμένα φύλλα κάλυπταν σαν μαγικό χαλί οτιδήποτε στον δρόμο, ακόμη και τις λακκούβες κάνοντας την οδήγηση να θέλει μεγαλύτερη προσοχή.
Την προσοχή από το δρόμο μου την απέσπασε ο Αριστείδης φωνάζοντας όλο χαρά …. Μπαμπά έχουμε internet….
Γυρίσαμε στον πολιτισμό … Φθάσαμε στην Ποταμιά με τον κόμπο του άγνωστου να φεύγει από το λαιμό μου και συγχρόνως να με έχει κυριεύσει η σκέψη επιστροφής στις χωρίς internet βουνοπλαγιές.