Φανταστείτε για λίγο πως βρίσκεστε στη Baker Street του Λονδίνου. Και πως εκεί βρίσκεται ένα εγκαταλελειμμένο κτήριο. Και πως κάποιοι αποφάσισαν, για τους “χ” δικούς τους λόγους να μπουν μέσα στο κτήριο και να το χρησιμοποιούν σαν να τους ανήκει. Απαντήστε μου σας παρακαλώ στα εξής: Μέσα σε πόσες ώρες (ναι ώρες, όχι ημέρες) θα είχε γίνει καταγγελία από τους γείτονες; Μέσα σε πόσα λεπτά (ναι λεπτά, όχι ώρες) θα είχε φτάσει η αστυνομία εκεί; Και εάν μετά τις προτροπές να εγκαταλείψουν το κτήριο οι καταληψίες αρνούνταν να το κάνουν μέσα σε πόσα δευτερόλεπτα (ναι δευτερόλεπτα, όχι λεπτά) θα μετρούσαν τα πλακάκια με τα δόντια;
Ξέρετε, δε με ενδιαφέρει κατά που πέφτει το Κουκάκι. Δεν με απασχολεί το ποιος είναι ο Ινδαρές. Με απασχολεί η υποκρισία. Παρανόμησαν τα παιδιά του κυρίου Ινδαρέ; Προφανώς ναι. Είχαν κάνει κατάληψη σε ένα κτήριο που δεν ήταν δικό τους. Έπρεπε να επέμβει η αστυνομία; Προφανώς ναι. Εάν δεν έβγαινα έξω μετά τις εκκλήσεις δικαιολογείται η χρήση βίας; Προφανώς ναι. Δηλαδή πως περιμένατε να τους βγάλουν; Δελεάζοντάς του με σοκολατάκια;
Όποτε βλέπω τέτοιου είδους ειδήσεις στην Ελλάδα, απελπίζομαι. Με κάνουν να πιστεύω πως τίποτα δεν θα αλλάξει. Όχι, επειδή δεν το θέλουν «τα συμφέροντα», αλλά επειδή ο ίδιος ο «λαός» δεν θέλει να αλλάξει. Πείτε μου σε ποια ευρωπαϊκή χώρα θα βρισκόταν έστω ένας να υπερασπιστεί τον κάθε Ινδαρέ. Σε ποια ευρωπαϊκή χώρα θα γινόταν πρώτο θέμα η βία της αστυνομίας σε μια, προφανώς παράνομη, κατάληψη. Ξέρω πολλοί εξ υμών δεν έχετε ζήσει στο εξωτερικό και μπορεί αυτά που γράφω να σας φαίνονται παλαβά. Λυπάμαι εάν σας σοκάρω, αλλά στο εξωτερικό οι νόμοι τηρούνται. Δίχως ναι μεν αλλά. Δίχως «έλα μωρέ παιδιά είναι». Ας πάει κάποιος μάγκας αναρχομπάχαλος στο Covent Garden να κάψει το Χριστουγεννιάτικο δένδρο. Δε θα προλάβει να φτάσει η αστυνομία. Θα τον «μαζέψει» ο κόσμος πρώτα. Ας τολμήσει κάποιος να ακουμπήσει αστυνομικό στο Λουξεμβούργο. Χαλκομανία θα γίνει στο πάτωμα.
Δυστυχώς, στην Ελλάδα της ιδεολογικής ηγεμονίας της ακροαριστεράς, το φυσιολογικό φαίνεται ακραίο. Ξέρετε, είναι λογικό όταν κοιτάς τον κόσμο από την γωνία μιας αίθουσας αυτός που είναι στο κέντρο φαίνεται σαν να βρίσκεται στην απέναντι γωνία. Και στην Ελλάδα για δεκαετίες ολόκληρες, το πολιτικό φάσμα έγερνε, πολύ, προς την άκρα αριστερά. Και ο κόσμος συνήθισε σε αυτό. Του φαίνεται φυσιολογική η τρέλα, η ασυδοσία ομοιάζει με την ελευθερία. Σε οποιοδήποτε κράτος του δυτικού κόσμου εάν πεις πως υπερασπίζεσαι τους καταληψίες η συντριπτική πλειονότητα θα σε κοιτάει σαν εξωγήινο. Οι υπόλοιποι θα θέλουν να σου κάνουν ακλοτέστ. Όχι όμως στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα κυριαρχεί η τρέλα της ακροαριστεράς. Και εδώ έρχομαι πάλι σε αυτό που φωνάζω χρόνια: Εάν θέλουμε να δούμε τη χώρα να προοδεύει πρέπει να κάνει ο καθένας μας κάτι πολύ δύσκολο: Να σκοτώσουμε το κομμάτι της ακροαριστεράς που (άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο) κρύβουμε μέσα μας. Το μπορούμε; Αλλά ακόμα και να το μπορούμε… το θέλουμε;